skip to main |
skip to sidebar
Οδηγούσα στη Σταδίου, προχθές, κατά τις 10:20μμ οπότε τον είδα: Ηταν ένας μπεζ σκύλος, λεβέντης και καμαρωτός, που προχωρούσε με βήμα ταχύ μπροστά από το “Αττικόν”, με κατεύθυνση το Σύνταγμα. Οχι, δεν αλήτευε, δεν χάζευε. Πήγαινε κάπου βιαστικά, σαν… να 'χε ραντεβού.
Εστριψα αριστερά στην Σίνα και σταμάτησα στο φανάρι της Πανεπιστημίου. Σε λίγο νά 'τος πάλι: Πέρασε από τις διαβάσεις του Οφθαλμιατρείου και ανηφόριζε –κι αυτός- τη Σίνα. Τον προσπερνούσα και μ’ έφτανε στα φανάρια: Ακαδημίας, Σόλωνος, Σκουφά!
Εφτασα στο σημείο του ραντεβού μου – απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο, έσβησα τη μηχανή και περίμενα. Σε λίγο ήρθε κι ο σκύλος. Προχώρησε λίγο και άραξε μπροστά από το Κέντρο Ρουμελιωτών, όπου ήδη βρισκόταν αραχτό κι άλλο ένα σκυλί. Η ώρα ήταν 10:30μμ. Τότε φάνηκε μια κυρία, κρατώντας δύο πλαστικές σακούλες. Πλησίασε τους σκύλους και άρχισε να τους ταΐζει.
Εκπληκτικό! Ο σκύλος που ανηφόριζε βιαστικός τη Σίνα, πράγματι ΕΙΧΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ! Τη συγκεκριμένη ώρα, με τη συγκεκριμένη κυρία – και τη σακούλα της! Και βέβαια, σαν Εγγλέζος τζέντλεμαν, πήγε και κάνα δυο λεπτά νωρίτερα!
"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
13 Σεπτεμβρίου 1995
Οταν μου ζητήθηκε από την εφημερίδα να γράψω τη γνώμη μου για τον gay γάμο, στην αρχή στράβωσα μολονότι οι άνθρωποι το έκαναν με καλή πρόθεση. Στράβωσα γιατί δεν μου άρεσε η λογική του ότι αυτό που με έκανε ειδικό επί του θέματος ήταν πρωτίστως η σεξουαλική μου ταυτότητα και δευτερευόντως η δημοσιογραφική μου ιδιότητα.
Θα προτιμούσα να γράψουν την άποψή τους ετεροφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες. Γιατί με αυτή τη λογική, για την πείνα στον Τρίτο Κόσμο θα έπρεπε να γράψει μόνο ένας μάγειρας και ένας οικονομολόγος. Η επιθυμία δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου να ζήσουν μαζί και να μοιραστούν σαν οικογένεια τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που υπάρχουν σε μια οργανωμένη κοινωνία, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο έναν ομοφυλόφιλο. Είναι κάτι που πρέπει να αφορά όλους όσοι συμμετέχουν στα κοινά και παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Το ερώτημα για το εάν ο γάμος ή όχι ως θεσμός είναι ξεπερασμένος, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Από τη στιγμή που υπάρχει ως κυρίαρχος θεσμός, απαιτώ να έχω δικαίωμα σε αυτόν. Και δεν μιλώ για γραφικότητες τύπου να ντυθώ νυφούλα όπως διάφοροι εξυπνάκηδες μπορεί να πουν. Αδιαφορώ παντελώς για το θρησκευτικό μυστήριο της υπόθεσης.
