Ο πιο πονηρός βλάκας είναι ο σοβαρός.
Το υστερικά τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται
καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας.Αυτή η μάρκα πονηρών βουλώνει τρύπες· πάντα κάπου θα διοριστούν πρόεδροι, διοικητές, βιτρίνα για να κάνουν από πίσω τα τσακάλια τη δουλειά τους.
Ενας τέτοιος έφτασε να γίνει πρωθυπουργός· δεν διέθετε καμία
έμφυτη κοινωνική επιρροή (λάμψη, ευφυΐα, παράστημα, γοητεία, ευφράδεια),
σιχαινόταν τη συνάφεια με τον κόσμο (μετά τις αναγκαστικές χειραψίες είχε στο
αυτοκίνητο ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα για να απολυμαίνει τα χέρια του) και ήταν
τόσο σοβαρός, που γινόταν αστείος.
Ομως δεν χρειαζόταν να πείσει ο ίδιος για τίποτα, τη δουλειά
είχαν αναλάβει εργολαβία τα κανάλια και οι εφημερίδες· και όποτε το
επιχειρούσε, το σαθρό και ολίγιστο μέσα του τον εξέθεταν.Αλησμόνητη είναι η σκηνή του εν λόγω όταν μετά τους σεισμούς του 1999 πήγε με τις κάμερες να επισκεφθεί τους καταυλισμούς των σεισμόπληκτων· κοίταξε ξινά τα παιδάκια που πλατσούριζαν ξυπόλυτα στις λάσπες ανάμεσα στα κοντέινερ και, κάνοντας προσπάθεια να φερθεί ανθρώπινα, τα ρώτησε: «Πού είναι πιο καλά, εδώ ή στο σπίτι;».
Διονύσης Χαριτόπουλος
"Εγχειρίδειο βλακείας"
2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου