Alba μας λείπεις...

Υστερα από τον εσωτερικό θρήνο ενός μηνός, ήρθε η δύσκολη ώρα του δημόσιου αποχαιρετισμού – φόρος τιμής σε μια υπέροχη γάτα.
Η Alba ήρθε “καταλάθος” στο σπίτι, Μεγάλη Παρασκευή του 1999. Αποτέλεσε δώρο μιας φίλης και αποδείχθηκε αυτό ακριβώς: ΔΩΡΟ!
Για μένα που δεν είχα ξαναζήσει με γάτα, τα χρόνια που έζησα μαζί της αποτέλεσαν ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Δυστυχώς, όπως συνήθως γίνεται, αυτό έγινε αντιληπτό μόλις το τελευταίο διάστημα που υπέφερε από τον καρκίνο από τον οποίο τελικά και τη χάσαμε, το Σάββατο στις 26 Σεπτεμβρίου 2009.
Πριν από αυτό όλα τα χαρακτηριστικά που αποτελούσαν αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της τα θεωρούσαμε απλώς δεδομένα! Υπόδειγμα προσωπικότητας, ανεξαρτησίας, καθαριότητας, μια πραγματική ΚΥΡΙΑ, που η μοίρα ένωσε τις ζωές μας, σε όμορφα αλλά και δύσκολα χρόνια.
Εζησε δίπλα μου όλες τις φάσεις της ανεξάρτητης ζωής μου και εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να πέρασε καλά και να ένιωσε την βαθιά αγάπη που της είχα. Δεν υπάρχει μέρα από τη στιγμή που την έχασα που να μην μέμφομαι τον εαυτό μου που δεν της το έδειχνα συχνά. Θέλω να πιστεύω όμως ότι μέσα από την ιδιαίτερη επικοινωνία που είχαμε –έστω κι αν αυτή πολλές φορές εξαντλούνταν σε μια βαθιά ματιά- ήταν σε θέση να το νιώσει.
Στις δύσκολες μέρες της αρρώστιας της αποδείχθηκε πραγματικό παλικάρι, δείγμα ενός ακόμη αδαμάντινου χαρακτηριστικού του χαρακτήρα της.
Albούλα, γλυκιά μας χιονάτη, καλό σου ταξίδι κοπέλα μου… θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη! Μας λείπεις…

Κ.Π.