(…)-Τώρα πια, θα πηγαίνατε να ζήσετε στην Πάρο;
«Μα περισσότερο είμαι εκεί παρά εδώ. Τώρα ήρθα. Τόσο πολύ μάλιστα που αναρωτιόνται. Αλλος λεει ότι αρρώστησα, άλλος ότι είμαι ερωτευμένος. Λένε διάφορα... Αυτά τα κατινίστικα. Δεν απαντώ όμως, αδιαφορώ, περνάω τόσο ωραία όταν είμαι κάτω, με τα φιλαράκια, τους συμμαθητές, με τις μυρουδιές, τα ψαρέματά μου. Πρώτα απ’ όλα κερδίζω χρόνο γιατί δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση. Το μόνο που κάνω είναι να διαβάζω. Ή κάθομαι και γράφω, μ’ αρέσει. Θα πάω να πιω το ουζάκι μου, το βράδυ θα πάω με τους φίλους μου, τον Δημήτρη, τον Θοδωρή, τον Χάρη, τον Γιάννη, την Τασία. Ανθρωποι απλοί, που δεν προβληματίζονται και δεν προβληματίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, έχουν χώρο για όνειρα».
(...)
-Εχετε συνειδητοποιήσει τι γίνεται από κάτω στις συναυλίες σας; Για παράδειγμα, στη συναυλία για τον Μίκη Θεοδωράκη;
«Το ωραιότερο μού το ‘χει πει ένας φίλος μου, ο Θοδωρής από την Πάρο. Μόλις τελείωσε η συγκεκριμένη συναυλία βρεθήκαμε και μου είπε: "Ρε, σε λυπάμαι". Του λεω: "γιατί, ρε Θοδωρή, με λυπάσαι;". "Γιατί", μου λεει, "αυτό που έζησα εγώ απόψε από κάτω εσύ δεν θα το ζήσεις ποτέ, δεν θα το δεις ποτέ". Καθόμουν μετά το σκεφτόμουν και είχε δίκιο. Αυτή είναι η μοίρα μας».
-Σας “πνίγει” το να σας πλησιάζει ο κόσμος; Στη βόλτα σας για παράδειγμα...
«Οχι. Εάν προς στιγμήν νιώσω κάποια δυσφορία, αμέσως επανέρχομαι και λεω "ηλίθιε". Βέβαια ξεχωρίζω τον άνθρωπο που έρχεται με τη διάθεση του κουτσομπολιού και αυτόν που έρχεται με αγάπη, δεν είμαι βλαξ, και λεω μέσα μου "είσαι αχάριστος. Αυτοί οι άνθρωποι σε έκαναν". Και δεν το κάνεις από υποχρέωση. Το κάνεις από σεβασμό. Τι είναι ο κόσμος; Μια αγκαλιά. Καμιά φορά μπορεί να σε πνίξει όταν σε σφίγγει, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν σ’ αφήνει να πεθάνεις, αν αξίζεις».
Γιάννης Πάριος
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "η ζωή μας"
11 Μαρτίου 2007
