A-853 vs. USS Montana

- Εδώ Α-853… Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας… Σας παρακαλώ να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια για να αποφύγετε τη σύγκρουση.

- Αρνητικό… Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

- Αρνητικό! Επαναλαμβάνω αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

- Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των Η.Π.Α. Αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

- Αρνητικό… Την υπόδειξή σας δεν τη βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Σας παρακαλώ και πάλι να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια για να αποφύγουμε τη σύγκρουση.

- Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους «USS Montana», του δεύτερου σε μεγέθους αεροπλανοφόρου του στόλου των Η.Π.Α. Εχουμε μαζί μας δύο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Για τελευταία φορά επαναλαμβάνω: Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας.

- Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δύο άτομα. Εχουμε μαζί μας έναν σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δύο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι σε κλουβί. Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-853 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και όπως καταλαβαίνετε δεν έχουμε την πρόθεση αλλά ούτε και τη δυνατότητα να μετακινηθούμε.

- ΟΚ, κατανοητό. Ευχαριστούμε.

Η ελληνική «Νύχτα»

Το 1941 ο Ισαάκ Ασίμοφ δημοσίευσε το πρώτο του αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας. Ηταν ένα μικρό διήγημα με τίτλο “Nightfall” (στα ελληνικά «Η Νύχτα», Μτφ: Ολγα Χατζηνάσιου). Σ’ αυτό, ο μεγάλος συγγραφέας δημιουργεί τον φανταστικό πλανήτη Λάγκας που φωτίζεται από έξι ήλιους. Οι άνθρωποι του Λάγκας δεν γνώρισαν ποτέ το σκοτάδι και ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι υπήρχαν άστρα. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές δείχνουν ότι ο πολιτισμός σ’ αυτόν τον πλανήτη έχει μια τυπική κυκλικότητα. «Αυτός ο κυκλικός χαρακτήρας του πολιτισμού ήταν ένα από τα μεγάλα μυστήρια. Εντοπίσαμε σειρές πολιτισμών, εννιά σίγουρα, κι ενδείξεις άλλων, που όλοι έφτασαν σε ένα σημείο που συγκρίνεται με το δικό μας, και όλοι, χωρίς εξαίρεση, καταστράφηκαν από φωτιά στο ζενίθ τους», λέει ένας από τους επιστήμονες του διηγήματος.
Γι’ αυτή την παραδοξότητα υπάρχει μόνο μία μεταφυσική θεωρία στην «Βίβλο των Αποκαλύψεων»: «Οι Πιστοί έλεγαν πως κάθε δύο χιλιάδες και πενήντα χρόνια ο Λάγκας μπαίνει σε μια τεράστια σπηλιά, εξαφανίζονται όλοι οι ήλιοι και απόλυτο σκοτάδι σκεπάζει τον κόσμο! Και μετά, λένε, εμφανίζονται κάτι πράγματα που τα λένε Αστρα, που κλέβουν τις ψυχές των ανθρώπων και τους αφήνουν άλογους, βάρβαρους και καταστρέφουν τον πολιτισμό που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει».
Οι επιστήμονες του Λάγκας ανακαλύπτουν τον νόμο της βαρύτητας και από τις τροχιές των ήλιων διαπιστώνουν ότι γύρω από τον πλανήτη τους περιστρέφεται κι ένα φεγγάρι, το οποίο δεν φαίνεται επειδή πάντα υπάρχει άπλετο φως. Στους υπολογισμούς τους όμως εμφανίζεται και κάτι τρομακτικό: μια έκλειψη ηλίων. Συνδυάζουν την παραδοσιακή γνώση των πιστών και τα αρχαιολογικά ευρήματα και προειδοποιούν για την επικείμενη καταστροφή. «Τα αναμμένα ξύλα δεν μας δίνουν ζεστασιά μόνο, ξέρεις. Μας δίνουν και φως κι ο κόσμος το ξέρει. Κι όταν είναι σκοτεινά, θέλουν φως και θα το βρουν… Πρέπει να έχουν φως. Ωστε θα κάψουν κάτι, κι αν δεν έχουν ξύλα πρόχειρα, θα κάψουν ό,τι έχουν. Θα έχουν το φως που θέλουν, και κάθε συνοικισμός θα παραδοθεί στις φλόγες!..».
Τα media χλευάζουν τη θεωρία και επιτίθενται κατά των επιστημόνων που ζητούν να προετοιμαστούν οι κάτοικοι για τον σύντομο κύκλο του σκότους. «Ο θυμός αυτός μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι σοβαρό», τους λέει ένας δημοσιογράφος. «Στο κάτω-κάτω, όπως ξέρετε, οι επιχειρήσεις έχουν πάρει την κατρακύλα τους τελευταίους δύο μήνες. Οσοι κάνουν επενδύσεις δεν πολυπιστεύουν πως έρχεται το τέλος του κόσμου, αλλά όπως και να έχει το πράγμα είναι κάπως προσεκτικοί με τα λεφτά τους, ώσπου να τελειώσει αυτή η ιστορία. Ούτε ο κ. Ταδόπουλος σας πιστεύει, αλλά τα νέα ανοιξιάτικα έπιπλα μπορούν να περιμένουν λίγους μήνες – για να είμαστε σίγουροι».

