Η δύναμη της θέλησης

Αυτό που κατάφερε ο Mark Webber την περασμένη Κυριακή στο Grand Prix της Γερμανίας είναι μάθημα ζωής για όλους μας. Σε αυτόν τον αθλητή έτυχε, στα τέλη Νοεμβρίου συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικό αγώνα ποδηλάτου του βουνού, να του συνθλιβεί το πόδι. Ολοι προδικάζανε πως ο χαμογελαστός ψηλός δεν θα ξαναέμπαινε σε μονοθέσιο ούτε για να κάνει βόλτα. Και όμως, αυτός ο άνθρωπος κατάφερε όχι μόνο να τρέξει από τον πρώτο φετινό αγώνα, αλλά και να πάρει την πρώτη του νίκη την περασμένη Κυριακή, σ’ ένα πρωτάθλημα που είναι από τα πιο ανταγωνιστικά και απαιτητικά των τελευταίων ετών.
Αλλά ας θυμίσουμε ποια θεραπεία έκανε ο Webber. Σας μεταφέρω ακριβώς τα λεγόμενά του, από τη συνέντευξη που είχε δώσει ο Αυστραλός στο "car+speed" και τον Τάκη Πουρναράκη λίγες εβδομάδες μετά το ατύχημά του:
«Μπήκα σ’ ένα δωμάτιο με κανονική θερμοκρασία, έβγαλα τα ρούχα μου και αμέσως εισήλθα σε έναν θάλαμο που έχει θερμοκρασία -50 βαθμούς Κελσίου. Εκεί έμεινα για 30 δευτερόλεπτα και μετά μπήκα σε έναν άλλο θάλαμο με -130 βαθμούς Κελσίου! Εκεί έμεινα για τρία λεπτά ενώ δημιουργούνται συνθήκες πίεσης σε όλο το σώμα, όπως φυσικά και στο σημείο του κατάγματος. Οταν βγήκα η κυκλοφορία του αίματος αυξήθηκε απότομα κι έτσι επιταχύνεται η διαδικασία ανάρρωσης…».
Στην ερώτηση πως ένιωσε στους -130 βαθμούς Κελσίου, απάντησε: «Δεν μπορείς να αναπνεύσεις, δεν επιτρέπεται να πιάσεις κάτι γιατί θα κολλήσει πάνω σου, στέκεσαι ακίνητος, νομίζεις ότι θα πεθάνεις…».
Ο ίδιος θα μπορούσε, πολύ απλά, μετά τη χειρουργική επέμβαση που κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις, να… μπατάρει το πόδι του και να αράξει πάνω στα εκατομμύρια που έχει βγάλει και να επισκέπτεται τα GP για κοσμικούς λόγους. Και όμως η αγάπη του για το τιμόνι αλλά και η απίστευτη δύναμη της θέλησης να αγωνιστεί τον οδήγησαν σε μία επίπονη, μακροχρόνια και επικίνδυνη για την υγεία του διαδικασία.Την περασμένη Κυριακή, με το πέσιμο της καρό σημαίας και ακούγοντας τον να κραυγάζει κάτω από το κράνος του: «I did it!», εντυπωσιάστηκα με τη δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος… Αρκεί να θέλει πραγματικά!

Τάκης Τρακουσέλλης

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "car+speed"

19 Ιουλίου 2009

Alba μας λείπεις...

Υστερα από τον εσωτερικό θρήνο ενός μηνός, ήρθε η δύσκολη ώρα του δημόσιου αποχαιρετισμού – φόρος τιμής σε μια υπέροχη γάτα.
Η Alba ήρθε “καταλάθος” στο σπίτι, Μεγάλη Παρασκευή του 1999. Αποτέλεσε δώρο μιας φίλης και αποδείχθηκε αυτό ακριβώς: ΔΩΡΟ!
Για μένα που δεν είχα ξαναζήσει με γάτα, τα χρόνια που έζησα μαζί της αποτέλεσαν ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Δυστυχώς, όπως συνήθως γίνεται, αυτό έγινε αντιληπτό μόλις το τελευταίο διάστημα που υπέφερε από τον καρκίνο από τον οποίο τελικά και τη χάσαμε, το Σάββατο στις 26 Σεπτεμβρίου 2009.
Πριν από αυτό όλα τα χαρακτηριστικά που αποτελούσαν αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της τα θεωρούσαμε απλώς δεδομένα! Υπόδειγμα προσωπικότητας, ανεξαρτησίας, καθαριότητας, μια πραγματική ΚΥΡΙΑ, που η μοίρα ένωσε τις ζωές μας, σε όμορφα αλλά και δύσκολα χρόνια.
Εζησε δίπλα μου όλες τις φάσεις της ανεξάρτητης ζωής μου και εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να πέρασε καλά και να ένιωσε την βαθιά αγάπη που της είχα. Δεν υπάρχει μέρα από τη στιγμή που την έχασα που να μην μέμφομαι τον εαυτό μου που δεν της το έδειχνα συχνά. Θέλω να πιστεύω όμως ότι μέσα από την ιδιαίτερη επικοινωνία που είχαμε –έστω κι αν αυτή πολλές φορές εξαντλούνταν σε μια βαθιά ματιά- ήταν σε θέση να το νιώσει.
Στις δύσκολες μέρες της αρρώστιας της αποδείχθηκε πραγματικό παλικάρι, δείγμα ενός ακόμη αδαμάντινου χαρακτηριστικού του χαρακτήρα της.
Albούλα, γλυκιά μας χιονάτη, καλό σου ταξίδι κοπέλα μου… θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη! Μας λείπεις…

Κ.Π.

Ηταν ένα μικρό καράβι... (Εκλογές 2009)

Το σημερινό πολίτευμα δεν είναι ένα καράβι όπου αποφασίζει μόνος του ο καπετάνιος …κάτι τέτοιο θα λεγόταν δικτατορία.
Δεν είναι ένα καράβι όπου αποφασίζει ο καπετάνιος με τους αξιωματικούς …κάτι τέτοιο θα λεγόταν αριστοκρατία.
Δεν είναι ένα καράβι όπου αποφασίζουν οι ναύτες …κάτι τέτοιο θα λεγόταν κομμουνισμός.
Είναι ένα καράβι όπου αποφασίζουν τουρλουμπούκι καπετάνιος, αξιωματικοί, ναύτες και επιβάτες …και λέγεται ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ!

