Το να αγοράζεις κάτι που σου χρειάζεται είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο. Οταν όμως εκείνο που σου χρειάζεται περισσότερο από όλα είναι το status (διότι αυτό αισθάνεσαι να σου λείπει), τότε είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις όσο-όσο, αφού πρόκειται για κάτι που στα μάτια σου μοιάζει τόσο πολύτιμο όσο ο αέρας.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα στην καταναλωτική συμπεριφορά ενός αρχοντοχωριάτη και ενός συνειδητοποιημένου καταναλωτή. Δηλαδή, ένας συνειδητοποιημένος καταναλωτής δεν θα ντραπεί (όσα χρήματα και να έχει) να μποϊκοτάρει ένα προϊόν που πωλείται παράλογα ακριβά, βασισμένος στην αρχή της προσφοράς και της ζήτησης. Θα αρνηθεί να το αγοράσει.
Αντίθετα, ο αρχοντοχωριάτης καταναλωτής, έχοντας μέσα του τα επαρχιακά κατάλοιπα του «τι θα πει ο κόσμος», θα ντραπεί μήπως και δεν τον θεωρήσουν επαρκώς κιμπάρη. Εξοπλισμένος με το ταξικό “μαγικό φίλτρο” που ονομάζεται πιστωτική κάρτα (δηλαδή με χρήμα που δεν του ανήκει), θα κοροϊδέψει «τους μίζερους Ευρωπαίους που αγοράζουν το καρπούζι με τις φέτες» (αντί να αγοράσουν ένα ολόκληρο και μετά να το πετάξουν), θα σπεύσει να πάρει τις καινούργιες “trendy” μπότες των 500 ευρώ ή να καθίσει στο café που κοστολογεί (και δικαίωμά του) τον cappuccino 5 ευρώ. Και στη συνέχεια ο ίδιος θα καταγγείλει «το κράτος που δεν τον προστατεύει από τους κακούς κερδοσκόπους και τον αφήνει να γονατίσει από τα χρέη».
Ετσι κι αλλιώς, η καταγγελία και η γκρίνια ήταν πάντα ο πιο εύκολος τρόπος να αποποιηθείς τις ευθύνες σου και να τις ρίξεις στην «κακούργα την κοινωνία». Πράγμα που έτσι κι αλλιώς είναι η μεγαλύτερη βλαχιά από όλες.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα στην καταναλωτική συμπεριφορά ενός αρχοντοχωριάτη και ενός συνειδητοποιημένου καταναλωτή. Δηλαδή, ένας συνειδητοποιημένος καταναλωτής δεν θα ντραπεί (όσα χρήματα και να έχει) να μποϊκοτάρει ένα προϊόν που πωλείται παράλογα ακριβά, βασισμένος στην αρχή της προσφοράς και της ζήτησης. Θα αρνηθεί να το αγοράσει.
Αντίθετα, ο αρχοντοχωριάτης καταναλωτής, έχοντας μέσα του τα επαρχιακά κατάλοιπα του «τι θα πει ο κόσμος», θα ντραπεί μήπως και δεν τον θεωρήσουν επαρκώς κιμπάρη. Εξοπλισμένος με το ταξικό “μαγικό φίλτρο” που ονομάζεται πιστωτική κάρτα (δηλαδή με χρήμα που δεν του ανήκει), θα κοροϊδέψει «τους μίζερους Ευρωπαίους που αγοράζουν το καρπούζι με τις φέτες» (αντί να αγοράσουν ένα ολόκληρο και μετά να το πετάξουν), θα σπεύσει να πάρει τις καινούργιες “trendy” μπότες των 500 ευρώ ή να καθίσει στο café που κοστολογεί (και δικαίωμά του) τον cappuccino 5 ευρώ. Και στη συνέχεια ο ίδιος θα καταγγείλει «το κράτος που δεν τον προστατεύει από τους κακούς κερδοσκόπους και τον αφήνει να γονατίσει από τα χρέη».Ετσι κι αλλιώς, η καταγγελία και η γκρίνια ήταν πάντα ο πιο εύκολος τρόπος να αποποιηθείς τις ευθύνες σου και να τις ρίξεις στην «κακούργα την κοινωνία». Πράγμα που έτσι κι αλλιώς είναι η μεγαλύτερη βλαχιά από όλες.
Νίκος Ζαχαριάδης
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "BIG FISH"
14 Οκτωβρίου 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου