E D I T O
(...)
Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις απ' τον άσπρο, ήσυχο κόσμο, στη ζέστη, το θόρυβο, τη μουσική. Ισως επειδή έξω είναι τόσο ήρεμα, τόσο παγωμένα όλα, μέσα στο μπαρ απόψε νιώθεις την κάψα και την ένταση περισσότερο από τις κανονικές μέρες. Μένω για λίγο στη μέση του κόσμου, παγωμένος, αμήχανος, δεν βλέπω κανέναν. Το μαγαζί είναι μικρό, όλοι στριμωγμένοι, χορεύουν, πίνουν, γελάνε, φοράνε λίγα ρούχα, μπλουζάκια, καίνε, με το χιονισμένο παλτό να βαραίνει περιμένω το σωτήριο χέρι που με τραβάει επιτέλους, εδώ είμαστε, ανακούφιση. Δεν πρέπει ποτέ να κατηγορείς τους ανθρώπους, χρειάζεται να 'χεις μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου για να μπαίνεις στα μικρά μέρη. Οι άνθρωποι χρειάζονται τα απρόσωπα, μεγάλα μαγαζιά, τα πολυσινεμά, τα mall. Στην ασφάλεια της παρέας, των δικών μου, χωρίς παλτό πια, στεγνός, κοιτάζω γύρω, ένα ποτό βρίσκεται στο χέρι μου, νιώθω ξανά ευτυχισμένος, αλλιώς τώρα. Είναι όλοι χαρούμενοι, γιορτάζουν, είναι γιατί κάτι διακόπτει την ομοιομορφία του χρόνου, κάτι που κάνει μια στιγμή ξεχωριστή, να τη θυμάσαι, η πιο κρύα νύχτα του χρόνου, τότε που χιόνιζε συνέχεια, πού είμαστε; Ολοι γίνονται πιο χαλαροί, παίζουν, αγγίζονται, κάνουν εκμυστηρεύσεις που θα ξεχάσουν το πρωί. Αλλοι δεν είναι καλοί στα μαστορέματα, άλλος δεν τα καταφέρνει καλά στις γλώσσες, εσύ σε τι δεν τα καταφέρνεις καλά; με ρώτησε. Στις σχέσεις. Λάθος απάντηση, είχε φτάσει η ώρα να φύγω. (...)
Ανάλω νταμίρα
«Είδα ξαφνικά στην τηλεόραση τον Κούγια μέσα στα αίματα και τη Βατίδου πάνω κάτω με το κολάν. Τροχαίο, είπα. Τελικά ήταν διαζύγιο».
- «Μωρό μου, θα προσπαθήσω να σε δω στον ύπνο μου, μου λέει».
«Εμφραγμα στα αεροδρόμια» (ALTER)
«Μα δεν έχουμε ανάγκη τα αεροπλάνα καθεαυτά. Εχουμε ανάγκη την ιδέα ότι μπορούμε να αγοράσουμε αεροπλάνα. Πρόκειται δηλαδή για ένα είδος εξοπλιστικής shopping therapy. Μπαίνουμε μέσα στα μαγαζιά και κάνουμε πως μας ενδιαφέρει κάτι, αλλά στην πραγματικότητα χαιρόμαστε να βλέπουμε τις ψηλομύτες πωλήτριες, που παλιότερα μας σνόμπαραν, να ασχολούνται τώρα μαζί μας. Γι' αυτό και τις βάζουμε να μας εξηγούν ξανά και ξανά τις προδιαγραφές του κάθε αεροπλάνου, μολονότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα».
«Προφανώς επειδή η Τσέλσι δεν υπάγεται στον κρατικό μηχανισμό αλλά στον πλούσιο Αμπράμοβιτς, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε τη γενικευμένη διαφθορά που έχει οδηγήσει σε κατάρρευση των θεσμών και, αγνοώντας τους νόμους των καναλιών, προσγείωσε το αεροπλάνο. Βέβαια, στο Mega, δεν το είδαν να προσγειώνεται, γιατί θεώρησαν ότι παραβιάζουν τα προσωπικά δεδομένα της ομάδας» (...)
Στο Κόσοβο Πόλιε, λίγα χιλιόμετρα από την Πρίστινα, η σερβική σημαία κυριαρχεί πάνω από το μνημείο που θυμίζει τη μάχη του 1389 κατά των Οθωμανών. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκείνο το μεσημέρι, χωρίς περιστροφές και διπλωματικές φιοριτούρες, κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Πρώην Γιουγκοσλαβίας. Είναι Ιούνιος του 1989. Σε αυτή την άγνωστη γωνιά του πλανήτη αρχίζει ένα από τα σύγχρονα δράματα που θα καταγραφούν στον αιμοδιψή 20ό αιώνα.
