(...)
- (Δεν υπάρχουν πια)
Μεγάλες Προσδοκίες...«Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πια μεγάλοι συγγραφείς. Επομένως δεν είναι εύκολο να βρεθεί ένας ρόλος για να "χωθώ" μέσα του, που λένε, ή κάποιος να με καθοδηγήσει ιδανικά. Αν είναι να χαθώ σε ρόλους που ακόμα και οι δημιουργοί τους δεν ξέρουν τι είναι, και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται γενικά, άσε, καλύτερα να μη χαθώ. Πιστεύω ότι υπάρχει απίστευτη καλλιτεχνική κρίση διεθνώς επειδή η δημιουργία πλέον έχει στόχο κάποιο κέρδος κι έτσι αυτοακυρώνεται. Από την πρώτη μέρα της σχολής, θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται "τώρα αυτό ποιον αφορά;". Η καθημερινότητα παραείναι σκληρό πράγμα για να μην την εξωραΐσεις.
Μεγάλοι ρόλοι... Στο φινάλε δεν έχει και πολλή σημασία. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι άνθρωποι. Δεν έχω συναντήσει τελευταία έναν άνθρωπο να με ανεβάσει. Από την άλλη, μπορεί απλώς να είμαι ψωνάρα και να μην έχω ψαχτεί σωστά. Κι αυτό παίζει...».
- ...ούτε και
άνθρωποι να σου φτιάξουν τη μέρα, βρε αδερφέ.
«Μου έρχεται να κάνω
εμετό με τα πρότυπα που έχουν όλοι γύρω μου. Ολοι τρελαμένοι με το κέρδος και
στο τέλος της μέρας προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν από την προσωπική
τους ζωή - μια φιλία, μια σχέση, κάτι. Επιστρέφουν πτώματα το βράδυ σπίτι,
έχοντας ξεπουλήσει άπειρα συναισθήματα και ξαφνικά ο χρόνος είναι πολύ λίγος. Η
ζωή έχει κερδηθεί σε επίπεδο κατανάλωσης και υλικών αγαθών και έχει φάει χοντρή
ήττα σε επίπεδο συναισθημάτων. Δεν είναι τόσο χάλια η εποχή που ζούμε. Μπορεί
να υπήρξαν και πολύ χειρότερες. Απλώς, νομίζω ότι ένα από τα συμπτώματά της
είναι πως δεν υπάρχουν άνθρωποι να σε φτιάξουν».
- Φίλοι και εραστές
«Εχω στηριχτεί πολύ
στη φιλία. Είναι πολύ πιο ανθεκτική από τον έρωτα, αν και ο χρόνος τελικά τις
ψηλορημάζει και τις περισσότερες φιλίες. Κατά κάποιον τρόπο η φιλία είναι το αντίθετο
του έρωτα με την έννοια ότι σου δίνει ασφάλεια σε αντιδιαστολή με την
ανασφάλεια και τον γενικό χαμό που επικρατεί σε μια ερωτική σχέση. Εκτός βέβαια
αν είσαι από τους ελάχιστους τυχερούς, πράγμα που εύχομαι και στον εαυτό μου
και σ' όλο τον κόσμο. Οχι ότι έχω παράπονο, απλώς δεν μου έχει κάτσει αυτό το
"forever". Το έχω δει πάντως να
συμβαίνει σε άλλους αλλά είναι κάτι σαν το λαχείο και βέβαια απαιτεί μια πολύ
ιδιαίτερη πειθαρχία. Οχι καταπίεση, πειθαρχία».
(...)
- Εκθεση ιδεών:
"Η θητεία στην ΚΝΕ αφήνει πολλά κουσούρια στον άνθρωπο;"«Η ΚΝΕ μπορεί να σου αφήσει πολλά κουσούρια αν δεν έχεις μέσα σου διαισθητικές αρχές και μια στοιχειώδη αντίληψη όταν είσαι μικρός. Ναι, η ΚΝΕ έχει κάνει εγκλήματα σε παιδιά που είχαν ανάγκη από μια στέγη και μερικά τσιτάτα για τροφή. Εγώ όταν πήγα, πήγα κυρίως για την παρέα και τον χαβαλέ. Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι η ζωή ήταν αυτό που μας έλεγαν εκεί. Εκείνη η "ηρωική" εποχή, πάντως, ήταν πολύ λιγότερο υποκριτική από τη σημερινή όπου όλοι ξέρουν τι γίνεται και σφυράνε αμέριμνα. Υποθέτω ότι υπάρχουν και μερικοί που, στο πλαίσιο πάντα της υπέρμετρης φιλοδοξίας τους, κάνουν και κανένα καλό, αλλά στο σύνολό τους οι πολιτικοί είναι για τα μπάζα. Δεν με ψήνουν με τίποτα και δεν φταίνε καν αυτοί. Η εποχή είναι τόσο νεφελώδης που δεν έχουμε να πιαστούμε από πουθενά παρά μόνον από προσωπικές στιγμές και προσωπικά καταφύγια».
- Πρόταση για νέο
"απελευθερωτικό μέτωπο"
«Ετσι, όπως συζητάμε,
σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε πολύ να συναντήσω ανθρώπους που τους ενώνουν κοινά
όνειρα και μια περιφρόνηση για τον τρόπο που παίζεται "το παιχνίδι".
Δεν λέω να μαζευτούμε και να αρχίσουμε να πετάμε μολότοφ. Η περιφρόνηση και
μόνο είναι μια ωραία αφετηρία. Μην το θαυμάζουμε κιόλας αυτό το πράγμα που
συμβαίνει. Πρέπει να συναντηθούν άνθρωποι που έχουν πάρει μυρωδιά ότι αυτό που
γίνεται είναι λίγο "fake". Και, βέβαια,
είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν λιγότερο και να μη γίνουν απαραίτητα πλούσιοι.
Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, το σύστημα θα στηρίξει τελικά περισσότερο τους
ανθρώπους που το περιφρονούν παρά αυτούς που το υπηρετούν πιστά».
- Μετανοείτε. Μόνο το
Γέλιο σώζει...
«Είμαι αυτό που λένε
αθεράπευτα αισιόδοξη. Βλέπω την γκαντεμιά τριγύρω -δεν είμαι στραβή- και
σκέφτομαι "ε, και; Πάμε παρακάτω. Πάμε να διασκεδάσουμε, να
ερωτευτούμε...". Φυσικά, κατά καιρούς παθαίνω κάτι απίστευτες
"νταουνιές", όμως είναι φοβερό το συναίσθημα να πιάνεις ξαφνικά την
καλή ενέργεια κάποιου, να υπάρχουν στιγμές που είσαι κάπου και λες "όπα, εδώ
είναι καλά". Τελεία και παύλα, μόνο το γέλιο θα μας σώσει. Το πιο επαναστατικό πράγμα στον κόσμο είναι η πλάκα. Το δράμα είναι πολύ πιο εύκολο. Να σου κάνω εγώ "μαύρο" έργο να κλαίει το σύμπαν. Μια-δυο φορές το ξεκίνησα κιόλας, αλλά το παράτησα στη μέση. Σκέφτηκα ξανά: "Τι κάνεις ρε μαλάκα; Γιατί άλλος ένας που κλαίει; Μεγάλη πλήξη! Γιατί να κάνεις μύθο τη δυστυχία αφού ξέρεις ότι μόνο η απομυθοποίηση λυτρώνει;».
Δήμητρα Παπαδοπούλου
"VIEW"
Νοέμβριος 2002
