Παρασκευή, Αυγούστου 05, 2011

Εσείς φταίτε!


Εδώ και 42 χρόνια ζω και εργάζομαι ως Βερολινέζος στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία. Οποιος θέλει να καταλάβει την Ελλάδα, θα πρέπει να μπορεί να την αγαπήσει. Η αγάπη μου προς την Ελλάδα εξελίχθηκε σε μια αχαλίνωτη, ενθουσιώδη αλλά και αφελή αφοσίωση, σε σημείο που Ελληνες φίλοι μου φρόντισαν εξ’ αρχής, με σκληρή ειλικρίνεια να με προειδοποιήσουν για τις ιδιορρυθμίες και τους κανόνες που διέπουν αυτή τη χώρα, προστατεύοντας με από απογοητεύσεις. Η αιτία πολλών παρεξηγήσεων, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες, βρίσκεται σε μία θεμελιώδη διαφορετική νοοτροπία, έναν τρόπο σκέψης και ζωής που δεν είναι ακόμη συμβατός με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.

Ζω έντονα σ’ αυτήν την υπέροχη χώρα στην οποία, όλα αυτά τα χρόνια, βίωσα την ανθρώπινη στοργή και ζεστασιά. Εμαθα όμως, επίσης, ότι πολλοί Ελληνες από την εποχή της απελευθέρωσης από την Οθωμανική κυριαρχία –ακόμη και την εποχή της κοινής τους προσπάθειας και νίκης- στεκόντουσαν ως εμπόδιο ή ακόμη και εξόριζαν ο ένας τον άλλον, σε σημείο σήμερα εξαιτίας του φθόνου και της ζήλιας να είναι ανίκανοι να καθίσουν μαζί σε μία συζήτηση στρογγυλής τραπέζης και -την εποχή που το έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ- να επιτύχουν την κοινή συναίνεση.

Εμαθα ακόμη, ότι ζω σε μία χώρα στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να σχεδιάζουν μακρο- ή ακόμη και μεσο-πρόθεσμα, που σκέφτονται μόνο τη δικιά τους τσέπη, που οι επόμενοι είναι πάντα αυτοί οι ίδιοι, και οι διεφθαρμένοι αυτοί που εκφράζουν τη λύπη τους, παρά το γεγονός –σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου- ότι το να δίνεις αποτελεί μεγαλύτερη ευλογία από το να παίρνεις.

Τώρα ξεπουλιούνται τα ασημικά τους κράτους, όπως για παράδειγμα το Λιμάνι του Πειραιά στους Κινέζους οι οποίοι στο άμεσο μέλλον με επιμέλεια, εργατικότητα, υπομονή και χωρίς συνεχείς απεργίες θα καταφέρουν να το επιχρυσώσουν. Ετσι που σε λίγα χρόνια όλοι θα καταφέρονται με θυμό και οργή εναντίον των Κινέζων. Απαλλάσσοντας μ’ αυτό τον τρόπο τους Αμερικάνους οι οποίοι εδώ και δεκαετίες ευθυνόντουσαν ακόμη και για τον κακό καιρό και τα άστοχα νούμερα του Λόττο.

Παράλληλα όμως, ζω σε μια χώρα, όπου ο ορθολογικός τρόπος σκέψης δομείται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη, σε μια χώρα στην οποία πολλές φορές η αυτοπεποίθηση μετατρέπεται σε αυτο-υπερτίμηση και πολλοί άνθρωποι στις ενέργειές τους διακατέχονται από προτερήματα μεταξύ των οποίων όμως δεν συγκαταλέγεται η αυτοπειθαρχία. Οι Ελληνες δεν είναι ποτέ έτοιμοι για την αυτοκριτική τους, ακριβώς γιατί πάντα φταίει κάποιος άλλος.

Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν συναθροίζονται σε δρόμους και πλατείες εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων κραδαίνοντας σημαίες και πλακάτ υπέρ των κομματικών τους υποψηφίων πριν τις εθνικές εκλογές. Με παρατεταμένο το χέρι υποκλίνονται μπροστά σε κάθε "μικρό" και συχνά διεφθαρμένο πολιτικό, μόνο και μόνο για να εισπράξουν ένα προνόμιο, να έχει μεγαλύτερη απασχόληση το τροχοφόρο εκφορτωτικό τους ή το παιδί τους να αποκτήσει μία προσωρινή δουλειά. Αν αυτό δεν γίνει εφικτό, σε τέσσερα χρόνια σημαίες και αξιωματούχοι αντικαθίστανται. Οι πιστοί Νιμπελούγκεν υπάρχουν μόνο στα γερμανικά έπη, όχι όμως στην ελληνική μυθολογία.

