Το βαπόρι

Νάναι ως νάχης φύγει –με τους ανέμους-
καβάλλα στο άτι της σιγής κι’ όλο να πάης
και νάν’ πολλά καράβια, πολλή θάλασσα –μεγάλα σύγνεφα πάνω-
οι άνθρωποι κι’ ο Μάης.

Κι’ εντός μου εμένα να βρυχιέται –όλο να τρέμει-
βαρύ ένα βαπόρι
και κατόπι πάλι εσύ κι’ ο Μάης κι’ οι ανέμοι
κι’ έπειτα πάλιν οι άνθρωποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ’ ό,τι φεύγει –και δε μένει-
σε μια πόλη ακατοίκητη,
κι εντός μου ακυβέρνητο,
όλο να σε πηγαίνει το καράβι έξω απ’ την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας