Αυτό δεν είναι το χρέος της καρδιάς;

«Ευρόν πράσινην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως, Ζορμπάς» τηλεγραφούσε στον φίλο του Νίκο Καζαντζάκη από τα Σκόπια ο Ζορμπάς. Κι όταν αυτός του έγραφε ότι δεν μπορούσε, του απαντούσε: «Είσαι, και να με συμπαθάς αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες».

Οταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τη περιοχή, δέσμευσαν το ορυχείο του και την παραγωγή μεταλλευμάτων. «Ο Ζορμπάς έσκασε από τον καημό του, πλάνταξε...» μας είχε πει ο συμπατριώτης του, λαογράφος Νικόλαος Σάρμας.

Το 1941 ο Καζαντζάκης έμαθε για τον θάνατο του Ζορμπά. Και η είδηση αυτή τον γέμισε απελπισία. Στην «Αναφορά στον Γκρέκο» έγραψε: «Στο σπίτι με περίμενε ένα γράμμα με πένθιμο φάκελο, γραμματόσημο σέρβικο, κατάλαβα. Το κρατούσα και το χέρι μου έτρεμε. Γιατί να το ανοίξω; Μάντεψα ευθύς το πικρό μαντάτο. "Πέθανε, πέθανε", μουρμούρισα, κι ο κόσμος σκοτείνιασε. [...] Εκλεισα τα μάτια κι ένιωσα αργά, ζεστά, να κυλούν στα μάγουλά μου τα δάκρυα. "Πέθανε, πέθανε, πέθανε..." μουρμούριζα "ο Ζορμπάς ποτέ πια! Πέθανε το γέλιο, κόπηκε το τραγούδι". [...] Οχι λύπη, θυμός με συνεπήρε. "Αδικο! Αδικο!" φώναξα "τέτοιες ψυχές δεν πρέπει να πεθαίνουν. Πότε πια θα μπορέσει το χώμα, το νερό, η φωτιά, η τύχη, να πλάσουν ένα Ζορμπά;" [...] Ολη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. [...] Τι να κάμω, συλλογιζόμουν όλη τη νύχτα, τι να κάμω για να ξορκίσω το θάνατό του; Ανοιξε η καταπακτή του σπλάχνου μου, πετιούνται απάνω οι θύμησες, σπρώχνουν η μια την άλλη, βιάζουνται και ζώνουν αγριεμένες την καρδιά μου, ανοιγοκλείνουν το στόμα, φωνάζουν να περιμαζώξω από τη γης, από τη θάλασσα, από τον αέρα το Ζορμπά και να τον αναστήσω. Αυτό δεν είναι το χρέος της καρδιάς; Γι' αυτό δεν την έπλασε ο Θεός; ν' ανασταίνει τους αγαπημένους; Ανάστησέ τον!"».

"ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

17 Νοεμβρίου 2013

Στους δρόμους του Βερολίνου...

Οι δρόμοι του Βερολίνου είναι αμείλικτοι για τον επισκέπτη της πόλης που θα τολμήσει να τους περιφρονήσει. Οι πελώριες λεωφόροι, η απόκοσμη νυχτερινή ησυχία και οι σκιές των τεράστιων γκρίζων κτιρίων δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Αν δεν αφουγκραστείς τον ήχο τους και δεν τα αγαπήσεις, σε πνίγουν, ξυπνάνε μέσα σου ανήσυχες σκέψεις και πανικούς, παίζουν σαδιστικά παιχνίδια στις ετοιμόρροπες ισορροπίες σου.

Αν όμως αφεθείς στην γκρίζα επανάληψη του μουρμουρητού τους, σου χαρίζουν μια μοναδική γαλήνη με απόηχους από τα εφηβικά σου χρόνια, τότε που όλα τα φοβερά, τα μεγάλα και τα απόκοσμα εξαγόραζαν τους φόβους σου, τους πόθους σου και τις ανάγκες σου με μυσταγωγίες και μεθυσμένες νύχτες βροχερές. Πολλά τα αναπάντητα μετά από κάθε σου επίσκεψη εδώ. Πάρα πολλά.

Και αγριεμένες οι ολικές επαναφορές των συναισθημάτων και ακροβασιών μου. Μοναδική δικλίδα ασφαλείας σε όλο αυτό, το ότι κανείς δεν πρόκειται να μου ζητήσει απαντήσεις. Σιχαίνομαι τις απαντήσεις και τις ερωτήσεις για το πώς πέρασα κάθε φορά που επισκέπτομαι το Βερολίνο. Είναι ίσως το τελευταίο πολύ προσωπικό μου πράγμα που επιμένω να κρατάω χωρίς να το μοιράζομαι. Ή να μοιράζομαι μόνο μέσα από τα γραπτά μου.