"dilemme deconstructif"
ΘΕ-soul-ΟΝΙΚΗ!
(...)Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις απ' τον άσπρο, ήσυχο κόσμο, στη ζέστη, το θόρυβο, τη μουσική. Ισως επειδή έξω είναι τόσο ήρεμα, τόσο παγωμένα όλα, μέσα στο μπαρ απόψε νιώθεις την κάψα και την ένταση περισσότερο από τις κανονικές μέρες. Μένω για λίγο στη μέση του κόσμου, παγωμένος, αμήχανος, δεν βλέπω κανέναν. Το μαγαζί είναι μικρό, όλοι στριμωγμένοι, χορεύουν, πίνουν, γελάνε, φοράνε λίγα ρούχα, μπλουζάκια, καίνε, με το χιονισμένο παλτό να βαραίνει περιμένω το σωτήριο χέρι που με τραβάει επιτέλους, εδώ είμαστε, ανακούφιση. Δεν πρέπει ποτέ να κατηγορείς τους ανθρώπους, χρειάζεται να 'χεις μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου για να μπαίνεις στα μικρά μέρη. Οι άνθρωποι χρειάζονται τα απρόσωπα, μεγάλα μαγαζιά, τα πολυσινεμά, τα mall. Στην ασφάλεια της παρέας, των δικών μου, χωρίς παλτό πια, στεγνός, κοιτάζω γύρω, ένα ποτό βρίσκεται στο χέρι μου, νιώθω ξανά ευτυχισμένος, αλλιώς τώρα. Είναι όλοι χαρούμενοι, γιορτάζουν, είναι γιατί κάτι διακόπτει την ομοιομορφία του χρόνου, κάτι που κάνει μια στιγμή ξεχωριστή, να τη θυμάσαι, η πιο κρύα νύχτα του χρόνου, τότε που χιόνιζε συνέχεια, πού είμαστε; Ολοι γίνονται πιο χαλαροί, παίζουν, αγγίζονται, κάνουν εκμυστηρεύσεις που θα ξεχάσουν το πρωί. Αλλοι δεν είναι καλοί στα μαστορέματα, άλλος δεν τα καταφέρνει καλά στις γλώσσες, εσύ σε τι δεν τα καταφέρνεις καλά; με ρώτησε. Στις σχέσεις. Λάθος απάντηση, είχε φτάσει η ώρα να φύγω. (...)
Φώτης Γεωργελές
Μπενάβουμε στα καλιαρντά
Ανάλω νταμίρα
η ντάνα η μοίρα
τα μπουτ μου αβέλει κουλά
Αβέλω μια φούμα
βινάρω την ντούμα
κι αρχίζω σερσέ για τουλά
Αβέλω κατόλια
που ντίκω τα τσόλια
να έχουνε βγει πρεσαντέ
Αβέλω και ντέζι
μια λούγκρα με παίζει
μα νάκα αβέλει μπερντέ
Αβέλω χαλχάλω
βουέλω να χάλω
κακνά της κακνής δικελτό
Αβέλω μπαλόμπα
και νάκα η μπόμπα
μονάχα τα μπουτ πιασμαντό
Αβέλω τζους λέσι
μια λάτσα μ' αρέσει
κι αρχίζω με σικ το παρόλ
Αβέλω μια μόλα
και γίνομαι γκόλα
και δίνω παντού κοντροσόλ
Βουέλεις-βουέλω
αβέλεις-αβέλω
αβέλουμε μπουτ μουσαντά
Τσινάβεις-τζινάβω
μπενάβεις-μπενάβω
μπενάβουμε στα καλιαρντά
Γιώργος Παυριανός
INFO-DIET
(+)
ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ
«Είδα ξαφνικά στην τηλεόραση τον Κούγια μέσα στα αίματα και τη Βατίδου πάνω κάτω με το κολάν. Τροχαίο, είπα. Τελικά ήταν διαζύγιο».
ΔΙΑΛΟΓΟΣ (μεταξύ φιλενάδων στην Πανεπιστημίου)
- «Μωρό μου, θα προσπαθήσω να σε δω στον ύπνο μου, μου λέει».
- «Ωραίο».
- «Ωραίο; Θα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ;;!».
(-)
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ
«Εμφραγμα στα αεροδρόμια» (ALTER)
«Σιβηρικές θερμοκρασίες» (ΝΕΤ)
«Εφιάλτης τη νύχτα ο παγετός» (ALPHA)
«Δρόμοι γυαλί» (ALTER)
«Χωριά φαντάσματα» (MEGA)
«Στην κατάψυξη η Ελλάδα» (ΣΚΑΪ)
«Καραμπόλα στον Κηφισό» (ΑΝΤ1)
«Παγοδρόμια οι δρόμοι» (ΕΡΤ)
«Η εικόνα είναι αλπική» (MEGA)
«40% αύξηση καταγμάτων στο ΚΑΤ» (ΑΝΤ1)
«Ολικός Παγετός» (STAR)
And the Oscar goes to...
