Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη κοινωνία στον πλανήτη που να ζει –όπως εμείς- τόσο προκλητικά στον κόσμο της. Και δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα που να αυτοκαταστρέφεται με τέτοια μεθοδικότητα, όπως το κάνουμε εμείς.
Δεν ξέρω αν φταίνε τα γονίδια ή αν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που μας κάνει τόσο ανεύθυνους. Σίγουρα φταίνε οι πολιτικοί και οπωσδήποτε τα ΜΜΕ έχουν μεγάλο μερίδιο για τη σημερινή συλλογική χρεοκοπία, αλλά έχω πλέον τη βεβαιότητα ότι φταίμε κι εμείς οι πολίτες.
Το κράτος το αποτελούμε εμείς. Η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα υπουργεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια οι επιχειρήσεις, το ποδόσφαιρο είμαστε εμείς οι Ελληνες πολίτες. Ολοι εμείς που κατοικούμε στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, μιλάμε μια συγκεκριμένη γλώσσα, έχουμε μια κοινή ιστορία και υποτίθεται κοινό παρόν και μέλλον. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι έχουμε κοινό "πολιτισμό", όπως δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε αποφασίσει αν θέλουμε να υπάρχουν και να λειτουργούν όλα τα παραπάνω κατηγορήματα του κράτους.
Αυτό που σε άλλες οργανωμένες και πολιτισμένες κοινωνίες είναι αυτονόητο, σε μας είναι ζητούμενο. Θέλουμε, ας πούμε, να υπάρχει Αστυνομία που να προστατεύει τους πολίτες και τα αγαθά τους; Και αν θέλουμε, είναι δυνατόν κάθε φορά που συμβαίνει ένα τραγικό και απαράδεκτο περιστατικό να αμφισβητούμε τον ρόλο και τη χρησιμότητα της;
Θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια που να προετοιμάζουν το μέλλον της χώρας, από όπου να αποφοιτούν κανονικοί επιστήμονες και όχι μελλοντικοί άνεργοι; Και αν θέλουμε, είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να έχει μετατραπεί το πανεπιστημιακό άσυλο σε άλλοθι για κάθε είδους βανδαλισμούς και ανελεύθερες αυθαιρεσίες;
Θέλουμε να έχουμε κανονικές επιχειρήσεις –κρατικές και ιδιωτικές- που να παράγουν πλούτο και να μπορούν να επιβιώνουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό; Και αν θέλουμε, γιατί δεν φτιάχνουμε ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, δεν δίνουμε κίνητρα στις αξιόπιστες επιχειρήσεις και δεν καταργούμε όλο αυτό το αναχρονιστικό και διαπλεκόμενο οικονομικό περιβάλλον που σκοτώνει τη δημιουργικότητα, ακυρώνει τον ανταγωνισμό και επικροτεί την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα;
Θέλουμε ένα ισχυρό κράτος που να φτιάχνει νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους και γενικά υποδομές, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν μια σύγχρονη κοινωνία; Και αν θέλουμε, γιατί δεν πληρώνουμε φόρους και θεωρούμε υποχρέωσή μας να το κλέβουμε με κάθε τρόπο, πιστεύοντας «αφελώς» ότι όποιος κλέβει το κράτος δεν κλέβει κανέναν;
Είναι περίπου βέβαιο ότι αν θέσεις τα παραπάνω ερωτήματα στους Ελληνες, ενδέχεται να πάρεις δέκα εκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις αφού ο καθένας από μας θα απαντήσει με βάση εκείνο που τον συμφέρει. Η μόνη περίπτωση να απαντήσουμε αντικειμενικά, είναι μονάχα όταν αφορά τους άλλους. Σε καμία περίπτωση όταν αφορά εμάς τους ίδιους.
Το ερώτημα βέβαια παραμένει αφοπλιστικά επίκαιρο. Μέχρι πότε θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους; Κα μέχρι πότε κάθε φορά που θα χρεοκοπούμε θα περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Είτε επαιτώντας θαλασσοδάνεια είτε με τον εθνικό εξευτελισμό των επιτηρήσεων, πουλώντας ταυτοχρόνως μαγκιά στους κάθε είδους φουκαράδες που νομίζουμε ότι τους έχουμε του χεριού μας ή γιατί τους θεωρούμε παρακατιανούς;
Ως πότε θα ανεχόμαστε όλους εκείνους τους πολιτικούς που, λόγω βαριάς και ανήκεστης αγραμματοσύνης, αλλά με μεγάλα αποθέματα θράσους είναι έτοιμοι να φορέσουν τις φουστανέλες και να ζωστούν τα φισεκλίκια, τρέχοντας πίσω από χαμένες πατρίδες; Αγνοώντας ότι οι πρώτες κλοπές αφορούσαν τα ταμεία της Φιλικής Εταιρίας, τα αγγλικά δάνεια και τα κάθε είδους διαχρονικά σχέδια Μάρσαλ!
Δεν ξέρω αν φταίνε τα γονίδια ή αν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που μας κάνει τόσο ανεύθυνους. Σίγουρα φταίνε οι πολιτικοί και οπωσδήποτε τα ΜΜΕ έχουν μεγάλο μερίδιο για τη σημερινή συλλογική χρεοκοπία, αλλά έχω πλέον τη βεβαιότητα ότι φταίμε κι εμείς οι πολίτες.
Το κράτος το αποτελούμε εμείς. Η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα υπουργεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια οι επιχειρήσεις, το ποδόσφαιρο είμαστε εμείς οι Ελληνες πολίτες. Ολοι εμείς που κατοικούμε στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, μιλάμε μια συγκεκριμένη γλώσσα, έχουμε μια κοινή ιστορία και υποτίθεται κοινό παρόν και μέλλον. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι έχουμε κοινό "πολιτισμό", όπως δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε αποφασίσει αν θέλουμε να υπάρχουν και να λειτουργούν όλα τα παραπάνω κατηγορήματα του κράτους.
Αυτό που σε άλλες οργανωμένες και πολιτισμένες κοινωνίες είναι αυτονόητο, σε μας είναι ζητούμενο. Θέλουμε, ας πούμε, να υπάρχει Αστυνομία που να προστατεύει τους πολίτες και τα αγαθά τους; Και αν θέλουμε, είναι δυνατόν κάθε φορά που συμβαίνει ένα τραγικό και απαράδεκτο περιστατικό να αμφισβητούμε τον ρόλο και τη χρησιμότητα της;
Θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια που να προετοιμάζουν το μέλλον της χώρας, από όπου να αποφοιτούν κανονικοί επιστήμονες και όχι μελλοντικοί άνεργοι; Και αν θέλουμε, είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να έχει μετατραπεί το πανεπιστημιακό άσυλο σε άλλοθι για κάθε είδους βανδαλισμούς και ανελεύθερες αυθαιρεσίες;
Θέλουμε να έχουμε κανονικές επιχειρήσεις –κρατικές και ιδιωτικές- που να παράγουν πλούτο και να μπορούν να επιβιώνουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό; Και αν θέλουμε, γιατί δεν φτιάχνουμε ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, δεν δίνουμε κίνητρα στις αξιόπιστες επιχειρήσεις και δεν καταργούμε όλο αυτό το αναχρονιστικό και διαπλεκόμενο οικονομικό περιβάλλον που σκοτώνει τη δημιουργικότητα, ακυρώνει τον ανταγωνισμό και επικροτεί την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα;
Θέλουμε ένα ισχυρό κράτος που να φτιάχνει νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους και γενικά υποδομές, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν μια σύγχρονη κοινωνία; Και αν θέλουμε, γιατί δεν πληρώνουμε φόρους και θεωρούμε υποχρέωσή μας να το κλέβουμε με κάθε τρόπο, πιστεύοντας «αφελώς» ότι όποιος κλέβει το κράτος δεν κλέβει κανέναν;
Είναι περίπου βέβαιο ότι αν θέσεις τα παραπάνω ερωτήματα στους Ελληνες, ενδέχεται να πάρεις δέκα εκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις αφού ο καθένας από μας θα απαντήσει με βάση εκείνο που τον συμφέρει. Η μόνη περίπτωση να απαντήσουμε αντικειμενικά, είναι μονάχα όταν αφορά τους άλλους. Σε καμία περίπτωση όταν αφορά εμάς τους ίδιους.
Το ερώτημα βέβαια παραμένει αφοπλιστικά επίκαιρο. Μέχρι πότε θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους; Κα μέχρι πότε κάθε φορά που θα χρεοκοπούμε θα περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Είτε επαιτώντας θαλασσοδάνεια είτε με τον εθνικό εξευτελισμό των επιτηρήσεων, πουλώντας ταυτοχρόνως μαγκιά στους κάθε είδους φουκαράδες που νομίζουμε ότι τους έχουμε του χεριού μας ή γιατί τους θεωρούμε παρακατιανούς;
Ως πότε θα ανεχόμαστε όλους εκείνους τους πολιτικούς που, λόγω βαριάς και ανήκεστης αγραμματοσύνης, αλλά με μεγάλα αποθέματα θράσους είναι έτοιμοι να φορέσουν τις φουστανέλες και να ζωστούν τα φισεκλίκια, τρέχοντας πίσω από χαμένες πατρίδες; Αγνοώντας ότι οι πρώτες κλοπές αφορούσαν τα ταμεία της Φιλικής Εταιρίας, τα αγγλικά δάνεια και τα κάθε είδους διαχρονικά σχέδια Μάρσαλ!
Χρήστος Ράπτης
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"
11 Ιανουαρίου 2009