Με ενδιαφέρει, άμεσα και παθιασμένα, η αναγνώριση και η νομική διασφάλιση της σχέσης μου. Και απαιτώ για το δικαίωμά μου να παλέψουν όλοι οι straight φίλοι μου, αν θέλουν να συνεχίσω να τους σέβομαι. Διαφορετικά, αδιαφορώ για την πορεία τους. Και δεν είμαι εγώ αυτός που γκετοποιούμαι, είναι αυτοί που με βλέπουν σαν απλή διασκεδαστική γραφικότητα και όχι ως άτομο με συγκεκριμένες καραμικροαστικές (ναι, καραμικροαστικές) επιθυμίες. Γουστάρω τον μικροαστισμό μου, θέλω να ζω μαζί με τον αγαπημένο μου μια ήρεμη μικροαστική ζωή βλέποντας ευαίσθητες ταινίες στο βίντεο και τρώγοντας σουβλάκια ντελίβερι χωρίς κρεμμύδι – πού είναι το πρόβλημα;
Ασε που αυτό διευκολύνει και το σύστημα αφού ως μικροαστούλης θα είμαι και πιο ακίνδυνος. Δώσε μου εμένα το δικαίωμα και άσε με να αποφασίσω. Τον καιρό που ξενυχτούσα σε μπαρ και ψαχνόμουν, με λέγανε παρτάλι. Τους το επέτρεψα γιατί ήμουν πιτσιρικάς και δεν με ενοχλούσε. Ας με πούνε τώρα και μικροαστό να τελειώσει το ξέσπασμά τους.
Ο,τι κι αν κάνω, ρε φίλε, ποιος είσαι εσύ που με περνάς από όλη αυτή τη διαδικασία αμφισβήτησης των κυττάρων μου; Ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να αμφισβητήσεις την ικανότητά μου να τσαλακωθώ από αγάπη για έναν άντρα;
Ποιος είσαι εσύ που θεωρείς ότι έχεις δικαίωμα να κάνεις οικογένεια, ενώ εγώ δεν έχω; Πώς την ορίζεις την οικογένεια, αν όχι ως μια εστία αγάπης, πόθου, εξερεύνησης και τρυφερότητας;
Ποιος είσαι εσύ που θα μου απαγορεύσεις το αν μπορώ να προστατεύσω τον άνθρωπό μου όταν πάθει κάτι; Να τον έχω στο βιβλιάριο της ασφάλειάς μου όταν μείνει άνεργος, να του αφήσω αυτά που αποκτήσαμε μαζί ύστερα από μια κοινή ζωή όταν πεθάνω;
Αμφισβητούν την ικανότητα μου να μεγαλώσω ένα παιδί. Οι γονείς που ταΐζουν τα παχύσαρκα παιδιά τους με χάμπουργκερ και ξεμπερδεύουν από τον μπελά της παρουσίας τους ναρκώνοντάς τα με dvd καράτε μου αρνούνται το δικαίωμα να υιοθετήσω ένα μωρό, να το μεγαλώσω, επειδή λένε θα επηρεάσω την ψυχολογία του και θα το κάνω σαν τα μούτρα μου. Ωραία τα μπακάλικα μαθηματικά σας. Σύμφωνα με αυτά, όλοι οι ομοφυλόφιλοι, εφόσον μεγαλώσαμε σε ετεροφυλόφιλες οικογένειες θα έπρεπε να είμαστε ετεροφυλόφιλοι.
Τι είναι αυτό που μετράει; Το αν ο μικρούλης θα έχει μια μητέρα και έναν πατέρα ή δύο ευτυχισμένους γονείς, που θα το γεμίσουν με όλη τη μουσική, όλα τα βιβλία, όλα τα ταξίδια του κόσμου; Τι είναι το παιδί για εσάς; Το μοναδικό σας κράτημα από τη ματαιότητα της ύπαρξης; Η συνέχιση του ένδοξου ονόματος της οικογένειας; Η απόδειξη του ότι είστε χρήσιμοι εφόσον αναπαραχθήκατε και διαιωνιστήκατε; Eνα χαριτωμένο μπιμπελό για να το βλέπουν σε φωτογραφίες οι συγγενείς, ντυμένο με ναυτικά και να λιγώνονται, η αφορμή για να συζητάνε μεταξύ τους οι κουρασμένες από τη ζωή τους νοικοκυρές που συναντώνται στα παιδικά πάρτι;
Γιατί για μένα είναι ο άμεσος αποδέκτης της αγάπης που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους σε μία εστία. Είναι το μικρό μου πολύτιμο, που θέλω να το βομβαρδίσω με αυτή την αγάπη, να του ανοίξω όλους τους δρόμους, γιατί όταν είμαι με έναν άντρα, φίλε, νιώθω τόση αγάπη που δεν μου αρκεί να είμαι εγώ κι αυτός. Αυτή η αγάπη είναι που πρέπει να διαιωνιστεί.