Αντώνης Πανούτσος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

26 Ιουλίου 2009

Beat... me

Εμαθα για τον θάνατο του Michael Jackson φτάνοντας χαράματα στις Βρυξέλες, καθώς έμπαινα στο ξενοδοχείο "Amigo", όταν αντίκρισα ένα μπουλούκι από πιτσιρίκια να χτυπιούνται σε ένα πεζοδρόμιο ακούγοντας στη διαπασών το "Beat It" του βασιλιά της pop. Ενα 15χρονο σπυριάρικο, πιο ψηλό από μένα, με ξυρισμένο κεφάλι και με ένα μόνο τσουλούφι, μου πετάει: «Μεγάλε, τα ‘μαθες τα νέα; Πέθανε ο Jackson».
Στην ηλικία του μικρού μόλις είχα αγοράσει το πρώτο μου walkman που κυκλοφόρησε, αυτό με τα χοντροκομμένα ακουστικά που είχαν πορτοκαλί σφουγγαράκια, και άκουγα το μυθικό άλμπουμ του Jackson, το "Thriller", αυτή την υπερπαραγωγή για τα δεδομένα της εποχής, και παρακαλούσα τη μάνα μου στα γόνατα να μου κόβει τα τζιν κοντά για να φαίνεται η άσπρη κάλτσα πάνω από το σκαρπίνι. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η πιτσιρικαρία, που δεν ξέρει σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη, εκτός από κάποια σκάνδαλα και ορισμένες αμφιλεγόμενες αποκαλύψεις γύρω από τη μυστήρια ζωή του, ακούει Michael Jackson την ημέρα του θανάτου του.
Οταν είσαι ένας καλλιτέχνης τέτοιου βεληνεκούς, ακόμα και στον θάνατό σου φεύγεις από τη μεγάλη πόρτα και κάνεις έναν ολόκληρο πλανήτη να τραυλίζει το όνομά σου. Στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου μαζεύτηκαν χιλιάδες Κινέζοι να τον κλάψουν, στην Αυστραλία, στην Ιαπωνία, στη Νότιο Αφρική, μπροστά στην Παναγία των Παρισίων, χιλιάδες φαν του τραγουδιστή συγκεντρώθηκαν λίγες ώρες μετά την είδηση του χαμού του. Ποιο γεγονός σήμερα εκτός από το ποδόσφαιρο, την εκλογή του πλανητάρχη, τους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους στις 5 ηπείρους;
Η Celine Dion ήταν από τις πρώτες που βγήκε τηλεφωνικά στον Larry King. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα στο ξενοδοχείο. Αδειασα το μίνι μπαρ και έτρωγα φιστίκια μέχρι τα χαράματα, κοιτάζοντας τα ειδικά αφιερώματα στα αμερικανικά δίκτυα, γιατί ο θάνατος του Michael Jackson με αφορούσε. Αυτός ο μυστήριος καλλιτέχνης ακολουθούσε τα βήματά μας. Η Celine αποκάλυψε ότι όταν ήταν ακόμη πολύ μικρή σε ηλικία, στο δωμάτιό της είχε κολλήσει αφίσες του Jackson και τον μιμούνταν μπροστά στον καθρέφτη.
Ο Jackson είχε μια περίεργη σχέση με τα παιδιά και το πλήρωσε ακριβά ενώπιον της Δικαιοσύνης. Αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, να ευτελιστεί και να κρυφτεί. Ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του Πίτερ Παν. Ενα παιδί που αρνήθηκε να μεγαλώσει, ένα παιδί του οποίου μάλλον κλέψανε τη νιότη. Ο αυστηρός πατέρας του Joseph τον ανάγκασε μαζί με τα αδέρφια του να ανέβει στη σκηνή και να φέρει λεφτά στο σπίτι.
1969 και ο Jackson τραγουδάει για πρώτη φορά live στην τηλεόραση. Θα τον θυμάστε με την άφρο κόμμωσή του, ένα παιδάκι χαρισματικό, που κινείται με μια έμφυτη ευκολία, που τραγουδάει σαν άγγελος, αλλά του οποίου το βλέμμα είναι αλλού. Ο Michael Jackson, όπως και τα αδέλφια του, θα αποκαλύψει έπειτα από χρόνια πως ο πατέρας τους τα κακοποιούσε.
Ο Michael Jackson θα γνωρίσει επιτυχίες στα μήκη και στα πλάτη της Γης, θα πουλήσει 750 εκατ. δίσκους, θα αναγνωριστεί ως πλανητάρχης της pop, αλλά δεν θα βρει ποτέ την ευτυχία. Ενα δυστυχισμένο παιδί που κάνει τον σκληρό όταν τραγουδάει και χορεύει στο «Bad», ένα ντροπαλό παλικαράκι που θα σκίσει τα ιμάτιά του με βρικόλακες και μοναδικές χορευτικές φιγούρες στο «Thriller», ένας μοναχικός καλλιτέχνης ο οποίος θα προσπαθήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του να γίνει κάποιος άλλος.
Ο Michael Jackson δεν κατάφερε ποτέ να συναντηθεί με τον εαυτό του. Τον τιμώρησε, τον μεταμφίεσε, τον σακάτεψε, τον χάρισε σε φανατικό πλήθος, αλλά ποτέ δεν τον αγάπησε. Πλαστικές, αυταπάρνηση του χρώματός του, εξαφάνιση της μύτης του, την οποίο ο πατέρας του κορόιδευε… Ο Michael Jackson απαρνήθηκε αυτό που ήταν χαρίζοντας στον κόσμο αυτό που δεν κατάκτησε ποτέ: το όνειρο.
Τις επόμενες μέρες θα ακουστούν τα πάντα, θα ειπωθούν τα πάντα, θα γραφτούν τα πιο απίστευτα. Ηδη οι πρώτες φήμες μιλούν για υπερβολική δόση φαρμακευτικών ουσιών. Ακόμη και νεκρός ο Michael θα ταΐζει τους ετερόφωτους, τα κοράκια, αυτούς που τον εξύψωναν τη μια και τον έθαβαν την άλλη. Εκβιαστές, τσαρλατάνοι και σύμβουλοι της κακιάς ώρας.
Πριν από 3 μήνες, μέσα σε λίγες ώρες πουλήθηκαν 900.000 εισιτήρια για τις 50 προγραμματισμένες συναυλίες του στο Λονδίνο. Το κοινό του θα μείνει ορφανό για πάντα, αλλά τα τραγούδια του θα μας υπενθυμίζουν ότι ακόμη και αν πονάς, όταν έχεις κάτι να δώσεις δώσ’ το απόλυτα, ολοκληρωτικά και με ειλικρίνεια. Τον μόνο ρόλο της ζωής του που είχε αγαπήσει ο Michael Jackson ήταν όταν βρισκόταν πάνω στη σκηνή. Κι εμείς γι’ αυτό τον εκτιμήσαμε. Τα άλλα τα έχει ήδη πάρει μαζί του στον τάφο.
«Beat me, heat me
You can never break me
Will me, thrill me
You can never kill me
Do me, sue me
Everybody do me
Kick me, strike me
Don’t you black or white me…».

