Εφάπαξ

Ολη μου τη ζωή κρυβόμουνα γιατί
το ‘θελα μα φοβόμουνα να φύγω,
κάποτε αγάπη έλεγα αυτήν την ενοχή,
μα τώρα μ’ εκδικείται λίγο-λίγο,
όλη μου τη ζωή μου ‘βγαινε η ψυχή,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω,
να ‘ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.

Μου μάθαν’ να μισώ, ν’ αρκούμαι στο μισό,
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω,
να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω,
να σφίγγω τα λουριά με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Ολη μου τη ζωή μια δεύτερη κρυφή
αγέννητη ζωή μ’ ακολουθούσε,
δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δεν μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή με ακολουθούσε.

Ισαάκ Σούσης