Τι είναι ο γάμος νομίζεις, λοιπόν; Αυτή η νομική ασφαλιστική δικλείδα είναι, που εξασφαλίζει το δικαίωμα στην αγάπη. Εσύ μπορεί να μην το έχεις ζήσει κι ας μην το ξαναζήσει άνθρωπος, αλλά υπήρξαν πέτρινα χρόνια που οι άνθρωποι πέθαιναν από το AIDS. Φαντάσου ότι το αγόρι μου έχει AIDS και λιώνει από τον ιδρώτα και κοιμάται και αργοσβήνει. Οτι ανοίγει τα μάτια του μέσα στη νύχτα και κοιτάζει αν είμαι εκεί, ψάχνοντας την παλάμη μου. Κι εγώ του κάνω χωρίστρα τα μαλλιά επειδή τον βλέπω σαν το πιο όμορφο αγόρι στον κόσμο κι ας έχει αδυνατίσει 30 κιλά. Επειδή τον αγαπάω. Και του λεω ψέματα για τα ταξίδια που θα κάνουμε όταν γίνει καλά για να κερδίσω το μαραμένο του χαμόγελο.
Κάποτε συνέβαιναν αυτά. Φαντάσου ότι μπορεί να μην είχα το δικαίωμα να του χαρίσω το γέλιο μου. Επειδή δεν ήμουν συγγενής του. Νόμιμος. Επειδή όλοι αυτοί που τον αρνήθηκαν μια ολόκληρη ζωή, αισθάνθηκαν πιο φωτογενείς δίπλα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Ετσι για να επαναφέρουν την ηθική τάξη. Να τον γλιτώσουν από τη βεβήλωση των ξένων, όπως εγώ, να διεκδικήσουν τη νεκρολογία του για να ζήσουν χωρίς ενοχές. Αν το δικαίωμά μου να τους διαολοστείλω δεν προστατεύεται νομοθετικά από την κοινωνία, αν η οργή μου δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό, να πάνε να πνιγούν και οι δυο τους. Εγώ έχω το αγόρι μου…
Τάσος Θεοδωρόπουλος
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"
24 Ιουλίου 2005
Η απόσταση ανάμεσα στις δύο ράγες των σιδηροδρομικών γραμμών στις Η.Π.Α. είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,5cm). Γιατί άραγε έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;
Διότι ο σιδηρόδρομος στις Η.Π.Α. κατασκευάστηκε με τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία, από Αγγλους μηχανικούς που μετανάστευσαν και οι οποίοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλή σκέψη να αφήσουν αυτό το διάκενο, επειδή θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν οι υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία.
Ωραία! Και τότε, γιατί οι Αγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;
Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους μηχανικούς που κατασκεύαζαν τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.
Και γιατί χρησιμοποιούσαν αυτό το διάκενο στο τραμ;
Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους. Κατασκεύασαν το τραμ με τις ίδιες τεχνικές μεθόδους που κατασκεύαζαν και τις άμαξες.
Μάλιστα... Τότε γιατί οι άμαξες είχαν κατασκευαστεί με αυτό το διάκενο ενδιάμεσα των τροχών;
Διότι, παντού στην Ευρώπη, και στην Αγγλία, οι δρόμοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αμαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς βλάβες στους άξονες.
Και γιατί τα λούκια απείχαν τόσο μεταξύ τους;
Διότι οι πρώτες μεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, με σκοπό να μετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άμαξες ήταν οι πολεμικές άμαξες των Ρωμαίων. Οι άμαξες αυτές ήταν ιππήλατες: τις τραβούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να μην ενοχλεί το άλλο κατά τον καλπασμό. Προκειμένου λοιπόν να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άμαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένοι με τα ίχνη των αλόγων, ενώ επίσης δεν έπρεπε να είναι και πολύ απομακρυσμένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήματα κατά την διασταύρωση δύο αμαξών στην ίδια οδό.
Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα! Το διάκενο στις ράγες των Αμερικανικών σιδηροδρόμων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε μιαν άλλη ήπειρο, οι ρωμαϊκές άμαξες κατασκευάζονταν ανάλογα με το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Υπάρχει και μια προέκταση αυτής της ιστορίας με το διάκενο στις ράγες και τη σχέση που έχει με τα καπούλια των αλόγων: Αν δει κανείς το αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο στην εξέδρα εκτόξευσής του, μπορεί να παρατηρήσει δύο πλευρικές δεξαμενές καυσίμων που είναι στηριγμένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαμενής. Η εταιρεία που κατασκευάζει αυτές τις δεξαμενές εδρεύει στην Γιούτα. Θα ήθελαν να τις κάνουν μεγαλύτερες, αλλά οι δεξαμενές αποστέλλονται σιδηροδρομικώς στο σημείο εκτόξευσης. Η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ περνά από μια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Ορη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το μέγεθος των δεξαμενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.
Ετσι, το πλέον εξελιγμένο μεταφορικό μέσον του κόσμου, το διαστημικό λεωφορείο, εξαρτάται από το φάρδος του κώλου ενός αλόγου. Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες!
Επομένως, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος ...κώλος τις επινόησε, μάλλον θα έχετε θέσει το σωστό ερώτημα!
(…) Δεν υπάρχει λαός στην Ευρώπη που να διασκεδάζει με τον Καραγκιόζη του Θεάτρου 
Σκιών. Μόνον στην Ελλάδα θεωρείται στην πράξη λαϊκό θέαμα (και για τα παιδιά) ο Καραγκιόζης, ό,τι πιο ελεεινό και τρισάθλιο κυκλοφορεί στον πλανήτη τα τελευταία χίλια χρόνια. Ποιος είναι ο Καραγκιόζης; Ενας “ήρωας” γεμάτος από κουσούρια. Χωρίς ένα (έστω ένα) προσόν. Αυτός, λοιπόν, ο κατασιχαμένος, ο κατάπτυστος τύπος που θα πρέπει να προκαλεί την περιφρόνηση, τον αποτροπιασμό, αυτός, ο Καραγκιόζης, κερδίζει σχόλια θετικά από την ψευτοδιανόηση της Ελλάδος.
Κλέφτης; Αρχικλέφταρος ο μακρυχέρης Καραγκιόζης. Και αρχιψεύταρος. Και παμπόνηρος. Και χυδαίος υβριστής. Και μέγας γλειψιματίας της εξουσίας, δεν διστάζει να καρφώσει στον Πασά ακόμα και φιλαράκια, ακόμα και ανθρώπους που του συμπαραστέκονται. Ασε το πόσο αισχρά φέρεται απέναντι στη γυναίκα του και στα ίδια του τα παιδιά. 
Αυτό, όμως, που αληθινά σοκάρει για τη στάση των ιερέων της ψευτοκουλτούρας στην Ελλάδα, είναι ότι ο Καραγκιόζης πρόκειται για τη σούπερ αρχιτεμπέλα. Ενα βρομερό τεμπελόσκυλο είναι αυτό το κοπρόσκυλο. Και σου λεει ο Καραγκιόζης γιατρός, ο Καραγκιόζης αστυνόμος, ο Καραγκιόζης συμβολαιογράφος, μπογιατζής, γεωπόνος, υδραυλικός, καπετάνιος. Για όλα είναι ικανός ο Καραγκιόζης. Ολα, δηλαδή, μπορεί να τα παραστήσει ότι τ
α κάνει. Αυτό κι αν είναι το ΠΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ μήνυμα προς τη νεολαία του τόπου. Δηλαδή; Δεν χρειάζεται το παιδί να κοπιάσει, να σπουδάσει, να γνωρίσει, να ερωτευθεί αυτό με το οποίο θα ασχοληθεί επαγγελματικά. Δεν έχει καμία αξία η γνώση, η μύηση, η ικανότητα, η εμπειρία. Αυτός που θέλει θα κονομήσει, αρκεί να είναι σπρωχτός, λαμόγιο, της προσκολλήσεως, της αρπαχτής.
Από την Ανατολή ήρθε ο Καραγκιόζης. Ποια Μαρία Κάλας; Ποιος Παρθενώνας; Το αποχωρητήριο της τέχνης, ο καμπινές της μουσικής θα οσιοποιηθεί με τα τραγούδια του Καζαντζίδη και τις φιγούρες του Καραγκιόζη. Νίκος Καραγιαννίδης
"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"
18 Σεπτεμβρίου 2005