Δευτέρα βράδυ και περπατάω με ένα όμορφο αγόρι την Καρλ Μαρξ Αλέε, στο Ανατολικό. Βρέχει αλλά δεν μας νοιάζει, όσο πιο πολύ μουσκεύει  το δερμάτινο μπουφάν μου τόσο περισσότερο ασφαλής αισθάνομαι. Τα μαύρα μαλλιά του μικρού γυαλίζουν από τη βροχή, το νερό κυλάει στο μέτωπό του, αισθάνομαι αφόρητη δίψα, θέλω να πιω κάθε σταγόνα που κατρακυλάει στα μάγουλά του, και αυτό όλο δεν είναι καύλα, δεν είναι έρωτας, δεν είναι επιθυμία, είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ύπουλο και βασανιστικό, που με ηρεμεί και με κάνει να χαμογελάω. Να χαμογελάω θλιμμένα γιατί το αγόρι μου το είχε πει από παλιά, του προκαλεί εντύπωση το βλέμμα μου όταν κουβαλάει μελαγχολίες και εγώ αυτή τη στιγμή είμαι έτοιμος να κάνω οτιδήποτε προκαλεί εντύπωση στο αγόρι.

Χωνόμαστε σε ένα μπαρ στη μέση του πουθενά, διακοσμημένο με κολάζ στους τοίχους κινηματογραφικών φωτογραφιών από λαϊκά γερμανικά περιοδικά της δεκαετίας του '60, βινίλια και ραπτομηχανές Singer. Φαντάζομαι ότι είμαι ράφτης σε μια Γερμανία άλλης εποχής. Ερωτευμένος ράφτης που τα βράδια ξενυχτάει πάνω από μια ραπτομηχανή Singer στο ημίφως, για να ράψει την πιο όμορφη φορεσιά για το αγόρι. Να τη ράψει κρυφά, στην Ανατολική Γερμανία απαγορευόταν να αγαπάς αγόρια. Το έχω αυτό το καταραμένο Φασμπιντερικό σύνδρομο από μικρός και ακόμα και στα τριάντα μου δεν μπορώ να του ξεφύγω. Μόλις μυριστώ ανέφικτο έρωτα και επιθυμία (το αγόρι είναι στρέιτ), εκεί ολοκληρώνομαι. Στο ανολοκλήρωτο, στο ανεκπλήρωτό μου, μόνο εκεί ολοκληρώνομαι. Και γαμώτο, δεν είμαι ούτε τόσο όμορφος ούτε τόσο πλούσιος για να τον κρατήσω για πάντα κοντά μου. Μερικές φορές σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να είμαι μια εξηντάρα πλούσια αδερφή με περουκίνι, από αυτές που αγαπούν πολύ την τέχνη και μόλις μυριστούν τεκνό με ταλέντο και αστραφτερό χαμόγελο γίνονται οι χρηματοδότες και προστάτες του. Και δεν ζητάνε ούτε καν σεξ για αντάλλαγμα. Τους αρκεί που βλέπουν ένα λουλούδι να ανθίζει, με τη δική τους συμβολή. Του το είπα αυτό του αγοριού και έσκασε στα γέλια.

Μοιραστήκαμε μια μπρουσκέτα και ένα πιάτο λιωμένες πατάτες, τυρί και σπανάκι και πολλά Long Island. Και ύστερα για τρεις ώρες, χωθήκαμε στο πίσω δωμάτιο του μπαρ και παίζαμε φλιπεράκι με μανία. Μέχρι τώρα στη ζωή μου έμπαινα σε πίσω δωματιάκια των μπαρ μόνο για πήδημα ξεπέτα, κανένα μπάφο και άλλα ανάλογα. Ποτέ για φλίπερ. Τι χαρά ήταν αυτή η ανακάλυψη. Να παίζουμε και να κοντραριζόμαστε για το ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο σκορ, να τον βλέπω να φέγγει όταν γελούσε που χτυπούσε μεγαλύτερες βαθμολογίες στο φλιπεράκι και να παρακαλάω να χάσω, για να έχω το χαμόγελό του φυλαχτό. Και όλα αυτά τα γράφω έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι φλερτάρω επικίνδυνα με το πιο μπανάλ μελό που υπάρχει και τη συναισθηματική υπερβολή, όμως, αν δεν τα γράψω θα σκάσω και ακόμα χειρότερα φοβάμαι πως αν δεν τα γράψω θα μείνω για πάντα εγκλωβισμένος σε αυτήν την πόλη που τόσο αγαπώ.

Δεν αντέχω να μένω εγκλωβισμένος σε πόλεις και διαδρομές και αγαπημένους -ίσως και από προσωπική αναπηρία- αλλά έχω πραγματική ανάγκη τις ανάσες μου και τις αναχωρήσεις μου από τους δρόμους που περπάτησα λατρεύοντας την επαφή του τσιμέντου τους με το πέλμα μου. Γιατί, πάνω από όλα, έχω ανάγκη τις αναμνήσεις μου, την απόσταση ασφαλείας που θα με χωρίζει σε λίγο καιρό από εκείνο το βροχερό βράδυ στην Καρλ Μαρξ, τη γλύκα της ξεθυμασμένης μνήμης που θα επισκέπτεται ξανά αυτό το βράδυ και αυτήν την πόλη, μέχρι το επόμενό μου ταξίδι, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα, εκλογικεύοντας τα, και με τον χρόνο βάζοντάς τα στο μουσείο σαν αντικείμενο θαυμασμού, εξαίσιων παρορμήσεων και εκστατικών σιωπών.

