Η ελληνική μιζέριαΕιπώθηκαν τόσα για την περιβόητη εμφάνιση της Madonna που πραγματικά οτιδήποτε γραφτεί ακόμη μπορεί να φανεί ως και άχαρο. Δεκάδες ειδικοί "madonnoλόγοι" ανέδειξαν για μια ακόμη φορά το εθνικό μας σπορ, τη μιζέρια, μέσα από την τηλεόραση αλλά και τις σελίδες του Τύπου.
Δεν τους άρκεσε το θέαμα, το βρήκαν ελλιπές για τα δικά μας δεδομένα. Δεν είχε φωνή, είπαν άλλοι, ενώ μια γνωστή λαϊκή αοιδός της μπουζουκοπαραλίας που δεν θα υπήρχε χωρίς να κοπιάρει άσχημα τη Madonna είπε πως δεν της αρέσουν όλα τα τραγούδια της αλλά το θέαμα την κάλυψε.
Δεν ξέρω αν είναι λογικό σε μια χώρα όπου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες οι μόνες μεγάλες συναυλίες που έχει δει είναι εκείνες των Pink Floyd, της Διεθνούς Αμνηστίας και των Rolling Stones να συμπεριφερόμαστε με τέτοια αλαζονεία. Τη στιγμή μάλιστα που, ενώ στην αλλοδαπή έχουν δει όχι μόνο τις άλλες επτά παγκόσμιες περιοδείες της "βασίλισσας", "πριγκίπισσας" ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο της pop αλλά και όλες τις φαντασμαγορικές συναυλίες αυτού του επιπέδου που δεν φθάνουν εδώ, συνεχίζουν να γεμίζουν τα στάδια και μιλούν με εγκωμιαστικά λόγια για τη "Sticky & Sweet Tour".
Φυσικά και μπορούν να ειπωθούν πολλά για τη Madonna, αναλύσεις επί αναλύσεων. Ούτως ή άλλως, οι πιο πολλοί θα συμφωνήσουν ότι το πρόσφατο album της δεν είναι και το καλύτερο της καριέρας της ή ακόμη πως πιθανότατα η προηγούμενη περιοδεία της ήταν πιο θεαματική και ίσως με πιο δυνατές καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Ακόμη μπορώ να δεχθώ και μια μαρξιστικής θεώρησης ανάλυση για το κατά πόσο η Madonna και όσα αντιπροσωπεύει αποτελούν το απόλυτο καταναλωτικό χάπι του καπιταλισμού.
Και τι μ' αυτό; Πώς μπορεί να αλλοιωθεί η εικόνα αυτού που απήλαυσαν περί τις 75.000 θεατές -εντάξει, εξαιρούνται οι λιγοστοί που καλύπτονται από την αριστοτεχνική pop των Βίσσεων και των Βανδών- το προπερασμένο Σάββατο στο Ολυμπιακό Στάδιο; Αυτόν τον καταιγισμό εικόνων μοναδικής ομορφιάς σε συνδυασμό με την πιο υψηλή τεχνολογία και κυρίως την παράσταση μιας αεικίνητης performer η οποία κατάφερε μέσα σε μία ώρα και πενήντα λεπτά να παρουσιάσει μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές σύγχρονης pop μουσικής.
Θα το ξαναπώ ότι πηγαίνοντας σε μια συναυλία της Madonna αγοράζεις ολόκληρο το πακέτο, μια ολοκληρωμένη παράσταση όπου κανείς δεν μπορεί να τραγουδά συνεχώς όταν εκτελεί ακροβατικά και πιρουέτες - αυτά, για τα περί playback. Επίσης αυτό το πακέτο αποδείχθηκε και πολύ φθηνό αφού με ελάχιστα μόνο λιγότερα χρήματα έχουμε δει show όπου το μόνο κόστος τους είναι η μεταφορά της κιθάρας του τραγουδιστή στη σκηνή...
Σάκης Δημητρακόπουλος
"ΤΟ ΒΗΜΑ"
5 Οκτωβρίου 2008
Τα γήπεδα αναστέναξαν, ξανά
Τελικά άλλοι πήγαν στη συναυλία υπέρ των δασών και άλλοι στο ΟΑΚΑ υπέρ της Madonna; Αυτοί οι 140.000 άνθρωποι πώς μοιράστηκαν την ίδια εβδομάδα; Κάποιοι ήταν ίδιοι, τα συμπεράσματα που βγάζουν διαφέρουν.
Η πρώτη συναυλία απέδειξε πως για να κόψει πλέον εισιτήρια το ελληνικό τραγούδι χρειάζονται πολλοί μαζί! Το κοινό δεν το ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, συνήθως δεν υπάρχει, αλλά η σύμπραξη. Ασχέτως που τα ντουέτα ήταν, ως συνήθως, λίγα, έζησε ξανά την πλάνη της ομοψυχίας.
Η συναυλία της Madonna ήταν καταστροφή για την εγχώρια showbiz. Γιατί ο μέσος Ελληνας έδωσε 80 ευρώ, είδε το original και κατάλαβε πόσο τον κοροϊδεύουν οι Ελληνίδες Madonnες που διαφημίζονται ως οι "απόλυτες" star (βλ. Βίσση, Βανδή, Παπαρίζου, Ζήνα, Κοκκίνου κ.λπ...). Η Madonna έκανε το αυτονόητο: καλά τη δουλειά της. Πρωταθλητισμό επί δύο ώρες. Οι δικές μας, που ήταν όλες εκεί, ντράπηκαν καθόλου για τα show τους; Οχι ότι θα πάνε σπίτι τους, ούτε ότι θα το ρίξουν στη σοβαρή τέχνη...
Μήπως όμως να πάψουν να δηλώνουν κάθε τρεις και λίγο "Πήραμε τον χορογράφο της Madonna...", "... τον στυλίστα της Madonna", "...τον μασέρ της Madonna"! Μακάρι να κατάλαβαν πως η Madonna και με τον Φωκά Ευαγγελινό να δούλευε, πάλι Madonna θα ήταν.
Αννα Βλαβιανού
"ΤΟ ΒΗΜΑ"
5 Οκτωβρίου 2008
Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου όταν έφτασα στο ΟΑΚΑ για τη συναυλία της Madonna ήταν πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του πλήθους και πόσο ψυχολογικά προετοιμασμένος πρέπει να είναι κάποιος για να καταφέρει να το δαμάσει. Οι γνώσεις μου για την "pop queen" είναι ελάχιστες και ο μόνος λόγος που βρέθηκα στη συναυλία της ήταν η τύχη. Παρ' όλα αυτά σεβάστηκα το γεγονός ότι κατά έναν μαγικό τρόπο αυτή η γυναίκα καταφέρνει εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου και παρακολούθησα το show με αμείωτο ενδιαφέρον.Αναπόφευκτα, ο γενικότερος ενθουσιαμός με παρέσυρε για τα καλά και τραγούδησα όσο πιο δυνατά μπορούσα όλα τα τραγούδια που γνώριζα. Ενα καταπληκτικό μπαλέτο και τα πιο εντυπωσιακά εφέ που έχω δει ποτέ μετάλλαξαν αυτό που νόμιζα πως θα είναι ένα απλό ωραίο θέαμα σε εμπειρία ζωής.
Ο τρόπος που η ίδια δεν έχανε ούτε λεπτό την αντοχή της και χόρευε ασταμάτητα επί δύο ώρες με άφησε άφωνη και μου έδωσε να καταλάβω πως, αν αξίζει ένας τίτλος στη Madonna, αυτός είναι του επαγγελματία. Respect!
Κρίστυ Περρή
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "ΟΛΑ"
5 Οκτωβρίου 2008
Ημουν κι εγώ εκείΟταν το 1985 είδα για πρώτη φορά τη Madonna σ' ένα video clip στη τηλεόραση, δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ότι 23 χρόνια αργότερα, θα ξεκινούσα μία μέρα νωρίτερα από την πόλη που ζω και να οργανώσω ένα long weekend για χάρη της.
Παρασκευή απόγευμα ταξίδι χιλιομέτρων, βραδάκυ στη Γλυφάδα, την άλλη μέρα από το πρωί στο εμπορικό κέντρο "The Mall", κατά τις 4:00μμ με το metro στο Ν.Ηράκλειο για κανα hamburger στα γρήγορα και εκεί γύρω στις 5:00μμ έξω από το ΟΑΚΑ (μια μικρή πολιτεία πια) για χαβαλέ (εισιτήρια σε αριθμημένες θέσεις είχαμε) μυρωδιά, ατμόσφαιρα. Ανάμικτοι με εγχώριους fan της Madonna, αλλά και πάμπολλους αλλοδαπούς που ήρθαν από διάφορα μέρη του ορίζοντα εδώ, στην Αθήνα, να παρακολουθήσουν την απόλυτη παγκόσμια star στον τελευταίο σταθμό της ευρωπαϊκής "Sticky & Sweet" περιοδείας της.
Από τις 6:00μμ στις κερκίδες του ΟΑΚΑ χαζεύοντας, κουτσομπολεύοντας, γελώντας, αλλά ουσιαστικά περιμένοντας πώς και πώς να ξεκινήσει το θέαμα. Ο κόσμος να συρρέει, το Pitch A της Αρένας να έχει ήδη κατακλυστεί από τους φανατικότερους fun της "θεάς".
Η σκηνή εκ πρώτης όψεως μινιμαλιστικά λιτή ("θα 'χει πλάκα...", "βρε λες να την πατήσαμε άλλη μια φορά και να δούμε μια αρπαχτή και... γεια σας;"), αλλά πάλι "ρε παιδιά ας μη βιαζόμαστε... Madonna θα δούμε...".
Η Robyn που βγήκε στις 8:00μμ πολύ καλή, αν και αυστηρά περιορισμένη σε ελάχιστα τετραγωνικά της σκηνής και με τα μισά ηχεία να αποδίδουν τη φωνή της, δεν μπόρεσε τελικά να αποτελέσει ούτε καν το ορεκτικό σ' αυτό που θα επακολουθούσε. Στις 8:55 είχε ήδη τελειώσει και λίγοι θυμούνται τα τραγούδια της. Τα φώτα ανάβουν και πάλι.