Νίκος Αλιάγας

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

28 Ιουνίου 2009

Farewell Michael

Πώς ξέρεις ότι είσαι Ελληνας;

• Λες καλημέρα στις 3 το μεσημέρι και καλησπέρα στη 1 τη νύχτα…
• Δεν τρως ποτέ βραδινό πριν από τις 10μμ.
• Τρως πρωινό προτού πας για ύπνο.
• Είσαι 35 ετών και ζεις ακόμη με τους γονείς σου.
• Πρέπει τουλάχιστον 3 φορές το χρόνο να τραβηχτείς στον σταθμό των ΚΤΕΛ για να παραλάβεις: έναν τενεκέ λάδι ή ένα βαρελάκι μέλι ή έναν τενεκέ φέτα ή ένα μπιτόνι ελιές, ή μία σακούλα ρίγανη, ή μία σακούλα τσάι του βουνού ή όλα αυτά μαζί.
• Χρειάζεσαι 2 ντομάτες για σαλάτα και αγοράζεις 3 κιλά.
• Σημαιοστολίζεσαι για την βραδινή σου έξοδο και τσαμπουκαλεύεσαι στον πορτιέρη του club γιατί δεν σε βάζει μέσα επειδή φοράς σαγιονάρες.
• Στη γειτονιά σου υπάρχει τουλάχιστον μία οδός που λέγεται Ελευθερίου Βενιζέλου.
• Τα Χριστούγεννα κάνεις δώρο στο παιδί σου ένα σκυλάκι και μέχρι το Πάσχα το έχεις πετάξει στο δρόμο.
• Χρησιμοποιείς αυτοκίνητο για να διανύσεις 300 μέτρα.
• Εχεις περίπου 3 συγγενείς που έχουν πεθάνει από καρκίνο, αλλά καπνίζεις δύο πακέτα την ημέρα.
• Παραπονιέσαι ότι κάνει ψύχρα όταν έχει 27 βαθμούς.
• Οποτε ταξιδεύεις στο εξωτερικό απορείς πώς ο κόσμος ζει χωρίς περίπτερα.
• Βρίσκεις τους τουρίστες αστείους και το πρώτο που τους μαθαίνεις είναι να λένε "malaka".
• Εχεις τουλάχιστον από έναν γνωστό σε κάθε τράπεζα ή δημόσια υπηρεσία που συναλλάσσεσαι.
• Εχεις πάνω από δέκα χρόνια να μπεις σε λεωφορείο.
• Κορνάρεις στον μπροστινό σου μόλις ανάψει το πράσινο.
• Εχεις υπηρετήσει φαντάρος στο πεντάγωνο αλλά για τα επόμενα 30 χρόνια διηγείσαι ιστορίες με λοκατζήδες, ασκήσεις και καψώνια.
• Οταν πας διακοπές, μετακομίζεις.
• Γνωρίζεις τα πάντα για την ανακύκλωση αλλά δεν έχεις δει ποτέ από κοντά κάδο ανακύκλωσης.
• Εχεις πολύ μεγάλες πιθανότητες να πέσεις σε μποτιλιάρισμα στις 6πμ της Κυριακής.
• Φέρνεις το φαγητό σου στην παραλία, τρως και μετά αγανακτείς με το παιδί σου που δεν μπορεί να περιμένει 2 ώρες για να μπει στη θάλασσα.
• Χειροκροτείς τον πιλότο όταν προσγειωθείς.