 
Αραγε τώρα που τα γράφω αυτά και ο όμορφος κοιμάται στην άλλη άκρη της πόλης χαμογελάει στον ύπνο του; Και αν φορούσα γυαλιά και ήμουν ξαπλωμένος δίπλα του, θα μπορούσα να πάω χωρίς να τον ξυπνήσω τόσο κοντά του ώστε να θαμπώσουν τα γυαλιά μου από την ανάσα του; Ισως να μην έχει σημασία. Ισως να αρκεί που το σκέφτηκα, και με τη σκέψη αυτή θα μπορέσω σε λίγη ώρα να κοιμηθώ κι εγώ.

Τάσος Θεοδωρόπουλος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "ΟΛΑ TV"

18 Φεβρουαρίου 2007

Η περιφρόνηση και μόνο είναι μια ωραία αφετηρία

(...)

- (Δεν υπάρχουν πια) Μεγάλες Προσδοκίες...
«Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πια μεγάλοι συγγραφείς. Επομένως δεν είναι εύκολο να βρεθεί ένας ρόλος για να "χωθώ" μέσα του, που λένε, ή κάποιος να με καθοδηγήσει ιδανικά. Αν είναι να χαθώ σε ρόλους που ακόμα και οι δημιουργοί τους δεν ξέρουν τι είναι, και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι τους γίνεται γενικά, άσε, καλύτερα να μη χαθώ. Πιστεύω ότι υπάρχει απίστευτη καλλιτεχνική κρίση διεθνώς επειδή η δημιουργία πλέον έχει στόχο κάποιο κέρδος κι έτσι αυτοακυρώνεται. Από την πρώτη μέρα της σχολής, θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται "τώρα αυτό ποιον αφορά;". Η καθημερινότητα παραείναι σκληρό πράγμα για να μην την εξωραΐσεις.
Μεγάλοι ρόλοι... Στο φινάλε δεν έχει και πολλή σημασία. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλοι άνθρωποι. Δεν έχω συναντήσει τελευταία έναν άνθρωπο να με ανεβάσει. Από την άλλη, μπορεί απλώς να είμαι ψωνάρα και να μην έχω ψαχτεί σωστά. Κι αυτό παίζει...».

- ...ούτε και άνθρωποι να σου φτιάξουν τη μέρα, βρε αδερφέ.

«Μου έρχεται να κάνω εμετό με τα πρότυπα που έχουν όλοι γύρω μου. Ολοι τρελαμένοι με το κέρδος και στο τέλος της μέρας προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν από την προσωπική τους ζωή - μια φιλία, μια σχέση, κάτι. Επιστρέφουν πτώματα το βράδυ σπίτι, έχοντας ξεπουλήσει άπειρα συναισθήματα και ξαφνικά ο χρόνος είναι πολύ λίγος. Η ζωή έχει κερδηθεί σε επίπεδο κατανάλωσης και υλικών αγαθών και έχει φάει χοντρή ήττα σε επίπεδο συναισθημάτων. Δεν είναι τόσο χάλια η εποχή που ζούμε. Μπορεί να υπήρξαν και πολύ χειρότερες. Απλώς, νομίζω ότι ένα από τα συμπτώματά της είναι πως δεν υπάρχουν άνθρωποι να σε φτιάξουν».

- Φίλοι και εραστές

«Εχω στηριχτεί πολύ στη φιλία. Είναι πολύ πιο ανθεκτική από τον έρωτα, αν και ο χρόνος τελικά τις ψηλορημάζει και τις περισσότερες φιλίες. Κατά κάποιον τρόπο η φιλία είναι το αντίθετο του έρωτα με την έννοια ότι σου δίνει ασφάλεια σε αντιδιαστολή με την ανασφάλεια και τον γενικό χαμό που επικρατεί σε μια ερωτική σχέση. Εκτός βέβαια αν είσαι από τους ελάχιστους τυχερούς, πράγμα που εύχομαι και στον εαυτό μου και σ' όλο τον κόσμο. Οχι ότι έχω παράπονο, απλώς δεν μου έχει κάτσει αυτό το "forever". Το έχω δει πάντως να συμβαίνει σε άλλους αλλά είναι κάτι σαν το λαχείο και βέβαια απαιτεί μια πολύ ιδιαίτερη πειθαρχία. Οχι καταπίεση, πειθαρχία».

(...)

- Εκθεση ιδεών: "Η θητεία στην ΚΝΕ αφήνει πολλά κουσούρια στον άνθρωπο;"
«Η ΚΝΕ μπορεί να σου αφήσει πολλά κουσούρια αν δεν έχεις μέσα σου διαισθητικές αρχές και μια στοιχειώδη αντίληψη όταν είσαι μικρός. Ναι, η ΚΝΕ έχει κάνει εγκλήματα σε παιδιά που είχαν ανάγκη από μια στέγη και μερικά τσιτάτα για τροφή. Εγώ όταν πήγα, πήγα κυρίως για την παρέα και τον χαβαλέ. Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι η ζωή ήταν αυτό που μας έλεγαν εκεί. Εκείνη η "ηρωική" εποχή, πάντως, ήταν πολύ λιγότερο υποκριτική από τη σημερινή όπου όλοι ξέρουν τι γίνεται και σφυράνε αμέριμνα. Υποθέτω ότι υπάρχουν και μερικοί που, στο πλαίσιο πάντα της υπέρμετρης φιλοδοξίας τους, κάνουν και κανένα καλό, αλλά στο σύνολό τους οι πολιτικοί είναι για τα μπάζα. Δεν με ψήνουν με τίποτα και δεν φταίνε καν αυτοί. Η εποχή είναι τόσο νεφελώδης που δεν έχουμε να πιαστούμε από πουθενά παρά μόνον από προσωπικές στιγμές και προσωπικά καταφύγια».

- Πρόταση για νέο "απελευθερωτικό μέτωπο"

«Ετσι, όπως συζητάμε, σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε πολύ να συναντήσω ανθρώπους που τους ενώνουν κοινά όνειρα και μια περιφρόνηση για τον τρόπο που παίζεται "το παιχνίδι". Δεν λέω να μαζευτούμε και να αρχίσουμε να πετάμε μολότοφ. Η περιφρόνηση και μόνο είναι μια ωραία αφετηρία. Μην το θαυμάζουμε κιόλας αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Πρέπει να συναντηθούν άνθρωποι που έχουν πάρει μυρωδιά ότι αυτό που γίνεται είναι λίγο "fake". Και, βέβαια, είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν λιγότερο και να μη γίνουν απαραίτητα πλούσιοι. Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, το σύστημα θα στηρίξει τελικά περισσότερο τους ανθρώπους που το περιφρονούν παρά αυτούς που το υπηρετούν πιστά».

- Μετανοείτε. Μόνο το Γέλιο σώζει...

«Είμαι αυτό που λένε αθεράπευτα αισιόδοξη. Βλέπω την γκαντεμιά τριγύρω -δεν είμαι στραβή- και σκέφτομαι "ε, και; Πάμε παρακάτω. Πάμε να διασκεδάσουμε, να ερωτευτούμε...". Φυσικά, κατά καιρούς παθαίνω κάτι απίστευτες "νταουνιές", όμως είναι φοβερό το συναίσθημα να πιάνεις ξαφνικά την καλή ενέργεια κάποιου, να υπάρχουν στιγμές που είσαι κάπου και λες "όπα, εδώ είναι καλά".
Τελεία και παύλα, μόνο το γέλιο θα μας σώσει. Το πιο επαναστατικό πράγμα στον κόσμο είναι η πλάκα. Το δράμα είναι πολύ πιο εύκολο. Να σου κάνω εγώ "μαύρο" έργο να κλαίει το σύμπαν. Μια-δυο φορές το ξεκίνησα κιόλας, αλλά το παράτησα στη μέση. Σκέφτηκα ξανά: "Τι κάνεις ρε μαλάκα; Γιατί άλλος ένας που κλαίει; Μεγάλη πλήξη! Γιατί να κάνεις μύθο τη δυστυχία αφού ξέρεις ότι μόνο η απομυθοποίηση λυτρώνει;».

Δήμητρα Παπαδοπούλου

"VIEW"

Νοέμβριος 2002

Στατιστική μονάδα

Μια φορά κι έναν καιρό, ο δυτικός κόσμος δεν ήταν ταυτισμένος με τη λογική, την επιστήμη και τον άνθρωπο ως υπέρτατη αξία. Πρόκειται για την εποχή όπου ο όχλος έκαιγε γυναίκες στην πυρά, επειδή κάποιοι τις είχαν καταγγείλει ως μάγισσες. Η Ιερά Εξέταση διεκδικούσε το αλάθητο και ανάγκαζε το Γαλιλαίο να παραδεχτεί ότι οι επιστημονικές του αποδείξεις υστερούν μπροστά στα θέσφατα και την αντίληψη της κοινής γνώμης.

Και μετά ήρθε ο Διαφωτισμός. Η επιστήμη αντικατέστησε τη δεισιδαιμονία. Η ιατρική αντικατέστησε την προσευχή. Και ο άνθρωπος αντικατέστησε τον σκοταδισμό. Η χάρτα των δικαιωμάτων του ανθρώπου σκέπασε αιώνες προκαταλήψεων, παγιωμένων ιεραρχιών και αδικιών. Με άλλα λόγια η νέα αξία γύρω από την οποία οργανώθηκαν οι δυτικές οικονομίες, οι κοινωνίες και ο πολιτισμός ήταν ο άνθρωπος. Και επί αιώνες, αυτή την αξία διατείνονταν ότι υπηρετεί ο καπιταλισμός και οι νόμοι της αγοράς που τον συνοδεύουν.

Με αυτή τη βεβαιότητα, πέρασαν μερικές εκατονταετίες. Για να φτάσουμε ύστερα από μερικά κραχ, μερικές καταρρεύσεις εναλλακτικών πειραματικών καθεστώτων (τύπου ΕΣΣΔ) και μια καραβιά τοξικά ομόλογα, στο σημείο αφετηρίας.

Η Οικονομία έγινε η νέα θρησκεία. Και οι αγορές με τις τράπεζες το νέο ιερατείο. Στον σύγχρονο κόσμο εκατοντάδες νέες πυθίες που ονομάζονται οικονομολόγοι εκτοξεύουν χρησμούς που πέφτουν σαν προφητείες του Νοστράδαμου πάνω σ' έναν συγχυσμένο πλανήτη. Του οποίου οι κάτοικοι, όπως και στον Μεσαίωνα, ήταν πρόθυμοι ν' ακούσουν και να πιστέψουν ό,τι τους έδινε ελπίδα. Ανεξάρτητα πόσο παράλογο ή τερατώδες ακούγονταν. Νέες οικονομικές θεωρίες ξεπηδούν όπως οι αιρέσεις, αναζητώντας πιστούς για προσηλυτισμό. Και πάνω απ' όλους η νέα Ιερά Εξέταση, που πλέον ονομάζεται "Οίκος Αξιολόγησης Moody's ή Standart & Poors", διαχειρίζεται ολόκληρες κυβερνήσεις όπως η Αγία Εδρα και ξεκινάει σταυροφορίες.

Μέσα σ' αυτή τη νέα αναταραχή, ο άνθρωπος, η αξιοπρέπεια του οποίου υποτίθεται ότι ήταν η υπέρτατη αξία, μετατράπηκε ξανά σε μια στατιστική μονάδα. Που πρέπει να ρυθμιστεί, ώστε να ικανοποιηθεί ο νέος θεός. Που φέρει την ελάχιστα επιβλητική ονομασία "πρωτογενές πλεόνασμα και κόστος δανεισμού".

Αλλά πάλι, κάθε μεσαίωνας έχει τους θεούς που του αξίζουν!

Κ.Π.

 

Παρωδία

(...)
- Είναι δύσκολο να είναι κανείς πιστός σήμερα;
«Δεν είναι θέμα εποχής. Εμένα δεν με αφορά αν είναι πιστός ο άλλος ή όχι. Κάτι άλλο ψάχνω εγώ».

- Εχεις καταφέρει να κάνεις αυτή την υπέρβαση;

«Είναι ένα μικρό κλικ. Μια μετατόπιση. Οταν σου έχει συμβεί και έχεις ζήσει την απιστία, είτε γίνεσαι χειρότερος είτε χαλαρώνεις και καταλαβαίνεις ότι με το να είσαι στην τσίτα και να κυνηγάς τον άλλον για το αν έκανε ή δεν έκανε κάτι χάνεις την ουσία».

(...)

- Ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η γενιά μας;
«Οτι έχει χάσει την ελπίδα».

- Πώς θα χαρακτήριζες την εποχή μας;

«Παρωδία. Δεν καταλαβαίνω πώς φτάσαμε και μας έφτασαν στο σημείο να πιστεύουμε ότι μ' ένα φραπέ στο χέρι όλα γίνονται. Πώς παραμυθιαστήκαμε, γίναμε συνένοχοι σ' όλο αυτό, παθητικοί και υπερφίαλοι, πώς μάθαμε να ζούμε ο καθένας στον μικρόκοσμό του και να θεωρούμε ότι είμαστε καλύτεροι απ' τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Και τώρα, που οι συνέπειες άγγιξαν και τον μικρόκοσμό μας, ορισμένοι εμφανίζονται δήθεν σοκαρισμένοι, επικαλούνται ηθικές αξίες και τους κάνει εντύπωση πως κάποιοι έκλεψαν!».

(...)

- Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
«Φίλους. Που να τον κάνουν καλύτερο».

Αντώνης Καρυστινός

"VOTRE BEAUTÉ"

Ιούλιος 2010

12 Εύκολα βήματα για το στρες

 

1. Ξεκίνα την εβδομάδα σου με άγχος

Ξύπνα κάθε πρωί με το αίσθημα ότι είναι Δευτέρα. Στη σκέψη ότι ακολουθεί μια εβδομάδα γεμάτη δουλειές, η καρδιά σου επιδοτείται με μόρια για την τόσο επιθυμητή καρδιακή προσβολή.

 *** Bonus tip: Ξεκίνα την ημέρα σου κάνοντας μια λίστα με όλα όσα πρέπει να κάνεις. Δεσμεύσου να μην πάρεις ανάσα.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Απόφευγε τη θλίψη του δευτεριάτικου πρωινού. Δούλευε βραδινές βάρδιες. Αν δουλεύεις επτά μέρες την εβδομάδα, δεν θα σου φαίνεται η Δευτέρα".

 

2. Πούλα την ψυχή σου

 Αξιοποίησε πλήρως τον ελεύθερο χρόνο σου. Αν δουλεύεις και σε δεύτερη δουλειά, ξεκίνα μια τρίτη.

 

 *** Bonus tip: Εβδομαδιαίο πρόγραμμα: εργασία 104 ώρες, ύπνος 28 ώρες. Αν υπάρξει ανάγκη να αφιερώσεις χρόνο σε έκτακτες οικογενειακές υποχρεώσεις, ο χρόνος αυτός σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει ν' αφαιρεθεί από το χρόνο εργασίας.

 

 Ο Κομφάγχιος λέει: "Ο πλούτος και η ευτυχία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος".

 

3. Πήγαινε για ψώνια σε ώρες αιχμής

 Το super market μπορεί να δώσει μια ευνοϊκότατη ώθηση προς τα επάνω στα επίπεδα του στρες σου. Αρκεί να πηγαίνεις για ψώνια σε ώρες αιχμής. Διάλεξε ένα καρότσι με ασταθή ροδάκια και άλλαζε κατευθύνσεις ξαφνικά. Πήγαινε να πληρώσεις στο ταμείο express (μέχρι δέκα τεμάχια) και στήσε καυγά με την ταμία, λέγοντας της ότι δεν έχεις χρόνο για να μετράς τα τεμάχιά σου.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Στα fast food το μαγείρεμα διαρκεί εξήντα δευτερόλεπτα και η αναμονή στην ουρά εξήντα λεπτά".

 

4. Ξέχνα τι σημαίνει ηρεμία

 Κάνε παιδιά.

 

 *** Bonus tip: Βάλε γύρω από το κρεβάτι σου ξυπνητήρια και ξεκίνα την ημέρα σου με φωνές και θόρυβο.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Τα παιδιά είναι η λύση για όλα σου τα προβλήματα και το πρόβλημα για όλες σου τις λύσεις".

 

5. Βάλε υψηλούς στόχους

Φρόντιζε ό,τι κάνεις να το κάνεις τέλειο. Η παραμικρή ατέλεια μπορεί να σημαίνει πλήρη αποτυχία.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Μπορείς να φτάσεις στ' αστέρια μόνο αν δουλεύεις για τη NASA".

 

 

6. Ατελείωτη ανησυχία

Τα πράγματα για τα οποία ανησυχείς συνήθως δεν συμβαίνουν. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα και σοβαρότερα πράγματα για τα οποία πρέπει ν' ανησυχείς. Στύψε το κεφάλι σου να βρεις ποια είναι αυτά, για να δώσεις περισσότερο νόημα στις προσπάθειές σου και να ενισχύσεις το αίσθημα πανικού σου.

 

 *** Bonus tip: Φτιάξε μια μαύρη λίστα με προβλήματα. Μείνε ξάγρυπνος για να σκέπτεσαι πιθανά προβλήματα που έχεις ξεχάσει να προσθέσεις στη λίστα.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Μην ψάχνεις λύση μέχρι να βρεις το πρόβλημα".

 

7. Υπόφερε σιωπηλά

Αποκόμισε το μέγιστο δυνατό στρες που μπορεί να σου δώσει ένα πρόβλημα αντιμετωπίζοντάς το εντελώς μόνος σου. Μην το μοιράζεσαι με κανέναν, γιατί έτσι μειώνεις την πίεση που μπορεί να σου προσφέρει.

 

 Ο Κομφάγχιος λέει: "Ο χρόνος είναι άπειρος αλλά κάθε εβδομάδα κρατάει πάντα δέκα ώρες λιγότερο".

 

8. Κάνε τη βλακεία, πάρε όλα τα παιδιά μαζί σου!

Μια ηλιόλουστη ημέρα, πάρε όλα τα παιδιά σου και όλους τους φίλους τους και πήγαινέ τα με το αμάξι για μπάνιο. Στην καυτή, ατελείωτη διαδρομή, κράτα το ηθικό της παρέας ψηλά ενθαρρύνοντας τα παιδιά να παίζουν με τις τεράστιες μπάλες θάλασσας και να λένε δυνατά το "Ντίλι ντίλι ντίλι, ντίλι το καντήλι, που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι", προσθέτοντάς του όσο το δυνατόν περισσότερους στίχους.

 

*** Bonus tip: Κάνε μια επίσκεψη στους συγγενείς σου!

 
 

9. Αγόρασε υπολογιστή

Ελάχιστες προδιαγραφές: Intel(R) Core(TM) i7-2670QM CPU @ 2.20GHz RAM 8GB 64-Bit.

 

 Ο Κομφάγχιος λέει: "Ο υπολογιστής μπορεί να σε βοηθήσει να λύσεις τα προβλήματα που δεν είχες πριν τον αγοράσεις".

 

 

10. Κατέστρωσε σχέδιο μάχης

Σε συνεργασία με τον/την συντρόφό σου, κάντε έναν κατάλογο με τις κακές συνήθειες και τα πράγματα που εκνευρίζουν τον καθένα σας ξεχωριστά. Τσακωθείτε για να τα ξεπεράσετε. Κρεμάστε στον τοίχο έναν πίνακα με τη βαθμολογία και των δύο και συμβουλεύεστέ τον τακτικά για να βλέπετε ποιός από τους δυο σας έχει κάνει τη μεγαλύτερη πρόοδο.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Για κάθε νικητή υπάρχει ένας ηττημένος που σχεδιάζει την επόμενη μάχη".

 

11. Αλλάξτε

Μετακομίστε. Αλλάξτε δουλειά. Μετακομίστε και αλλάξτε δουλειά ταυτόχρονα. Αλλάξτε σύντροφο. Μετακομίστε, αλλάξτε δουλειά και σύντροφο ταυτόχρονα. Αλλάξτε οτιδήποτε μπορεί να αλλάξει και όσο πιο συχνά γίνεται.

 

*** Bonus tip: Αφησε με ανοιχτό το στόμα την οικογένεια και τους φίλους σου με τις διακοσμητικές σου ικανότητες. Κάνε ανακαίνιση σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού μια φορά το χρόνο.

 

 Ο Κομφάγχιος λέει: "Εμπειρία είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις ένα λάθος όταν το ξανακάνεις".


 

12. Τέλος

Τα προβλήματά σας δεν έχουν τέλος. Συνεχίζουν να σας απασχολούν για πάντα.

 

Ο Κομφάγχιος λέει: "Το μόνο που μπορείς να ξέρεις με ασφάλεια στη ζωή σου είναι ότι δεν θα επωφεληθείς ποτέ από την ασφάλεια ζωής που έχεις κάνει".

Οι φίλοι μου

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών,
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους,
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος,
επαγγελματίες επαναστάτες,
παλιά τούς στρίμωξαν και τα κατέβασαν,
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας, αποφάσεις συνεδρίων, δανεικά φουστάνια,
σημάδια από καύτρες και περίεργες ημικρανίες,
απειλητικές σιωπές, κολπίτιδες,
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους,
τριχομονάδες, καθυστέρηση,
το τηλέφωνο, το τηλέφωνο, το τηλέφωνο,
σπασμένα γυαλιά, το ασθενοφόρο, κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.

Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα

γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο,
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.

Οι φίλοι μου.

                            Κατερίνα Γώγου

"Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε"

2013



Ο Ρωμηός

Στον καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα τονα ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μ' ύφος αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον τον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Ελληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

 

Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

Γιώργος Σουρής

1918

Ugly

Στο κτιριακό συγκρότημα που κατοικούσα, όλοι ήξεραν τον Ugly (άσχημος). Ο Ugly ήταν ο γάτος της γειτονιάς μας.

Ο Ugly απολάμβανε τρία πράγματα σ' αυτό τον κόσμο: τις φασαρίες, το φαΐ απ' τα σκουπίδια, και, όπως εύκολα καταλάβαινε κανείς, την αγάπη. Ο συνδυασμός αυτών των τριών πραγμάτων σε συνδυασμό με το ότι ζούσε ως αδέσποτος έξω στο δρόμο είχαν την επίδρασή τους επάνω του.

Ξεκινώντας θα πρέπει να σας πω ότι ήταν μονόφθαλμος, και στη θέση του δεύτερου ματιού του υπήρχε μια τρύπα. Είχε επίσης χάσει το αυτί του από την ίδια πλευρά, και το αριστερό του πόδι που είχε σπάσει κάποτε, κόλλησε τόσο άσχημα, δημιουργώντας μια αφύσικη κλίση, κάνοντας τον να φαίνεται σα να έστριβε συνεχώς από κάποια γωνία. Την ουρά του την είχε χάσει προ πολλού, έχοντας μόνο ένα μικρό στέλεχος, το οποίο συνεχώς τιναζόταν και συσπόταν. Ο Ugly ήταν ένας σκούρος γκρι τιγρέ ριγέ-τύπου γάτος, αν εξαιρέσουμε βέβαια τις πληγές που είχε στο κεφάλι, το λαιμό, μέχρι και οι ώμοι του ήταν καλυμμένοι με βαθιές κιτρινωπές ουλές.

Κάθε φορά που κάποιος έβλεπε τον Ugly, υπήρχε πάντα η ίδια αντίδραση: "Πω, πω, δες ένα άσχημο γατί!".

Ολα τα παιδιά είχαν οδηγίες να μην τον ακουμπάνε, οι ενήλικες του έριχναν πέτρες, του πέταγαν νερό με το λάστιχο μέχρι να πέσει κάτω, κλωτσώντας τον όταν προσπαθούσε να μπει στα σπίτια τους ή κλείνοντας στην πόρτα τα πόδια του όταν αρνιόταν να φύγει.

Ο Ugly είχε πάντα την ίδια αντίδραση. Οταν γύρναγες τη μάνικα προς το μέρος του, στεκόταν εκεί, μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, ώσπου να βαρεθείς και να τα παρατήσεις. Οταν πετούσες πράγματα εναντίον του, κουλούριαζε το μακρύ του σώμα ανάμεσα στα πόδια του ζητώντας συγχώρεση. Κάθε φορά που έβλεπε παιδιά, έτρεχε νιαουρίζοντας μανιωδώς καταπάνω τους, χτυπώντας το κεφάλι του στα χέρια τους, παρακαλώντας για λίγη από την αγάπη τους. Αν ποτέ τον έπαιρνες αγκαλιά, αμέσως άρχισε τον θηλασμό της μπλούζας σου, των αυτιών σου, οτιδήποτε έβρισκε εύκαιρο.

Μία μέρα ο Ugly θέλησε να μοιραστεί την αγάπη του με τα χάσκι των γειτόνων. Μόνο που εκείνα δεν ανταποκρίθηκαν αναλόγως και τον τραυμάτισαν πολύ άσχημα, δαγκώνοντάς τον. Από το διάμερισμά μου άκουσα τις κραυγές του, και έτρεξα προς βοήθειά του. Μέχρι να φτάσω εκεί, ήταν πια φανερό πως η θλιβερή ζωή του Ugly πλησίαζε πια προς το τέλος της.

Ο Ugly ήταν πεσμένος σ' ένα υγρό κύκλο, τα πίσω πόδια και η πλάτη του ήταν στραμμένα σε μία αφύσικη θέση, ένα αιμάτινο ρυάκι από το άσπρο μέρος της γούνας του, έρεε μπροστά του. Οταν τον μάζεψα από κάτω προσπαθώντας να τον μεταφέρω στο σπίτι τον άκουσα να αναπνέει λαχανιασμένος, και μπορούσα να αισθανθώ τον τεράστιο αγώνα που έδινε. Κατάλαβα ότι τον είχαν πληγώσει θανάσιμα.

Και τότε ένιωσα ένα γνωστό άγγιγμα, την αίσθηση του πιπιλίσματος στο αυτί μου - ο Ugly, μέσα σε τρομερό πόνο, υποφέροντας και προφανώς πεθαίνοντας, προσπαθούσε να φτάσει και να πιπιλίσει το αυτί μου. Τον αγκάλισα σφίγγοντας τον πάνω μου, χτύπησε την παλάμη μου με το κεφάλι του, και γύρισε το ένα και μοναδικό χρυσό του μάτι παρατηρώντας με, και μπόρεσα να ακούσω τον ξεχωριστό ήχο του γουργουρίσματός του. Ακόμη και σ' αυτόν τον μέγιστο πόνο που ένιωθε, αυτό το άσχημα σημαδεμένο από τη μάχη γατί, αποζητούσε μόνο μία ελάχιστη επαφή,  ενδεχομένως και λίγη συμπόνια.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο Ugly ήταν το πιο όμορφο, αγαπημένο πλάσμα που γνώρισα ποτέ. Δεν προσπάθησε ούτε να με δαγκώσει, ούτε να με γρατζουνίσει, ούτε να φύγει από κοντά μου ή να παλέψει με οποιονδήποτε τρόπο. Με κοιτούσε απλά, προσπαθώντας με την εμπιστοσύνη που μου έδειχνε να απαλύνει τον πόνο του.

Ο Ugly πέθανε στα χέρια μου πριν προφτάσω να μπω στο διαμέρισμα, αλλά εξακολουθούσα να τον κρατάω στην αγκαλιά μου για μεγάλο χρονικό διάστημα, αναλογιζόμενος πως ένας σημαδεμένος, άσχημος μικρός αδέσποτος γάτος μπόρεσε να μου αλλάξει την εικόνα για το τι σημαίνει να έχεις καθαρότητα συναισθημάτων, και να αγαπάς ολοκληρωτικά και ειλικρινά. Ο Ugly μ' έμαθε πολύ περισσότερα για την προσφορά και την αγάπη απ' ότι θα μπορούσα να βρω σε χιλιάδες βιβλία, διαλέξεις, αφιερώματα ή talk shows μαζί, και γι' αυτό θα του είμαι για πάντα ευγνώμων. Εκείνος μπορεί να ήταν σημαδεμένος εξωτερικά, εγώ όμως ήμουν σημαδεμένος μέσα μου, και ήταν πια καιρός να προχωρήσω και να μάθω να αγαπάω ειλικρινά και βαθιά. Να δίνω και την ψυχή μου σ' αυτούς που με νοιάζονται.

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν πλουσιότεροι, πιο επιτυχημένοι, αξιαγάπητοι και όμορφοι, αλλά εγώ θα προσπαθώ πάντα να γίνω σαν τον Ugly.

Jotter Journal

22 Μαρτίου 2012