Μικρό παιδί σε ένα τρένο, τον μουντζούρη, για τη Θεσσαλονίκη με τη μάνα μου τον Σοφοκλή. Κάπου στο 1987, δηλαδή 23 χρόνια πριν, και στα χέρια μου το "Λιγότερο από μηδέν" του Μπρετ Ιστον Ελις, με τα κολεγιόπαιδα του Λος Αντζελες μέσα στην κόκα, την παρτούζα και τα ηρεμιστικά. Στο κουπέ, ένα όμορφο αγόρι κάτι διάβαζε κι εκείνο, κοιτώντας πού και πού περίεργα τον πιτσιρικά που διάβαζε με αναίδεια για την ηλικία του Μπρετ Ιστον Ελις, με τον Σοφοκλή δίπλα που κι εκείνη κάτι διάβαζε – τρεις άνθρωποι σε ένα κουπέ να διαβάζουν παραπάει. Βιβλίο, εικόνα, μουσική, κάπως έτσι επικοινωνούν οι άνθρωποι που έχω μάθει να αγαπώ, πιάσαμε την κουβέντα, με ξενάγησε στο πατάρι του Stereodisc στην πλατεία Αριστοτέλους, τον πιο μαγικό παιχνιδότοπο που μπορώ να θυμηθώ, γεμάτο δίσκους και μουσικές για τα τσαλακωμένα μου και τα λαμπερά.Χαθήκαμε, δεν τον ξαναείδα ποτέ. Είκοσι τρία χρόνια μετά περνάω ξανά έξω από το μαγαζί, είμαι πάλι στην πόλη, είναι και ο Σοφοκλής εδώ, το δισκάδικο το έχει ένας νέος φίλος, εγώ δεν έχω ιδέα ότι είναι δικό του. Με κερνάει βότκα, περνάω τα δάχτυλά μου πάνω από τα CD, το παρελθόν διπλώνει σαν απορροφητική χαρτοπετσέτα στο παρόν, η μουσική ξανά, ο Μπρετ Ιστον Ελις έχει μόλις βγάλει ένα καινούριο μυθιστόρημα που ξαναπιάνει τους ήρωες του "Λιγότερο από μηδέν" 20 χρόνια μετά. Ο ήλιος πέφτει στη θάλασσα, από το λιμάνι οι γερανοί ορθώνουν ανάστημα στην ανακουφιστική απογευματινή γκριζάδα του ουρανού και μια πόλη, που δεν μπορώ να πω ότι ποτέ μου την αγάπησα ιδιαίτερα, αποκτά την ταυτότητά της κι ίσως πια και να την αγαπώ.
Ετσι πάει το πράγμα, χωρίς αναφορές τα πάντα είναι θολά, το περίγραμμά τους πάλλεται σαν να τα κοιτάς μέσα από το τρέμουλο του υγραερίου, αρκεί ένα μαγαζί με δίσκους, μια ανάμνηση, δύο καλοί φίλοι, βότκα, μουσική, να πάρει φωτιά το υγραέριο και πάλι με τρέμουλο θα τα βλέπεις, αλλά θα έχεις ζεστάνει στον φακό το φωτογραφικό τα σχήματα της ζωής σου. Απλώνω το χέρι μου στο ράφι, πιάνω μια Jocelyn Pook, ούτε ξέρω που έχω χάσει το παλιό της CD, ο Κοσμάς του Stereodisc τη βάζει στο μηχάνημα, ο Π. ανυπομονεί να βάλει τη μουσική που αρέσει σε εκείνον, το σινεμά δεν είναι έξω στο «Ολύμπιον», μπαίνει στο μαγαζί της Αριστοτέλους, είμαστε οι ίδιοι, οι ιστορίες μας που είναι γραμμένες στις πρώτες μικρές γραμμές που έχουν αρχίσει να σκάνε στα μάγουλά μας, για πρώτη φορά σκέφτομαι να σταματήσω τις κρέμες προσώπου, μου αρέσουν οι γραμμές των ανθρώπων όταν θυμούνται, αγαπάνε, φοβούνται.
Σαν τον σιδηρόδρομο του Χάρι Πότερ, ακολουθείς αυτές τις γραμμές και φεύγει ο φόβος, πολλά πίσω σου, πιο πολλά μπροστά σου, στην μπλούζα μου πέφτουν τρίμματα από μια μπουγάτσα, τα κοιτάζω όπως θα κοίταζα κάτι μαγικό, χαμογελάω σαν παιδί. Σφίγγω στα χέρια μου τα CD που αγόρασα, τα βάζω κάτω από το μαξιλάρι μου, έχω χρόνια να το κάνω αυτό, από παιδί, που πάντα κοιμόμουνα με τα CD ή τα βιβλία που είχα αγοράσει, σαν φυλακτό, να μπούνε στον ύπνο μου, να με ευλογήσουνε, να με ενώσουν με τους ανθρώπους κι άμα κουραστώ να με απομακρύνουν.
Να μη φοβάσαι, είμαι εδώ.
Να μη φοβάσαι, είμαι εδώ.
Τάσος Θεοδωρόπουλος
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "ΟΛΑ"
12 Δεκεμβρίου 2010
