Ο συγκεκριμένος πολιτικός που απεικονίζεται στη φωτογραφία να δέχεται χειροφίλημα ως νέος πατριάρχης, είναι αυτός που ελάχιστους μήνες πριν ανέλαβε να σώσει τη χώρα, ανακαλύπτοντας και εφαρμόζοντας μέτρα τα οποία αν ήταν στην αντιπολίτευση θα τα είχε καταγγείλει ως αντισυνταγματικά (γιατί είναι και συνταγματολόγος, -όταν τον βολεύει βέβαια-), και οδήγησαν στην ανέχεια και την απελπισία εκατομμύρια συνανθρώπους αυτού που του φιλάει το χέρι!
Ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι αυτός που διαδέχθηκε στο υπουργείο άμυνας έναν άλλον ο οποίος βρίσκεται τώρα οικογενειακώς στη φυλακή, με κατηγορίες χρηματισμού και ξεπλύματος βρώμικου χρήματος κατά τη διάρκεια της θητείας του, και που ποτέ του –ο πρώτος- δεν αναρωτήθηκε, που στο διάολο πήγαν όλα αυτά τα εκατομμύρια. Είναι, επίσης, φανερό, ότι ποτέ επί δικής του υπουργείας κάποιος από τους εμπόρους όπλων και οπλικών συστημάτων, δεν διανοήθηκε να του κάνει προσφορά που να περιλαμβάνει το κάτι τις παραπάνω –ένα δωράκι, βρε αδερφέ. Δεν ήξερε, δεν ρώτησε, δεν έμαθε…
Ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι αυτός, που όντας υπουργός πολιτισμού την εποχή που η εκλογική του περιφέρεια αναδείχθηκε Πολιτιστική Πρωτεύουσα 1997, στελέχωσε το διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού που δημιουργήθηκε (γιατί έτσι γίνονται οι μπίζνες στην Ελλάδα) με συγγενείς και φίλους επιχειρηματίες (οι επιχειρήσεις όλων αυτών σήμερα είναι πτωχευμένες με χρέη εκατομμυρίων απέναντι σε κράτος και εργαζόμενους), οι οποίοι με τη μία ιδιότητα –αυτήν του επιχειρηματία- κατέθεταν υπερτιμολογημένες προσφορές στον οργανισμό και με την άλλη τους ιδιότητα –αυτήν του μέλους Δ.Σ. του Οργανισμού- τις αξιολογούσαν και τις επέλεγαν, με την ανοχή του συγκεκριμένου πολιτικού ο οποίος και πάλι δεν αντελήφθη το παραμικρό (διότι προφανώς μελετούσε Οικονομικά καθώς υποψιαζόταν ότι κάποτε θα του χρειαστούν για να σώσει τη χώρα).
Ο συγκεκριμένος πολιτικός με το υπερφίαλο Εγώ και την ακατάσχετη λογοδιάρροια, μετά από όλα αυτά τα μεγαλειώδη, έγινε αρχηγός Σοσιαλιστικού κόμματος (γιατί πάνω απ’ όλα είναι σοσιαλιστής), και φιλοδοξεί να γίνει και πρωθυπουργός της χώρας, καθώς όπως δραματοποιημένα τονίζει, κουνώντας καθηγητίστικα το δάχτυλο του, δεν αρκεί η πρώτη του προσπάθεια να σώσει την χώρα αν δεν συνδυαστεί με τη δεύτερη του –ως πρωθυπουργού, πλέον- που θα ολοκληρώσει τη σωτηρία και θα θεμελιώσει το αίσθημα δικαίου που αυτός επέβαλε.
Ο συγκεκριμένος πάμπλουτος (από σκληρή δουλειά) πολιτικός που ηγείται ενός καταχρεωμένου –απέναντι στο κράτος βεβαίως, βεβαίως, αλλά τι σημασία έχει, αφού «εμείς είμαστε το κράτος»- κόμματος, βομβαρδίζει το πόπολο με διαφημίσεις και συνεντεύξεις σε καταχρεωμένα προωθητοκάναλα, στις οποίες αγορεύει ο ίδιος (φυσικά) για τα καλά που υπόσχεται, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να καλύψει την αηδία που νιώθει για όλους αυτούς τους λαϊκούς τους οποίους αναγκάζεται να διοικεί και να συναναστρέφεται, μιας και ο ίδιος θεωρεί ότι δεν του αξίζει κάτι λιγότερο από τη θέση του αυτοκράτορα –άντε βασιλιά- ενός εξευγενισμένου και πειθαρχημένου λαού. Ας όψεται η άδικη τύχη που τον έφερε… ή μάλλον μας έφερε στο δρόμο του.
Στα πλαίσια αυτά, αναγκάζεται χαμογελώντας να προτάσσει το χέρι του προς χειροφίλημα και με ύφος «μα τι κάνεις, δεν είναι σωστό, άλλωστε δεν έκανα κάτι περισσότερο από το καθήκον μου», να σχεδιάζει τι επόμενες μέρες που –δεν μπορεί- θα είναι σίγουρα λαμπρότερες και φωτεινότερες και θα του αποδώσουν πλήρως τη δόξα και το μεγαλείο που του αξίζουν.
Κ.Π.
