Ο Βλάσσης έζησε γρήγορα, ορμητικά και άτσαλα. Πήγε κάποια στιγμή να σοβαρευτεί, μα δεν τα κατάφερε. Πέθανε άγαρμπα. Ηταν καλό παιδί. Πήγαινε με διακόσια, σε ένα αυτοκίνητο που δεν είχε φρένα.Τον θυμάμαι σε μια φωτογράφηση του “Symbol”. Του είχαμε ζητήσει να μπλεχτεί στ’ ανθισμένα κλαδιά μιας μυγδαλιάς – να μιμηθεί την κλασική φωτογραφία του Ντίλαν Τόμας με τη γλυσίνα στην Ουαλία. Να είναι σοβαρός, βλοσυρός – μετά την περιπέτειά του, που πήγε να πεθάνει. Ηταν εκτός τηλεόρασης, μακριά από τη βουή που τον είχε θρέψει. Επαιξε τον βαρύ, σκεπτόμενο άνθρωπο τέλεια. Κι ήταν βαρύθυμος στ’ αλήθεια.
Ξανακοιτάζοντας τη φωτογραφία του (10 Μαρτίου 2001), με πιάνει άγρια λύπη για το θάνατό του. Η γενιά μου και, κυρίως, η γενιά του γοητεύτηκαν από εικόνες υπερβολής και απληστίας –και ζήτησαν να τα ζήσουν όλα, τώρα! Ανέβασαν στροφές μέχρι να καούν τα πάντα μέσα τους και άρχισαν να γερνούν μεταξύ κυνισμού και δακρύων, σε περίβλεπτες αρένες: ο Βλάσσης στην τηλεόραση.
Παρ’ ότι με στεναχωρούσε το τόσο χύμα του, ένιωθα πάντα την τρυφερή του πάστα. Ηταν ένα παιδί των λουλουδιών που γερνούσε έξαλλα και που, πάλι όπως ο Ντίλαν Τόμας, δεν ήθελε να πάει με το μαλακό μέσα στην όμορφη νύχτα. «Πρέπει να ουρλιάζουν και να καίνε τα γηρατειά μόλις βραδιάζει / οργίσου, οργίσου ενάντια στου φωτός τον τελειωμό».
Εχει κάτι εφηβικό και άγουρο αυτή η επιμονή, αυτή η απληστία. Κάτι που ήταν ακραίο, τεταμένο –και έσπασε. Ούτε η κόρη του ούτε η εύπορη κατάστασή του ούτε η γυναίκα του μπορούσαν να τον σταματήσουν. Ηταν το όμορφο, παράφορο αγόρι των Πελόμα Μποκιού, με τα φιλήδονα χείλη και το πονηρό βλέμμα, η βραχνή φωνή, που θύμιζε χόρτα στο βυθό της θάλασσας –ο εκρηκτικός Βλάσσης που δοκιμάζει την αντοχή των ορίων του- τα πολύ σοβαρά μάτια, οι σακούλες, τα ανάκατα μαλλιά.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι καλύτερο: να καίγεσαι μέσα στην περιέργεια της ύπαρξης ή να καλλιεργείς έναν κήπο την άνοιξη, ενώ η κόρη σου παίζει κοντά σου. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αλλά νομίζω δεν αποφασίζουμε εμείς – είναι αποφασισμένο μέσα μας. Ο Βλάσης σίγουρα ήταν προορισμένος να καεί. Χωρίς να είναι ιδιαιτέρως φιλοσοφικός, εξέφρασε με όλη του τη ζωή το στίχο αυτό που συγκεφαλαιώνει τη ροκ υπερβολή:
“Do not gentle into the good night
Rage, rage against the dying of the light”
Ωραίος στίχος. Μα κάτι πρέπει να γίνει και με την πραγματικότητα. Τη λαχτάρα μας να ξαναδούμε τις μυγδαλιές την άνοιξη «πάση θυσία», την κούραση που νιώθουμε όταν κακές ειδήσεις έρχονται, φίλοι αποδεκατίζονται και το σκοτάδι αυξάνει…
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
16 Οκτωβρίου 2004
