(…)«Δεν έχω γραφείο, δεν έχω ρουτίνα, δεν μπορώ να σου περιγράψω την καθημερινότητά μου, γατί πολύ απλά δεν έχω. Δεν είμαι οργανωμένος, δεν είμαι επιχειρηματίας, δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν τρώω κρέας, δεν έχω κινητό».
(…)
Πως έφτασε ένα παιδί μεταναστών από τη Σπάρτη να διοικεί μια διαρκώς αναπτυσσόμενη αυτοκρατορία, με καταστήματα στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Ισπανία, στην Κίνα, στη Γαλλία και τη Σαουδική Αραβία;
«Τυχαία. Εγώ το βλέπω ως δουλειά. Περνάω καλά. Εγώ, να φανταστείς, το 1989 πήρα δανεικά (που τα ξεπλήρωσα όλα) από όλους τους γείτονες και γνωστούς μου στα Πατήσια για να ξεκινήσω τα COCO-MAT. Αλλά έχω κάνει ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Ακόμα και τον δημοσιογράφο στην “Daily Telegraph”. Ηξερα γλώσσες, που τις έμαθα πρακτικά συνομιλώντας με ανθρώπους, στηνόμουν με μια κάμερα έξω από τα ξενοδοχεία στο Λονδίνο, έβγαζα μια φωτογραφία, π.χ. με τον Beckenbauer και έγραφα μια ιστορία δική μου. Και τον παρκαδόρο έκανα στην πλατεία Κλαυθμώνος, σε καζίνο, όπως έχω υπάρξει και σερβιτόρος, αλλά ξεκίνησα ως πωλητής στο Μοναστηράκι. Είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος. Εκανα τον κύκλο στη ζωή μου, ταξίδεψα, γνώρισα τον κόσμο. Δεν άντεχα να μου δώσουν κάτι έτοιμο. Ετσι βαριέσαι τη ζωή. Κυνηγούσα τον εαυτό μου. Και όταν τον βρήκα κατάλαβα ότι αυτό που σου δίνει χαρά είναι το ίδιο σου το σπίτι, το λιμάνι σου. Τώρα, αν ψάχνεις ένα μυστικό επιτυχίας, δεν έχω απάντηση. Το πάθος ίσως. Εγώ είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου».
Είναι φυσική μια ερώτηση σε κάποιον που εφαρμόζει το ελληνικό επιχειρείν στο εξωτερικό, αν πλέον τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία.
«Εγώ δεν φοβάμαι να πω ότι είμαι Ελληνας. Μέσα στην κρίση είναι τιμή μου να λέω ότι μια ελληνική εταιρεία φτιάχνει τα πιο έντιμα προϊόντα. Εγώ έχω φερμουάρ στα στρώματά μου και με κυνηγούν για συνεργασία τα καλύτερα ξενοδοχεία στον κόσμο. Η καλύτερη διαφήμιση είναι η πραγματικότητα. Αυτή η δουλειά μού έμαθε ότι ποτέ δεν πηγαίνουν όλα μέλι-γάλα. Δεν είναι ανθόσπαρτος ο δρόμος και θέλει μαγκιά για να αντέξεις. Από τα λάθη σου μαθαίνεις και ακόμη και στο 90ό λεπτό κερδίζονται τα παιχνίδια. Δεν είμαι ξερόλας. Το επόμενο λάθος μου ίσως το κάνω αύριο, αλλά θα σηκωθώ. Ηδονίζομαι με τις δυσκολίες και τις αναποδιές. Ξέρεις πόσα κλάματα έχω ρίξει στα εργοστάσια; Αν δεν πέσεις, όμως, πώς θα σηκωθείς; Αυτή είναι η προπόνηση ενός καλού επιχειρηματία. Να μην τα παρατήσει στην πρώτη δυσκολία. Ξέρεις τι σημαίνει να ανοίγεις το πρώτο σου κατάστημα στη Μαδρίτη το 1997 και ο κόσμος που δούλευε στην Ξάνθη (σ.σ. εργάζονται γι’ αυτόν πολλοί μετανάστες και άτομα με ειδικά προσόντα, μια που η κοινωνική ευαισθησία είναι στις προτεραιότητες της COCO-MAT) να μην μπορεί να συνεννοηθεί, λόγω έλλειψης γνώσεων αγγλικών και ισπανικών; Μαθαίνεις καθημερινά».