Πιστεύω πολύ στον άνθρωπο

(…)
«Δεν θα ορίσω εγώ τι είναι άντρας, το ορίζει η φύση. Από ‘κει και πέρα, στην ουσία του, ο ανδρισμός για μένα δεν έχει να κάνει με το φύλο, αλλά με την τόλμη. Με τη γενναιότητα των ανθρώπων. Αυτό που στη γλώσσα της πιάτσας το λένε “φέρθηκε αντρίκεια”. Από αυτή την άποψη, υπάρχουν gay που είναι πολύ γενναίοι και “άντρες” που είναι ποντίκια».

(…)
«Δεν πιστεύω στον Θεό. Ούτε στην τύχη. Καθόλου. Ο Ελληνας το ‘χει αυτό, πιστεύει πως και για το καλό και για το κακό ευθύνεται κάποιος άλλος. Εγώ πιστεύω σ’ αυτούς που πιστεύουν σε κάτι. Πιστεύω πολύ στον άνθρωπο. Στην ανθρώπινη λογική.
Ολη η ζωή είναι να κάνεις ό,τι πρέπει για να μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ. Να μη ζεις με δανεικά. Και να μη λες πολλές κουβέντες».

Γιάννης Μπέζος

"ESQUIRE"

Μάϊος 2009

Εθνική ξεφτίλα!

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη κοινωνία στον πλανήτη που να ζει –όπως εμείς- τόσο προκλητικά στον κόσμο της. Και δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα που να αυτοκαταστρέφεται με τέτοια μεθοδικότητα, όπως το κάνουμε εμείς.
Δεν ξέρω αν φταίνε τα γονίδια ή αν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που μας κάνει τόσο ανεύθυνους. Σίγουρα φταίνε οι πολιτικοί και οπωσδήποτε τα ΜΜΕ έχουν μεγάλο μερίδιο για τη σημερινή συλλογική χρεοκοπία, αλλά έχω πλέον τη βεβαιότητα ότι φταίμε κι εμείς οι πολίτες.
Το κράτος το αποτελούμε εμείς. Η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα υπουργεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια οι επιχειρήσεις, το ποδόσφαιρο είμαστε εμείς οι Ελληνες πολίτες. Ολοι εμείς που κατοικούμε στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, μιλάμε μια συγκεκριμένη γλώσσα, έχουμε μια κοινή ιστορία και υποτίθεται κοινό παρόν και μέλλον. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι έχουμε κοινό "πολιτισμό", όπως δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε αποφασίσει αν θέλουμε να υπάρχουν και να λειτουργούν όλα τα παραπάνω κατηγορήματα του κράτους.
Αυτό που σε άλλες οργανωμένες και πολιτισμένες κοινωνίες είναι αυτονόητο, σε μας είναι ζητούμενο. Θέλουμε, ας πούμε, να υπάρχει Αστυνομία που να προστατεύει τους πολίτες και τα αγαθά τους; Και αν θέλουμε, είναι δυνατόν κάθε φορά που συμβαίνει ένα τραγικό και απαράδεκτο περιστατικό να αμφισβητούμε τον ρόλο και τη χρησιμότητα της;
Θέλουμε να έχουμε πανεπιστήμια που να προετοιμάζουν το μέλλον της χώρας, από όπου να αποφοιτούν κανονικοί επιστήμονες και όχι μελλοντικοί άνεργοι; Και αν θέλουμε, είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να έχει μετατραπεί το πανεπιστημιακό άσυλο σε άλλοθι για κάθε είδους βανδαλισμούς και ανελεύθερες αυθαιρεσίες;
Θέλουμε να έχουμε κανονικές επιχειρήσεις –κρατικές και ιδιωτικές- που να παράγουν πλούτο και να μπορούν να επιβιώνουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό; Και αν θέλουμε, γιατί δεν φτιάχνουμε ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, δεν δίνουμε κίνητρα στις αξιόπιστες επιχειρήσεις και δεν καταργούμε όλο αυτό το αναχρονιστικό και διαπλεκόμενο οικονομικό περιβάλλον που σκοτώνει τη δημιουργικότητα, ακυρώνει τον ανταγωνισμό και επικροτεί την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα;
Θέλουμε ένα ισχυρό κράτος που να φτιάχνει νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους και γενικά υποδομές, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν μια σύγχρονη κοινωνία; Και αν θέλουμε, γιατί δεν πληρώνουμε φόρους και θεωρούμε υποχρέωσή μας να το κλέβουμε με κάθε τρόπο, πιστεύοντας «αφελώς» ότι όποιος κλέβει το κράτος δεν κλέβει κανέναν;
Είναι περίπου βέβαιο ότι αν θέσεις τα παραπάνω ερωτήματα στους Ελληνες, ενδέχεται να πάρεις δέκα εκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις αφού ο καθένας από μας θα απαντήσει με βάση εκείνο που τον συμφέρει. Η μόνη περίπτωση να απαντήσουμε αντικειμενικά, είναι μονάχα όταν αφορά τους άλλους. Σε καμία περίπτωση όταν αφορά εμάς τους ίδιους.
Το ερώτημα βέβαια παραμένει αφοπλιστικά επίκαιρο. Μέχρι πότε θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους; Κα μέχρι πότε κάθε φορά που θα χρεοκοπούμε θα περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Είτε επαιτώντας θαλασσοδάνεια είτε με τον εθνικό εξευτελισμό των επιτηρήσεων, πουλώντας ταυτοχρόνως μαγκιά στους κάθε είδους φουκαράδες που νομίζουμε ότι τους έχουμε του χεριού μας ή γιατί τους θεωρούμε παρακατιανούς;
Ως πότε θα ανεχόμαστε όλους εκείνους τους πολιτικούς που, λόγω βαριάς και ανήκεστης αγραμματοσύνης, αλλά με μεγάλα αποθέματα θράσους είναι έτοιμοι να φορέσουν τις φουστανέλες και να ζωστούν τα φισεκλίκια, τρέχοντας πίσω από χαμένες πατρίδες; Αγνοώντας ότι οι πρώτες κλοπές αφορούσαν τα ταμεία της Φιλικής Εταιρίας, τα αγγλικά δάνεια και τα κάθε είδους διαχρονικά σχέδια Μάρσαλ!

