Δηλαδή, για να καταλάβω, μας τα χρώσταγαν οι Γερμανοί; (ή εκεί που τους χρωστάγαμε ζητάμε και το βόδι;)

Αν μια γειτονική βαλκανική χώρα μάς ζητούσε δανεικά για να καλύψει το χρέος της, κι εμείς διοργανώναμε δημοψήφισμα για το πώς το βλέπει ο κόσμος ως προοπτική, τι νομίζετε ότι θα απαντούσαμε; Ναι, ευχαρίστως, δώσε στους Βούλγαρους 100 μύρια και στους Αλβανούς άλλα 50;
Είναι ενδεικτικό της αρχοντοχωριατοσύνης ενός ολόκληρου έθνους, του ελληνικού, το ότι μας προκαλεί απορία που οι Γερμανοί δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για δανεικά προς την Ελλάδα. Ενδεικτικό της νοοτροπίας τού ότι πάντα όλοι μάς χρωστάνε, επειδή έτσι, επειδή όταν φτιάχναμε την Ακρόπολη οι άλλοι τρώγανε βελανίδια, επειδή δεν ξέρω και ‘γώ τι.
Χέστηκε ο Γερμανός για την Ακρόπολη και πολύ καλά κάνει, από τη στιγμή που εδώ και δεκαετίες τού τα έχουμε πρήξει του χριστιανού του Ούνου με αυτήν. Ανίκανοι να παράγουμε οτιδήποτε σημαντικό σε επίπεδο σύγχρονου πολιτισμού και οικονομίας ώστε να μνημονευόμαστε στην Ιστορία (δύο Νόμπελ, ένα κύπελλο και ο Ζορμπάς δεν νομίζω να αρκούν σε 200 χρόνια πορείας, ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από τζατζίκι), πάντα, όποτε μας στριμώχνουν στη γωνία, κοπανάμε από μια Ακρόπολη και ένα αρχαίο άγαλμα και τη γλιτώσαμε. Είδε κι απόειδε ο ξένος, σου λέει πάρ’ το πίσω το άγαλμά σου με σηκωμένο το κωλοδάχτυλο, να ‘χεις να κάθεσαι και να βολεύεσαι.
Ξενοφοβικοί, αποκλεισμένοι και ρατσιστές, έτοιμοι να στολίσουμε με χίλια δυο επίθετα κάθε λαό, ζητάμε τώρα βοήθεια από τους Γερμανούς. Τους βλάχους, τους άπλυτους, τους ναζήδες. Δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα την ευκαιρία να απαλλαγούν από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, σε περίπτωση που μας βοηθήσουνε. Την ώρα που διεξάγουμε σοβαρολογώντας συζητήσεις για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που τηρούν τις προϋποθέσεις.
Παθαίνουμε φρίκη μπροστά στο ενδεχόμενο διακοπής του 14ου μισθού, μείωσης των αποδοχών και αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, αδιαφορώντας παντελώς για τον ανύπαρκτο 14ο μισθό, τις κάτω του μισού από τις κανονικές αποδοχές, την ανύπαρκτη ασφάλιση και συνταξιοδότηση ενός εργαζόμενου μετανάστη. Πάντα πρώτοι στον αγώνα και τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, αρκεί να έχουμε δούλους από την εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος και όλα ελληνικά από τη μισή Τουρκία μέχρι τη μισή πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Σικελία, να μη σου πω και την Ακτή του Ελεφαντοστού που άμα πας, λέει, εκεί στην Ακτή θα δεις βότσαλα με μινωικούς σχηματισμούς και μακεδονικές επιγραφές που γράφουν «πωλούνται σαγιονάρες από καουτσούκ» στην αρχαία ελληνική και «Πρωσσεχός Ροσύδες».
Τιμημένη πινακίδα του έθνους το «Πρωσσεχός Ροσύδες» εφόσον, όταν καταλήξει κάτι από τα κοινοτικά πακέτα στήριξης στον αγρότη (από αυτά που δεν έχουν φάει οι τιμημένοι πολιτικοί διαμεσολαβητές), με τη σειρά του, ο συνειδητός εργάτης της υπαίθρου, θα τα καταθέσει στα εξωτικά μπουζουκο-πουτανάδικα του χωριού του, στα πόδια μιας αλλοδαπής, παράνομης καλλονής, η οποία με τη σειρά της θα τα φυλλομετρήσει στον στοργικό της νταβατζή. Ούτως ώστε, για να διατηρηθεί ο κύκλος, να μπορεί μετά ο αγρότης να διαμαρτυρηθεί για την άσπλαχνη πολιτική της Ε.Ε., να μπορεί και η πουτάνα μετανάστρια να συνεχίσει να είναι με μαυρισμένο μάτι σε καθεστώς παρανομίας, να μπορεί να κερδίσει και ο νταβατζής το μεροκάματό του, να συνεχίσει η διατήρηση του χρηστού, ελληνικού και τιμημένου κοινωνικού ιστού, όπως μόνο εμείς μπορούμε να τον διατηρήσουμε, για να έχουμε το δικαίωμα ως έθνος νομιμοφρόνων και τυπικών πολιτών να αναρωτιόμαστε εν εξάλλω γιατί δεν μας τα δίνουν οι μαλάκες οι Γερμανοί τα φράγκα, να μπορέσουμε να διαιωνίσουμε την πατροπαράδοτη τσαχπινιά μας. Και τις πουτάνες μας.

Τάσος Θεοδωρόπουλος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

28 Φεβρουαρίου 2010