Ο Πολ Ευμορφίδης αισθάνεται πλούσιος;
«Ναι, γιατί κάνω αυτό που γουστάρω».
Νιώθει ευτυχής στη φύση;
«Πώς ζείτε στην Αθήνα; Αν δεν μπορείς να αγγίξεις ένα δέντρο την ημέρα, δεν γίνεται να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου».
Συμβουλεύει τους νέους να ταξιδέψουν όσο περισσότερο μπορούν για να μάθουν να αποδέχονται τη διαφορετικότητα και πιστεύει ότι αν σκέφτεσαι θετικά και αισιόδοξα θα αποφύγεις τη μιζέρια.
«Η ζωή είναι σαν το ποδήλατο: θα ιδρώσεις πολύ στην ανηφόρα, αλλά μετά ακολουθεί η κατηφόρα. Πριν από λίγους μήνες ταξίδεψα στις Αλπεις με τον μεγάλο μου γιο (κάνοντας τη διαδρομή Αμστερνταμ-Αθήνα με ποδήλατο!). Ηθελα να του δώσω μερικές συμβουλές για τη ζωή χωρίς να του πω κουβέντα. Μέσα στο καταχείμωνο μας έσκαγε το λάστιχο, αλλά φτάσαμε στην κορυφή και καρφώσαμε την ελληνική σημαία. Κατακτήσαμε».
Ενας πωλητής στο Μοναστηράκι μπόρεσε να πάρει μια ιδέα και να τη μετατρέψει στην καλύτερη στρωματοποιία στον κόσμο. Να χρησιμοποιήσει το καουτσούκ, το μαλλί, το βαμβάκι, το πούπουλο χήνας, τα φύκια θάλασσας, τον κοκοφοίνικα (όλες τις ελληνικές πρώτες ύλες) και να παρασκευάσει ένα στρώμα φτιαγμένο από τα υλικά των ονείρων, της ελπίδας.
«Η Ελλάδα της κρίσης πρέπει να εκμεταλλευτεί τον τουρισμό και να οργανώσει το “πράσινο διαβατήριο”, να προσελκύσει στις ομορφιές της τους Ευρωπαίους».
Πολλές από τις παρακάτω πρακτικές που διέπουν την εταιρεία COCO-MAT φαντάζουν εξωπραγματικές για τις περισσότερες –εγχώριες τουλάχιστον- επιχειρήσεις, όχι, όμως, για τον Πολ Ευμορφίδη. Για παράδειγμα, όσοι υπάλληλοι πηγαίνουν στην εργασία τους με το ποδήλατο παίρνουν 5% αύξηση και εκείνοι που κόβουν το κάπνισμα 3%. Κάθε έξι μήνες οι εργαζόμενοί του συμπληρώνουν ερωτηματολόγιο σχετικά με τον βαθμό ικανοποίησης από την εταιρεία, ενώ κάθε εργαζόμενος μπορεί να επιλέξει ένα ατομικό δείπνο, δηλαδή να δειπνήσει με ένα μέλος της διοίκησης και να συζητήσουν επαγγελματικά και προσωπικά θέματα.
Τι παράπονο έχει ο 53χρονος Πολ ύστερα από μια τέτοια πορεία ζωής;
«Αναγκάστηκα να οδηγήσω μετά από χρόνια, γιατί ο δημοσιογράφος των “Times” δεν ήθελε να κάνουμε τη διαδρομή Αθήνα-Βόλο, που είναι της πλάκας, 350 χιλιόμετρα, με τα ποδήλατα!».
Πολ Ευμορφίδης
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "PEOPLE"
4 Μαρτίου 2012