«Κερδήθηκε η μάχη της Εθνικής οδού, χάθηκε η μάχη της γειτονιάς» (MEGA)
Σταυρούλα Παναγιωτάκη
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ FORREST GUMP
(...)
- Συγγνώμη, αλλά αν όντως υπήρχε σοβαρός λόγος να αποκτήσουμε πολεμικά αεροπλάνα, θα συζητούσαμε επί εννιά ολόκληρα χρόνια αν θα πάρουμε Eurofighter ή F-16;
«Μα δεν έχουμε ανάγκη τα αεροπλάνα καθεαυτά. Εχουμε ανάγκη την ιδέα ότι μπορούμε να αγοράσουμε αεροπλάνα. Πρόκειται δηλαδή για ένα είδος εξοπλιστικής shopping therapy. Μπαίνουμε μέσα στα μαγαζιά και κάνουμε πως μας ενδιαφέρει κάτι, αλλά στην πραγματικότητα χαιρόμαστε να βλέπουμε τις ψηλομύτες πωλήτριες, που παλιότερα μας σνόμπαραν, να ασχολούνται τώρα μαζί μας. Γι' αυτό και τις βάζουμε να μας εξηγούν ξανά και ξανά τις προδιαγραφές του κάθε αεροπλάνου, μολονότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα».
- Πώς κατάφερε κι έφτασε η Τσέλσι στο Ελ. Βενιζέλος, παρόλο που τα κανάλια φώναζαν ότι το αεροδρόμιο είχε κλείσει εξαιτίας του παράλυτου κρατικού μηχανισμού;
«Προφανώς επειδή η Τσέλσι δεν υπάγεται στον κρατικό μηχανισμό αλλά στον πλούσιο Αμπράμοβιτς, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε τη γενικευμένη διαφθορά που έχει οδηγήσει σε κατάρρευση των θεσμών και, αγνοώντας τους νόμους των καναλιών, προσγείωσε το αεροπλάνο. Βέβαια, στο Mega, δεν το είδαν να προσγειώνεται, γιατί θεώρησαν ότι παραβιάζουν τα προσωπικά δεδομένα της ομάδας» (...)
Νίκος Ζαχαριάδης
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το έτος του αρουραίου
Στο Κόσοβο Πόλιε, λίγα χιλιόμετρα από την Πρίστινα, η σερβική σημαία κυριαρχεί πάνω από το μνημείο που θυμίζει τη μάχη του 1389 κατά των Οθωμανών. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς εκείνο το μεσημέρι, χωρίς περιστροφές και διπλωματικές φιοριτούρες, κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Πρώην Γιουγκοσλαβίας. Είναι Ιούνιος του 1989. Σε αυτή την άγνωστη γωνιά του πλανήτη αρχίζει ένα από τα σύγχρονα δράματα που θα καταγραφούν στον αιμοδιψή 20ό αιώνα.
Είκοσι χρόνια μετά, το δράμα ολοκληρώνεται στο σημείο που άρχισε. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πρίστινα. Ο Μιλόσεβιτς είναι νεκρός, το Κόσοβο ανεξάρτητο, η Σερβία ηττημένη, η πρώην Γιουγκοσλαβία συντετριμμένη. Η πρώτη φάση συγκρότησης ενός ενιαίου αλβανικού έθνους συμπληρώνεται μετά από μια περίοδο αφάνταστου πόνου και καταστροφής. Σε αυτό τον πόλεμο, που ημερολογιακά άρχισε τον Μάϊο του 1991, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού ήταν η αφάνταστη βαρβαρότητα. Σε αυτό τον πόλεμο, ο μοναδικός νικητής εκδικητής είναι η Ιστορία. Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε πως οι τεχνητές συνευρέσεις εθνών, η βίαιη καταστολή της συλλογικής μνήμης, η "χειρουργική" απαγόρευση της εθνικής ταυτότητας, οι πρόσκαιρες συμφωνίες με την επιφανειακή "διευθέτηση" των διαφορών, όλα αυτά που χαρακτήρισαν τη συγκρότηση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, καταλήγουν στην ανακύκλωση της βίας. (...)