Η Ελλάδα αν και πέρασε περιόδους ήπιας ύφεσης, δεν τη γνώρισε, όπως οι Λαγκανιανοί δεν ήξεραν το σκοτάδι. Κάποιοι επιστήμονες, που βαφτίστηκαν δεισιδαίμονες, προειδοποιούσαν, αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Συνεπώς, η φυσιολογική εξέλιξη είναι ο φόβος. Αυτό όμως που προκύπτει από το αριστούργημα του Ασίμοφ, είναι πως ο πολιτισμός δεν χάνεται από το σκοτάδι, αλλά καταστρέφεται από τον φόβο των απροετοίμαστων ανθρώπων: «Στον ορίζοντα, έξω από το παράθυρο, στην κατεύθυνση του Σάρο Σίτι, μια κόκκινη ανταύγεια άρχισε να μεγαλώνει, να γίνεται λαμπερότερη, αλλά δεν ήταν η λάμψη του ήλιου. Η μακριά νύχτα είχε ξανάρθει».

Πάσχος Μανδραβέλης

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

19 Σεπτεμβρίου 2010

Ελλάδα, η χώρα που δεν παράγει τίποτα (4)

(…)
- Ποια στοιχεία μας έφεραν στο οικονομικό αδιέξοδο; Ιδεολογικά; Ηθικά;
«Προϋπήρξαν αυτά. Υπήρχε και κρίση δημιουργικότητας τα τελευταία 25 χρόνια. Ποιος προήγε τη δουλειά του; Ποιος σκέφτηκε να είναι ανταγωνιστικός με άλλους ανά τον κόσμο;».

- Τι κατέρρευσε;
«Η άμιλλα. Από το 1970 και μετά δεν έκανες δουλειά αν δεν συνδιαλεγόσουν με τις τριάντα οικογένειες που έλεγχαν τις επιχειρήσεις. Το δεύτερο είναι ότι δημιουργήθηκε ένα ιδιότυπο παρακράτος, αποτελούμενο από ανθρώπους που συναλλάσσονταν με το Δημόσιο και από κρατικούς υπαλλήλους που ήταν πρόθυμοι να ενισχύσουν τη συναλλαγή, διαφθείροντας και διαφθειρόμενοι».

- Και η γενεσιουργός αιτία της καταστροφής;
«Οτι δεν παράγουμε τίποτε. Χρόνια, με βάση τις επιδοτήσεις, παρήγαμε προϊόντα πολλά από τα οποία ήταν προς καταστροφή και επιδοτούνταν ακριβώς για να αλλάξουν οι καλλιέργειες. Εμείς τα είχαμε για να πάρουμε την επιδότηση. Εχει ηθική βάση όταν δεν παράγεις τροφή και δεν διαχειρίζεσαι τη γη σου, τα ύδατά σου. Σε διαλύει ηθικά. Πάνω σ’ αυτά προβληματίζονται ακόμα κι όσοι δεν θα μπουν ποτέ σε κρίση. Νομίζω όμως ότι θα μας συμπαρασύρει κι εμάς αυτό το παγκόσμιο κλίμα με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, και άλλα πολλά».

