Η αστική ανηθικότητα του σκισμένου τζιν (punk is dead)

Το πιο συνηθισμένο ρούχο, συνυφασμένο με την καθημερινότητά μας σε όλες τις εκφάνσεις της, επίσημες, οικιακές, φιλικές, επαγγελματικές (με σακάκι), δεν είναι στην ουσία τίποτε άλλο από το μπλου τζιν. Γελαδάρηδες, τσομπάνηδες, το φοράγανε και μετά βαρούσαν κουμπουριές. Το ρούχο, αν και κόβει φριχτά στον καβάλο, έγινε κυριολεκτικά σύμβολο του "Επαναστάτη χωρίς αιτία".

Λίγες μέρες πριν, ο γιος του ιδιοφυούς Malcolm McLaren, μαζί με τη δαιμόνια σχεδιάστρια Vivienne Westwood, έβαλε φωτιά σε συλλεκτικά αναμνηστικά αντικείμενα αξίας 5 εκατ. λιρών, με αφορμή το ξερατό που ένιωσε όταν η βασίλισσα Ελισάβετ "ευλόγησε" την 40ή επέτειο του "Anarchy in the UK" με εκδηλώσεις κάτω από τον γενικό τίτλο "Punk London".

«Το ότι η βασίλισσα έδωσε επίσημα την ευλογία της στο να γίνει το 2016 έτος του punk είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω ακούσει» απαντά ο Joseph Corré σε σχετική ανακοίνωση του, συνεχίζοντας: «Μιλάμε για την ιδιοποίηση της εναλλακτικής πρότασης και της κουλτούρας του punk από το mainstream. Αντί για κίνημα για αλλαγή, το punk έγινε μουσειακό έκθεμα ή tribute act. Μια γενική δυσφορία έχει εξαπλωθεί τώρα στο βρετανικό κοινό. Οι άνθρωποι νιώθουν μουδιασμένοι. Και με το μούδιασμα έρχεται ο εφησυχασμός. Οι άνθρωποι νιώθουν ότι δεν έχουν πια φωνή. Το πιο επικίνδυνο πράγμα είναι ότι έχουν σταματήσει να αγωνίζονται για τα πιστεύω τους. Εχουν παρατήσει πια τον αγώνα. Χρειαζόμαστε κάποια έκρηξη για άλλη μια φορά».

Λόγια από τον γιο του ανθρώπου που έκανε τους Sex Pistols Madonna. Ο,τι κι αν γράψω ύστερα από αυτό θα είναι απλώς για να γεμίσει η σελίδα.
Ο καλύτερος τρόπος για να υποβιβάσεις ένα κίνημα είναι να ενστερνιστείς κυβερνητικά την πολιτιστική αξία. Αυτόματα το ακυρώνεις και το καθιστάς συστημικό. Δεν ανέφερα τυχαία την Madonna στην αρχή της παραγράφου. Το σκισμένο τζιν, τα σκισμένα ρούχα, οι αλυσίδες και το piercing γεννήθηκαν είτε ως ανάγκη από ανθρώπους που πραγματικά δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν ένα καινούργιο ρούχο είτε σαν μανιφέστο αντικομφορμισμού και αμφισβήτησης των προτύπων. Η rock underground βιομηχανία, αποδεδειγμένα η πιο καπιταλιστική και χρηματοφάγα από όλες, η οποία πάντα ποντάρει στη νέα μόδα οργής, ανακάλυψε χρυσωρυχείο. Το φθαρμένο σου σκισμένο τζιν που δεν θα το έπαιρνε ούτε το φιλόπτωχο ίδρυμα άρχισε ξαφνικά να κοστολογείται στα 400 και 500 ευρώ. Γιατί η διαφορά κρύβεται πάντα στο ποιος κρατάει το ξυράφι κι άλλο να το σκίζεις εσύ, άλλο η Westwood.

Στη δεκαετία του '80 ήταν μόδα, μετά χαρακτηρίστηκε γύφτικο και σήμερα που δεν υπάρχει βάση να πιαστείς κι όλοι ποντάρουν στην πιο πιασάρικη εκταφή, επανέρχεται με τον πιο ανήθικο τρόπο. Εν μέσω κρίσης που οι άνθρωποι ντύνονται κουρέλια, πιτσιρίκια, 40άρηδες και 50άρηδες κουρελιάζουν το παντελόνι τους χωρίς να ξέρουν ακριβώς τον λόγο, με ιδεολογικό καθοδηγητή μια, δυο, τρεις στιλίστριες. Με αυτή την extreme επαναστατική τους πράξη αισθάνονται τεκνά έτοιμα για πάρσιμο, αντισυστημικοί επαναστάτες. Βάρα και δυο ακριβά γιλέκα, σκουλαρίκια, πεοδαχτυλίδια από πάνω ή κάτω και είναι έτοιμο το σετάκι του πάρτι. Και της προσβολής.

Το αισθάνθηκα, φίλε, δυο τρεις φορές που το έκανα κι εγώ και πέρασα από το μετρό της Ομόνοιας με τους ανθρώπους κατάχαμα να μου ζητάνε λεφτά κι εγώ με το σκισμένο μου τζιν να ποζάρω ως γεροντότεκνο, να λέω δεν έχω, ενώ στην τσέπη μου καραδοκούσε 150άρικο για να τα πιω στο σκυλάδικο. Μαλάκα μου, τι ντροπή όταν το συνειδητοποίησα. Οταν συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιώ την απελπισία τους ως αναρχική ντεκλαρασιόν της δικής μου εύπορης πόζας, καλεσμένος στου Σφακιανάκη που πέρυσι-πρόπερσι τις Απόκριες τραγούδησε ντυμένος τσολιάς.

Τάσος Κατρής-Θεοδωρόπουλος

"Documento" - DocVille Media

8 Ιανουαρίου 2017