Το βαπόρι

Νάναι ως νάχης φύγει –με τους ανέμους-
καβάλλα στο άτι της σιγής κι’ όλο να πάης
και νάν’ πολλά καράβια, πολλή θάλασσα –μεγάλα σύγνεφα πάνω-
οι άνθρωποι κι’ ο Μάης.

Κι’ εντός μου εμένα να βρυχιέται –όλο να τρέμει-
βαρύ ένα βαπόρι
και κατόπι πάλι εσύ κι’ ο Μάης κι’ οι ανέμοι
κι’ έπειτα πάλιν οι άνθρωποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ’ ό,τι φεύγει –και δε μένει-
σε μια πόλη ακατοίκητη,
κι εντός μου ακυβέρνητο,
όλο να σε πηγαίνει το καράβι έξω απ’ την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας

Κοινωνικά ταμπού

Οι κοινωνίες είχαν και έχουν πάντα ταμπού. Χρειάζεται παιδεία και μόρφωση για να ξεπεραστούν στον χρόνο. Οσο απλό κι αν ακούγεται ο καθένας έρχεται σ’ αυτή τη ζωή για να ζήσει ελεύθερα κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με κανέναν άλλο άνθρωπο.
Ο Ελληνας θεωρεί ότι κάθε συμπεριφορά που δεν συμβαδίζει με τη δική του στρέφεται εναντίον του. Αυτό όμως είναι κάτι που πρέπει να διορθώσει ο καθένας προσωπικά. Δεν μπορεί, ας πούμε, σε ένα πεζοδρόμιο, την ώρα που κινούμαστε, οι άνθρωποι να είναι της αρεσκείας μας, στα ρούχα, στην άποψη, στο φύλο ή στη φυλή που θα θέλαμε εμείς. Η ζωή ανήκει σε όλους και όποιος δεν μάθει να σέβεται τη ζωή των άλλων, δεν σέβεται κυρίως τη δική του ζωή.
Παράλληλα, οι τηλεοράσεις στο κλίμα της μη παιδείας που υπάρχει καλλιεργούν έντονα ατμόσφαιρα ρατσισμού. Οσο μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα υπάρχουν και όσο φτηνότερα εργατικά χέρια έρχονται από ξένους, τόσο η οικονομική δυσφορία των λαών φέρνει και τον ρατσισμό. Ο ρατσισμός κυρίως εδράζεται στο γεγονός ότι κάποιοι άλλοι αποκτούν προνόμια στην ίδια μας τη χώρα. Είναι σαν να αισθανόμαστε ότι κάποιος ξένος μπαίνει μέσα στο σπίτι μας και ξαφνικά γίνεται πιο αγαπητός στη μητέρα ή στον πατέρα μας και αντιδρούμε σαν παιδιά. Αυτό είναι μια παιδική αντίδραση και η αλήθεια είναι ότι οι κοινωνίες τρέχουν με τέτοιους ρυθμούς που θα πρέπει κάποια στιγμή να τις παρακολουθήσουμε.
Σήμερα π.χ.: παραγγέλνει κάποιος μέσω internet, μια πίτσα από το σπίτι του στην Αμερική κι αυτός που του απαντάει βρίσκεται στην Ινδία. Γιατί πληρώνεται μόλις με $2 μισθό και πληκτρολογεί την παραγγελία σου στο αντίστοιχο μαγαζί της Αμερικής, που θα φέρει την πίτσα σ’ εσένα. Αν σκεφτεί, λοιπόν κανείς ότι ένας άνθρωπος στη Νέα Υόρκη παραγγέλνει την πίτσα του μέσω Ινδίας, μπορεί να αντιληφθεί σε ποιο σημείο είναι σήμερα η εποχή και πού πηγαίνει.
Αν οι άνθρωποι καταλάβουν τους νέους ρόλους που καλούνται να υποδυθούν, στα “σκηνικά” που οι ίδιοι επιλέξανε αφού δεν αντέδρασαν στην ιδέα της παγκοσμιοποίησης, τότε δεν θα μπορούν να γκρινιάζουν για τα συμπτώματά της αφού δεν κάνανε τίποτα για να τη σταματήσουν. Δεν κάνανε τίποτα για να μάθουν τι είναι αυτή η παγκοσμιοποίηση. Δεν μπορείς να κινείσαι όλη μέρα μεταξύ φραπέ, νες και τεμπελιάς και μετά να αντιδράς στον ξένο που έρχεται να σου πάρει το ψωμί μέσα από τα χέρια. Κανείς δεν παίρνει το ψωμί κανενός. Ο καθένας μπορεί να βελτιώσει τη θέση του αρκεί να προσδιορίσει ποιος είναι ο στόχος του, τι θέλει και πού πηγαίνει.

Πάντως μπορούμε να πούμε ότι τα δέκα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει προχωρήσει αρκετά σε θέματα ταμπού. Οι νεότερες γενιές έχουν πιο ανοιχτά μυαλά και ο χρόνος θα φέρει τις επιθυμητές αλλαγές. Ταμπού δεν είναι παρά μία προκατάληψη του σήμερα που σίγουρα θα σβήσει στο μέλλον.

Λάκης Λαζόπουλος