Κόντρα στην περιφρόνηση μας δίδαξαν πάντα την ανεκτικότητα,
και σε πολλούς αιώνες, που αυτή κάθε άλλο παρά αυτονόητη ήταν, θα είχε κάνει τη
ζωή ανάμεσα σε ξένους πολιτισμούς πιο υποφερτή. Ομως η ανεκτικότητα αποτελεί
πράγματι τη λύση των παγκόσμιων προβλημάτων; Παρ' όλο που θέλω να μείνω
πραγματιστής, πιστεύω ότι δεν επαρκεί απόλυτα, αφού ανεκτικότητα σημαίνει
ανοχή. Η ανεκτικότητα όσο ανθρωπιστική κι αν είναι, μας καλεί να δεχτούμε τον
άλλο.
Για μένα αυτό είναι κάπως λίγο. Εγώ πηγαίνω με τους
σύγχρονους, όπως τον υπέροχο δημοσιογράφο Georg Stefan Troller. Αυτός ρωτήθηκε γιατί έχει γυρίσει τόσες ταινίες για
ανάπηρους και φυλακισμένους. Απάντησε: «Επειδή
όλοι μας κατά κάποιον τρόπο είμαστε ανάπηροι. μέσα από τον πόλεμο,
από τους γονείς, μέσα από μια ερωτική απογοήτευση». Και σχετικά με τους
φυλακισμένους: «Το θέμα είναι, βλέποντας
έναν άγνωστο προς αυτούς και στην αρχή εντελώς αντιπαθητικό άνθρωπο, οι θεατές
να πουν: Μα αυτός είμαι εγώ».Δεν είναι λοιπόν το θέμα η ανεκτικότητα απέναντι στον άγνωστο προς εμένα, αλλά ο σεβασμός απέναντι σε αυτόν, αφού αυτός ή οι άλλοι, αυτός ή αυτοί που συναντώ στο δρόμο σε αναπηρικό καρότσι ή σε μια μακρινή χώρα, αυτός ή αυτοί θα μπορούσαν να είμαι εγώ ο ίδιος.
Μόνο μια σύμπτωση, τίποτε άλλο από μια σύμπτωση το θέλησε διαφορετικά.
Peter Ustinov
"Προσοχή! Προκαταλήψεις"
2003