Σ’ αυτή τη χώρα έμαθα επίσης ότι οι υπεύθυνοι δεν είναι ικανοί να μεταρρυθμίσουν δυσκαμψίες και δυσλειτουργίες των συστημάτων Παιδείας και Υγείας, σπρώχνοντας έτσι τα παιδιά τους και τη νεολαία στο εξωτερικό, όπως ακριβώς είχαν κάνει χρόνια πριν οι παππούδες τους, κι έμαθα ακόμη ότι στην πολιτική αυτής της χώρας οι “εμπρηστές” μένουν ατιμώρητοι και μερικές φορές μάλιστα ενθρονίζονται και πάλι ως "επικεφαλής της πυρόσβεσης". Εδώ, όπως σχεδόν σε καμία άλλη χώρα τόσο έντονα, έμαθα πως μπορεί να καλυφθούν χαρακτηριστικά όπως η ειλικρίνεια, η εντιμότητα και το σθένος κάτω από την ελληνική πανουργία, όπως επίσης και ότι σε καμία άλλη χώρα πέραν αυτής δεν διεξάγεται τόσο απελπισμένα ο αγώνας για την αλήθεια. Ο Πλάτων, που ως αδελφή ψυχή γνώριζε πολύ καλά τους συμπατριώτες του, ισχυρίζεται, επίσης: «Το λάθος ενυπάρχει στα λόγια, τα λόγια προκύπτουν από το μυαλό, και όποιος δεν λέει αυτό που σκέφτεται, απλά ψεύδεται».

Σήμερα, όλοι αυτοί που τελματώνουν στην Ελλάδα και είναι εξίσου συνυπεύθυνοι της τρέχουσας κατάστασης –χωρίς εδώ να παραγνωρίζεται το παιχνίδι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος- είναι οι ίδιοι που γαλουχήθηκαν από τους πατέρες και τους παππούδες τους, που δεν ξεπέρασαν το χαμό της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης και την εκδίωξή τους από τα μέρη αυτά, και που υπέφεραν υπό την κατοχή της ναζιστικής Γερμανίας αλλά και του εμφυλίου πολέμου και οι οποίοι έπρεπε να υπερασπισθούν τους εαυτούς τους κατά τη διάρκεια μιας Χούντας. Κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα επιβίωσης αναπτύχθηκαν ο φθόνος, η μνησικακία, το ψέμα και η απώλεια της εμπιστοσύνης έναντι του κράτος.

Ωστόσο η ελληνική νεολαία του σήμερα σκέφτεται όπως και οποιαδήποτε άλλη νεολαία σ’ ολόκληρη τη γη. Αποζητά την ειρήνη και την ασφάλεια. Είναι συγκλονιστικές οι προβλέψεις που προμηνύουν κοινωνικές αναταραχές στην Ελλάδα, που ενδέχεται να αποκτήσουν τα χαρακτηριστικά ενός εμφύλιου πολέμου. Σ’ αυτό το σημείο μου έρχεται στο μυαλό ένα απόφθεγμα του Ηροδότου: «Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο ανόητος ώστε να προτείνει τον πόλεμο έναντι της ειρήνης, καθώς σε ειρηνικούς καιρούς τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα, σε καιρούς πολέμου είναι οι γονείς που καλούνται να θάψουν τα παιδιά τους».

Συνεπώς κάνω μια έκκληση σε όλους όσους έχουν την ευθύνη να πάρουν μέτρα: φροντίστε το μικρό λουλούδι που λέγεται Ελλάδα και κινδυνεύει να περιστοιχισθεί από ίντριγκες που γενούν αδικίες και κακίες ξένων δυνάμεων, τη χώρα στην οποία το ελαιόδεντρο αναπτύσσεται μ’ έναν τόσο ανθεκτικό και σκληρό κορμό και, παράλληλα, έναν τόσο λεπτεπίλεπτο και ευαίσθητο φλοιό. Σώστε την ελληνική νεολαία, η οποία δεν ευθύνεται γι’ αυτή τη μιζέρια. Μην την αφήσετε μόνη της στις επερχόμενες θύελλες και καταιγίδες.


Ο Petros Rottwinkel γεννήθηκε το 1939 στο Βερολίνο, και είναι αρχιτέκτονας. Το 1989 απέκτησε σπίτι στην Ελλάδα και από το 1996 ζει και εργάζεται ως αρθογράφος και συνεταιριστικά οργανωμένος καλλιεργητής ελιάς στο νησί της Θάσου.
Petros Rottwinkel
"DER TAGESSPIEGEL"
26 Ιουνίου 2011