Χρήστος Ράπτης

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

11 Ιανουαρίου 2009

Δυστυχία

(...)
- Ποια θεωρείτε τη χειρότερη δυστυχία;
«Να ζεις τσάμπα, χωρίς να τολμάς να σηκώσεις την κουρτίνα».

Μυρτώ Κοντοβά

"Ε.Τ." - "ET weekly"

11 Ιανουαρίου 2009

Ενώ ανατέλλει το 2009

(…)
Σφαιρικότατη συρρίκνωση των μέχρι σχιζοφρένειας αντιφάσεων που ζούνε σήμερα οι ακόμη ευημερούσες κοινωνίες μας δίνει ένας ανώνυμος φοιτητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Κλείνω το σημείωμά μου με αυτό το αφυπνιστικό κείμενο:
«Εχουμε πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις. Ξοδεύουμε πολλά, αλλά απολαμβάνουμε λίγο. Εχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες. Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο. Εχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερους λογικούς ανθρώπους. Περισσότερη γνώση, μα λιγότερη κρίση. Εχουμε πολλούς ειδήμονες, αλλά περισσότερα προβλήματα. Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντά μας και μειώσαμε τις αξίες μας. Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε συχνά. Μάθαμε να εξασφαλίζουμε τα προς το ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε. Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας. Φτάσαμε ως το φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο, για να συναντήσουμε τον γείτονά μας. Κατακτήσαμε το Διάστημα και χάσαμε τον δικό μας πλανήτη. Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι και τις προκαταλήψεις. Εχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες. Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρώπινων σχέσεων. Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά και χειρότερη διατροφή. Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την οικογένεια. Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη. Η αποθήκη της όμως είναι έρημη και άδεια».
Ευχές για μη χειρότερα.

Γιάννης Μαρίνος

"ΤΟ ΒΗΜΑ"

28 Δεκεμβρίου 2008