Νίκος Γκάλης - Εθνική Ελλάδος Ποδοσφαίρου: Η διαφορά

Ο μεγαλύτερος αθλητής που φόρεσε τα γαλανόλευκα ήταν ο Νίκος Γκάλης. Οχι επειδή ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο, που ήταν, αλλά επειδή έμπαινε στο γήπεδο για να κερδίσει. Εκανε το παιχνίδι του όσο καλύτερα μπορούσε, συνήθως κέρδιζε, αλλά ποτέ δεν είχε πει ότι βούλωσε τα στόματα όσων τον είχαν αμφισβητήσει. Γιατί κανένας ποτέ δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει τον Νίκο Γκάλη. Τη στιγμή που θα το έκανε θα είχε βάλει σε αμφισβήτηση τη διανοητική του κατάσταση και όχι την αξία του Γκάλη.
Αντίθετα με την Εθνική Ελλάδας, ο Γκάλης ποτέ δεν αναφέρθηκε στα παλιά του κύπελλα. Ούτε καν στο Πανευρωπαϊκό το 1987. Είχε μάθει από την Αμερική ότι είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα.
Πηγαίνοντας σε τουρνουά ποτέ δεν είχε πει «να με αφήσουν να το ευχαριστηθώ». Για ευχαρίστηση υπάρχουν το “Allou Fun Park” και οι διακοπές.
Ποτέ δεν είχε ζητήσει σεβασμό. Τον σεβασμό σου τον δίνουν, δεν τον ζητάς. Κι ο σεβασμός δίνεται όταν ένας αθλητής τελειώσει την καριέρα του και μπορεί να κριθεί στο σύνολό του.
Ποτέ δεν είχε πει «δεν έχω να αποδείξω τίποτα». Κάθε φορά που ο αθλητής δένει τα κορδόνια του έχει να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από τον άλλο κερατά που δένει τα δικά του κορδόνια στα απέναντι αποδυτήρια.
Δεν είχε πει «γυρνάμε με ψηλά το κεφάλι». Δεν το είπε γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να το κατεβάσει.
Και δεν είχε πει «τώρα να δούμε τι θα λένε αυτοί που περιμένανε να μας σταυρώσουν». Δεν υπήρχε σταυρός να τον χωρέσει.
Ολες οι προηγούμενες φράσεις με τις κραυγές για σεβασμό, αυτοκαταξίωση και κάθε άλλη χατζηαβατιά που έχει εφεύρει το μυαλό του Ελληνα ήρθαν από ποδοσφαιριστές της Ελλάδας στη Νότια Αφρική. Του αθλητή που δεν αντέχει να κρίνεται, θέλει να σταματήσει, να γίνει ένας καταξιωμένος συνταξιούχος.
Οχι άλλοι καταξιωμένοι, όχι άλλο Δημόσιο, όχι άλλοι συνταξιούχοι στα 23 τους.
Οχι άλλος σεβασμός που αντί να δίνεται ζητείται.

Αντώνης Πανούτσος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

27 Ιουνίου 2010

Περί φιλίας

(...)
«Στην πυραμίδα των σχέσεων θα τολμήσω να σου πω ότι βάζω στην κορυφή τη φιλία. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τους φίλους μου. Οι φίλοι για μένα είναι η οικογένεια που έχω επιλέξει. Νομίζω ότι γι’ αυτό ήρθαμε σε αυτή τη ζωή: για να γνωρίσουμε ανθρώπους, να τους ανακαλύψουμε, να συμπορευτούμε και να μοιραστούμε τη ζωή μας». (…)

Βίκυ Σταυροπούλου

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "ΟΛΑ"

06 Ιουνίου 2010

dedicated to my friend Fotis T.

Ο Ερμής με τα roller

Ηρθαν να τον δουν απ’ όλα τα μέρη της Γης, μάλιστα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές υπάρχουν άτομα που θα έδιναν όλα τους τα υπάρχοντα για μια μικρή βόλτα πάνω στα πατίνια του… για λίγο skating μαζί του. Τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Taig Khris γεννήθηκε πριν από 35 χρόνια στο Αλγέρι από πατέρα Αλγερινό και μητέρα Ελληνίδα, μεγάλωσε στο Παρίσι, κρατώντας ωστόσο πάντα την ελληνική υπηκοότητα από πλευράς της μητέρας του. Οι fan του roller και του skating τον αντιμετωπίζουν σαν ζωντανό θεό στα πέρατα και στα πλάτη της Γης.
Με τον Taig γνωριζόμαστε 15 χρόνια τώρα, ακούγαμε ρεμπέτικα τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και πίναμε ούζα. Τελευταία συμμετείχε και στο γαλλικό “Survivor”, όπου έκανε τα υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης εδώ. Μάλιστα τσαντίστηκε τόσο που δεν το κέρδισε και τους κατέβαζε «καντήλια» στα ελληνικά στο διαφημιστικό break. Ελληνάρας με λιονταρίσια καρδιά, σας λέω, κι αυτό είναι που με τρελαίνει σ’ αυτό το παλικάρι, που ενώ δεν έχει ζήσει ποτέ στην Ελλάδα, μιλάει άπταιστα ελληνικά και μέσα του αισθάνεται πιο Ελληνας από πολλούς λουφαδόρους συμπατριώτες μας.
Βλέπετε, η μάνα Ελληνίδα έκανε καλή δουλειά, μυώντας τον στο αθάνατο ελληνικό πνεύμα και κάνοντάς τον υπερήφανο και ελεύθερο να κατακτήσει τον κόσμο όλο – και τον κατέκτησε ξεκινώντας από τη φτωχογειτονιά του μόλις πέντε χρόνων με δανεικά πατίνια. Μια μέρα, έφηβος, ένας φίλος του τον φέρνει να κάνουν roller μπροστά στον Πύργο του Αϊφελ. Εκεί θα περάσει ολάκερες νύχτες και ατελείωτα Σαββατοκύριακα, πέφτοντας και τσακίζοντας τα κόκαλά του, αλλά δεν το βάζει κάτω ποτέ και συνεχίζει με τον ίδιο πάντα ρυθμό. Μια μέρα ορκίζεται στην παρέα ότι κάποτε θα πηδήξει από τον Πύργο του Αϊφελ. Και το κάνει.
29 Μαΐου του 2010, Παρίσι, και σε λίγες ώρες ο Taig θα προσπαθήσει το ακατόρθωτο: να πηδήξει στο κενό από τον πρώτο όροφο του Πύργου του Αϊφελ, από ύψος 40 μέτρων και να καταφέρει να προσγειωθεί πάνω στη μεγαλύτερη ράμπα του κόσμου σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ και μπαίνοντας στο βιβλίο με τα ρεκόρ Guinness. Ενα άλμα στο κενό με τα φτερωτά roller του Ερμή. Οι κριτές του Guinness book και οι κάμερες των πέντε ηπείρων περιμένουν από το πρωί. Στην ουσία ο Taig θα πετάξει στο κενό για 12,5 μέτρα πριν καταφέρει να αγγίξει τη ράμπα όρθιος πάνω στα πατίνια του. Ισως το πιο τρελό επίτευγμα του 21ου αιώνα.
Ημουν Αθήνα εκείνη την ημέρα και χτύπησε το κινητό μου: «Ελα, ρε τρελάρα, τι με παίρνεις και μιλάς τηλέφωνο ενώ σε λίγο θα πηδήξεις από τον Πύργο του Αϊφελ;». Και μου απαντάει στα ελληνικά με τη γαλλική προφορά του: «Φίλε, άναψέ μου ένα κεράκι, σε παρακαλώ…».
Γι’ αυτό με τρελαίνει αυτό το παιδί. Μέσα στην τρέλα των κρίσεων και της θολούρας υπάρχουν ακόμα ελληνόπουλα που ονειρεύονται, ακόμα κι εμείς, υπάρχουν ακόμα ελεύθερες συνειδήσεις που τα βάζουν με τον εαυτό τους και ξεπερνούν τα όριά τους.
Τρεις μέρες έκανε να κλείσει μάτι. Εφτασε το απογευματάκι με ένα Red Bull στο χέρι, σκεπτόμενος στο κομπιούτερ του μυαλού του την κάθε λεπτομέρεια που θα μπορούσε να του φέρει νίκη ή να του πάρει τη ζωή. Τρεις μήνες προπόνησης, να πηδάει δεμένος με λάστιχο από τα πόδια πάνω από γκρεμούς και γέφυρες, να δένεται με καλώδιο πίσω από αγωνιστικά αυτοκίνητα πάνω στα πατίνια του και να κρατάει την ισορροπία του τρέχοντας με 150 χλμ. την ώρα.
Ο Taig είναι για τα σίδερα, δεν το βάζει ποτέ κάτω. Επιχειρηματίας παραγωγός, παρουσιαστής, μέγας αθλητής, λάτρης της μουσικής και του ωραίου φύλου, ο Ερμής του roller θα πηδήξει στο κενό μπροστά σε χιλιάδες άφωνα άτομα, θα σπάσει το ρεκόρ του κόσμου, αλλά επειδή η προσγείωση του δεν φαίνεται τέλεια, τα παίρνει στο κρανίο και ξαναπηδάει δεύτερη φορά.
Εκείνη η μανούλα η Ελληνίδα, άναψε το καντηλάκι της το πρωί, λιβάνισε, έκανε το σταυρό της και ήρθε κι εκείνη ανάμεσα στο κοινό να παρακολουθήσει τον γιο της. Της αξίζουν συγχαρητήρια και μια μεγάλη αγκαλιά γιατί δεν γέννησε μονάχα έναν Ελληνα, μεγάλωσε ένα παλικάρι, έναν ήρωα των σύγχρονων χρόνων.
Την ώρα που μας προβληματίζει το γεγονός ότι η εικόνα μας στο εξωτερικό δεν είναι στα καλύτερά της, ιδού λοιπόν ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει πως πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη και στις πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Με τόλμη, δουλειά, αποφασιστικότητα και θάρρος μπορείς να ξεπεράσεις την κατάρα του μύθου. Ακόμη και ο Σίσυφος που καρτερούσε κάπου εκεί ψηλά με έναν βαρύ λίθο παραμάσχαλα, ήταν περήφανος…

Νίκος Αλιάγας

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

6 Ιουνίου 2010