- Πώς νιώθετε;
«Πολύ συγκρατημένος και απαισιόδοξος. Υπό οικονομική επιτήρηση έχεις μειωμένη εθνική κυριαρχία. Η οποία μπορεί να φέρει άνοδο ακραίων ιδεολογικών δυνάμεων, διαφορετικών εκφάνσεων. Μια μορφή είναι ο πόλεμος, η άλλη είναι να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Στη διαδήλωση με τους τρεις νεκρούς κάποιοι θεώρησαν ότι ήθελαν να και τα ‘παθαν επειδή δούλευαν. Απαράδεκτο. Σε αυτά τα πλαίσια βλέπω και τη “Σέχτα” αλλά και τη μορφή που είχε πάρει η Αστυνομία, ακόμα κι επί Χρυσοχοϊδη. Είχε πλέον φτάσει το πράγμα σε μία σύγκρουση συμμοριών. Μίσος αμοιβαίο».

- Αυτή η εξαθλίωση πού ανάγεται; Πού κόπηκε το νήμα;
«Νομίζω στην άλωση του Μεσολογγίου. Ηταν μια συμβολική μάχη κατά την οποία η Επανάσταση ηττήθηκε. Και από μια ιστορική συγκυρία ιδρύθηκε το κράτος, επειδή στο Ναβαρίνο οι σύμμαχοι βύθισαν τον τουρκικό στόλο. Από τότε ό,τι ακολούθησε, βασιλιάδες κ.λπ., μας οδήγησε σε μια κατάσταση μειωμένης αυτοεκτίμησης και εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας, με εξάρσεις έπαρσης και αίσθηση μοναδικότητας ότι είμαστε οι γεννήτορες της δημοκρατίας. Οικειοποιηθήκαμε, με δεσμούς αίματος, τους φιλοσόφους και την τέχνη. Υπήρξε βέβαια στον Μεσοπόλεμο και μια γενιά καλλιτεχνών και λογοτεχνών και νωρίτερα μια γενιά αστών και ευεργετών που προσπάθησαν να φτιάξουν έναν χαρακτήρα σε αυτό το πράγμα. Αλλά ιδεολογικά ηττήθηκαν». (…)

Αντώνης Καφετζόπουλος

"ΤΟ ΒΗΜΑ"