Σε αυτό το δύσκολο παιχνίδι, οι εθνικές ελίτ θα διαδραματίσουν άραγε το ρόλο του καθοδηγητή; Το ξέσπασμα της βαρβαρότητας στα δυτικά Βαλκάνια της δεκαετίας του '90 δεν φαίνεται να διαπαιδαγώγησε τους πολιτικούς, τους θρησκευτικούς ηγέτες και τους διανοούμενους των εθνικών ομάδων που συγκροτούν τη Βαλκανική. Αντίθετα, η κατάρρευση του συστήματος στη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ενωση επέτρεψε στα τρωκτικά της ιστορίας να επανακάμψουν στο προσκήνιο, διεκδικώντας ρόλο και ηγετικές προοπτικές.
Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, αυτά τα τρωκτικά θα πρέπει να αναλογιστούν την απόλυτη ευθύνη που φέρουν για τη διαμόρφωση ενός εθνικιστικού παραλογισμού στη γειτονιά των Βαλκανίων. Δεν υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι λαοί. Υπάρχουν μόνο βλαμμένα μυαλά ή πολιτισμένοι άνθρωποι.
Νίκος Γεωργιάδης
"dilemme deconstructif"
(...)
Τι να μας προσφέρει η παραγωγή σκέψης των κομμάτων, αφού το πρώτο συμπέρασμα που θα βγει είναι ότι: «Ακόμα και να μην υπήρχαν κόμματα, θα έβγαινε μεγάλο όφελος για τη χώρα».
Φυσιολογικά, μετά το κενό εξουσίας υπάρχει η εξουσία του κενού. Στην πρώτη περίπτωση οι βάρβαροι ήδη έχουν καταλάβει τη χώρα, στη δεύτερη φορτωμένοι με τα κλοπιμαία περνάνε μπροστά μας σαν θίασος, σαν κλόουν, σαν θλιβερή συμμορία που κάνει φασαρία ακόμα κι όταν απομακρύνεται.
Βασίλης Καραγιάννης
ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Η τελευταία ευγενής
Ο θάνατος την περασμένη Παρασκευή της Ντόλλυς Γουλανδρή είναι ένα γεγονός όχι μόνο εθνικής και ιστορικής σημασίας, αλλά τολμώ να πω και εθνολογικής, για τη φυσική ιστορία του ανθρώπινου είδους. Διότι όπως ένα σπάνιο είδος φωσφορίζοντος ψαριού που δεν υπάρχει πια λόγω της μόλυνσης του περιβάλλοντος ή ένα αρχαίο λουλούδι εξαίσιας ομορφιάς που σταματάει να φυτρώνει στον Κιθαιρώνα ή τον Ολυμπο, παρακαλώντας μας να μην -προς Θεού- κτίσουμε κι εκεί ακόμα, έτσι και η Ντόλλυ Γουλανδρή ήταν ένα σπάνιο είδος ανθρώπου, το οποίο μετά το θάνατό της δυστυχώς σταματάει για πάντα να υπάρχει. (...)
Περπατώντας στον κήπο του Λουξεμβούργου σήμερα το απόγευμα, ανάμεσα στις κοιμισμένες καστανιές και τα πλατάνια που με παρηγορούσαν στη θλίψη μου, καταπίνοντας τα δάκρυά μου, ζήτησα από το χειμερινό ήλιο να με πετάξει πάνω από τα αλμυρά βράχια της Κέρου, και όταν έφτασα εκεί μεταμορφωμένος σε ηλιαχτίδα είδα την Ντόλλυ να αιωρείται πάνω από το νησί και να μου χαμογελάει, δείχνοντάς μου με το χέρι της το πέλαγος των Κυκλάδων και του πολιτισμού.
Κωνσταντίνος Κακανιάς
ΘΕ-soul-ΟΝΙΚΗ!
ΟΙ ΠΑΓΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ, ΟΙ ΗΛΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ
(...)
Στη Θεσσαλονίκη το κέντρο έχει μια γλύκα, ακόμα και το γκαζιάρικο σαββατόβραδο, που παλιά με έκανε να κλειδώνομαι και να μην ξεμυτάω από το σπίτι, έχει πιο ανθρώπινη αχλή. Εκείνο το σαββατόβραδο, όμως, που στην Αθήνα χιόνιζε κι όλα έδειχναν τρομακτικά ρεαλιστικά και αμακιγιάριστα, κατάλαβα και την ακριβή διαφορά με τη Θεσσαλονίκη: Θα είμαστε πάντα ένα χωριό με τα καλά και τα κακά του, που ακόμα και τη δυστυχία ξέρει να την κρύβει. Ομως η Αθήνα θα είναι πάντα μια αφιλόξενη και σκληρή μητρόπολη. Ουαί κι αλίμονο αν σε βρει η παγωνιά μόνο με μια κουβέρτα κι ένα χαρτόκουτο στην Ευριπίδου.
Στέφανος Τσιτσόπουλος
"ATHENS VOICE"
21~27 Φεβρουαρίου