Ο κόσμος αδημονεί, χειροκροτεί και επευφημεί κάθε φορά που κάποιος από τους τεχνικούς του show εμφανίζεται στη σκηνή για να διορθώσει ή να επιβλέψει κάτι.
Οι ιαχές συγκεκριμένου κομματιού του πλήθους του Pitch A στην Αρένα, στις 9:05μμ, προδίδουν την είσοδο των αυτοκινήτων της ντίβας στους χώρους των αποδυτηρίων του σταδίου (πίσω και κάτω από τη σκηνή). Ουρλιαχτά, χειροκροτήματα, σφυρίγματα, τσιρίδες... stop!
9:20μμ τα φώτα σβήνουν και... η λιτή μινιμαλιστική σκηνή αρχίζει να μεταμορφώνεται στο πιο υπερσύγχρονο φαντασμαγορικό χώρο που έχω δει ποτέ μου live! Αριστούργημα, το σκηνικό μετατρέπεται σε 3 και στη πορεία σε 5 αποκομμένα αλλά ταυτόχρονα συνδεόμενα video wall πέραν των δύο σταθερών που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά της σκηνής.
Τα δύο τεράστια M (30 μέτρα ύψος και 15 μήκος) που βρίσκονται στα δύο άκρα της σκηνής, ενώ πριν φαινόντουσαν απλά σαν δύο τεράστια πανιά που σχηματίζουν το γράμμα Μ, ξαφνικά αποδίδουν από πίσω τους απίστευτους χρωματισμούς, σε μπλε, ροζ, κόκκινες και χρυσές αποχρώσεις.
Οι εικόνες εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, η αδρεναλίνη στα ύψη, τα ηχεία αποδίδουν τις πρώτες νότες σε εκκωφαντικά ντεσιμπέλ, η σκηνή ανοίγει, και περιστροφικά ένας τεράστιος θρόνος με το γράμμα Μ στη πλάτη εμφανίζει το είδωλο μπροστά μας. It's show time!
Το επόμενο που μπορώ πια να περιγράψω με ακρίβεια είναι στις 11:20μμ που στα video wall αναγραφόταν η φράση GAME OVER, η Madonna βρίσκεται ήδη στη λιμουζίνα κάπου έξω από το Μαρούσι και όλοι οι υπόλοιποι (πόσοι ήμασταν αλήθεια;) έχουμε μείνει αποκαμωμένοι από το χορό και το τραγούδι, αλλά και εκστασιασμένοι από αυτό που είδαμε να ξετυλίγεται μπροστά μας επί δύο ώρες, με το στόμα ανοιχτό.
Ενα ασύλληπτο σε έμπνευση και εκτέλεση show, απίστευτα γραφικά, εικόνες, και χρώματα, μία καταπληκτική ομάδα μουσικών και χορευτών που χόρευαν απόλυτα αρμονισμένα ακόμα και όταν χόρευαν ελεύθερα και επιμελώς ατημέλητα, και μια Madonna, απόλυτα επαγγελματίας, απόλυτη performer, απόλυτη star να κοπανιέται αδιάκοπα στη σκηνή, η οποία μεταμορφωνόταν διαρκώς, πότε σε ring, πότε σε highway (Miles Away), πότε σε αυτοκίνητο αντίκα, πότε σε υγρό στοιχείο με τόνους virtual νερού να την κατακλύζουν, πότε σε τσιγγάνικο γλέντι, πότε... πότε... πότε...
Και η Madonna πάντα εκεί, αεικίνητη, να τραγουδάει, να χορεύει, να αλλάζει κοστούμια και ρόλους, να κάνει σχοινάκι, να προβοκάρει το κοινό με τα φιλιά στη χορεύτρια της και τα συνήθη "motherfuckers", να παίζει κιθάρα, να τραγουδάει solo, να αποθεώνεται!
Φεύγοντας και οδηγώντας προς το ξενοδοχείο άρχισε να βρέχει. Πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας δεν είχε ρίξει ούτε σταγόνα. Δεν αποφύγαμε τον πειρασμό να σχολιάσουμε το deal που φαίνεται πως έχει κάνει η κυρία ακόμη και με τον Θεό! Λίγες μέρες πριν η απεργία των τελωνειακών δεν είχε εμποδίσει τα φορτηγά με τα σκηνικά της να περάσουν τα σύνορα εγκαίρως ώστε να είναι δυνατή η πραγματοποίηση της συναυλίας.
Στην επιστροφή την επομένη συζητάμε μόνο αυτό. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Τηλέφωνα σε γνωστούς, συγγενείς και φίλους για μετάδοση πληροφοριών και εντυπώσεων πριν από τη συνήθη μιζέρια των μεσημεριανών εκπομπών που για άλλη μια φορά είχαν πάει σε άλλη συναυλία.
Στο δικό της show, στη δική της συναυλία, σήμερα με χαρά και κρυφή συγκίνηση μπορώ να πω: Ημουν κι εγώ εκεί!
Κ.Π.