25 Ιουλίου 2010

Από θηρευτής... θήραμα

Καρχαρίες στις ελληνικές θάλασσες; Βεβαίως! Σαράντα επτά είδη καρχαριών και καρχαριοειδών συναντώνται στη Μεσόγειο και τα περισσότερα από αυτά κολυμπούν στα ελληνικά νερά. Μάλιστα, ίσως κάποτε, κάποια από αυτά να έφτασαν και στο πιάτο μας! Πολλοί καρχαρίες που ψαρεύονται ακουσίως πωλούνται… ως γαλέος.
Πριν προλάβουμε όμως να τους γνωρίσουμε κινδυνεύουμε να τους χάσουμε. Αυτό το θαυμαστό και άγνωστο κομμάτι του φυσικού πλούτου των θαλασσών μας, τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί από θηρευτής σε άκρως ευάλωτο θήραμα. Σήμερα ολοκληρώνεται η Πανευρωπαϊκή Εβδομάδα Καρχαρία, που πραγματοποιήθηκε για να μας θυμίσει ακριβώς αυτό: τον κίνδυνο εξαφάνισης του 1/3 των καρχαριών στην Ευρώπη. Και, βεβαίως, να δημιουργήσει ένα πεδίο πιέσεων για τη διαμόρφωση αυστηρότερου νομοθετικού πλαισίου από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οπως αναμενόταν, στην Ελλάδα σήμερα δεν εφαρμόζεται κανένα μέτρο προστασίας, «ούτε καν για τα συμπαθή στο κοινό δελφίνια, επίσης προστατευόμενο είδος. Πόσω μάλλον για τους καρχαρίες, η θανάτωση των οποίων συχνά διατυμπανίζεται ως επίτευγμα από τα ΜΜΕ», εξηγεί ο Γιάννης Κουτελίδας, υπεύθυνος επικοινωνίας του Ινστιτούτου Θαλάσσιας και Περιβαλλοντικής Ερευνας Αιγαίου «Αρχιπέλαγος» του φορέα, που πραγματοποίησε την καμπάνια στη χώρα μας, ως μέλος της οργάνωσης «Shark Alliance».
Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του «Αρχιπελάγους», τα μεσογειακά αποθέματα των καρχαριών στο σύνολό τους εκτιμάται ότι βρίσκονται σε ολική εξαφάνιση. Η κυριότερη απειλή για την επιβίωση των καρχαριών στην Ελλάδα είναι οι ακούσιες συλλήψεις: «Οι περισσότερες δεν καταγράφονται, ενώ, στις λιγοστές περιπτώσεις που γίνεται κάτι τέτοιο, στα περισσότερα είδη αποδίδεται το ίδιο όνομα. Ετσι καθίσταται πολύ δύσκολη η προσπάθεια υπολογισμού της μείωσης των καρχαριών», προσθέτει.
Δύο ακόμη παράγοντες ευθύνονται για την πιθανή εξαφάνιση του είδους: Η πρακτική του shark finning, της αφαίρεσης δηλαδή του πτερυγίου του καρχαρία (η σούπα από πτερύγια συγκαταλέγεται στις gourmet απολαύσεις) και φυσικά η ρύπανση από την αυξανόμενη παράκτια ανάπτυξη.
Γιατί όμως οι καρχαρίες είναι τόσο σημαντικοί για τα θαλάσσια οικοσυστήματα; «Οι καρχαρίες, ως κορυφαίοι θηρευτές στην τροφική αλυσίδα, ρυθμίζουν την βιοποικιλότητα και την αφθονία των ειδών. Δεδομένου ότι διατηρούν “υπό έλεγχο” τους πληθυσμούς άλλων ψαριών, η μείωσή τους μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης και της μείωσης των αποθεμάτων σημαντικών εμπορικών ειδών. Στη Μεσόγειο η εξαφάνιση του “καρχαρία ταύρου” (sandtiger shark) από τον βιότοπό του προκάλεσε μείωση του πληθυσμού του τόνου».
Κι αν ίσως ακόμη κάποιοι θεωρούν ολίγον περίεργη την ύπαρξη καρχαριών στα ελληνικά νερά, το «Αρχιπέλαγος» συνέταξε για την «Κ.Ε.» έναν κατάλογο με τους μύθους και τις πραγματικότητες για το συγκεκριμένο είδος, που αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για ένα είδος και τόσο εξωτικό…
Μύθοι και πραγματικότητες

Μύθος: Οι καρχαρίες είναι άγρια κτήνη και αποτελούν μεγάλη απειλή για τον άνθρωπο.
Πραγματικότητα: Ο άνθρωπος δεν αποτελεί μέρος της διατροφής τους. Πολλά είδη τρέφονται με ζωοπλαγκτόν ή με μικρά ψάρια. Επιθέσεις σε άνθρωπο πραγματοποιούνται μόνο ως μορφή άμυνας, η σε περιοχές όπου αναπτύσσονται τουριστικές δραστηριότητες προσέλκυσης καρχαριών.

Μύθος: Οι καρχαρίες δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα επιβίωσης.
Πραγματικότητα: Ο αργός ρυθμός ανάπτυξης και αναπαραγωγικής ωρίμανσης, η μεγάλης διάρκειας εγκυμοσύνη και ο μικρός αριθμός νεαρών ατόμων ανά αναπαραγωγική περίοδο τους κατατάσσουν μεταξύ των πιο τρωτών (βιολογικά) ζώων στον κόσμο.

Μύθος: Δεν υπάρχουν πολλοί καρχαρίες στα μεσογειακά νερά.
Πραγματικότητα: Δεν υπάρχουν τόσοι όσοι υπήρχαν. Στο σύνολό τους οι καρχαρίες έχουν μειωθεί. Υπάρχουν μάλιστα μερικά είδη τα οποία ήδη έχουν εκλείψει σε κάποιες περιοχές και κάποια άλλα στα οποία παρατηρείται ανησυχητική μείωση.

Μύθος: Η αλιεία καρχαριών είναι διαδεδομένη και συνιστά πρόβλημα μόνο στην Ασία.
Πραγματικότητα: Μερικές ευρωπαϊκές χώρες κατέχουν τα πρωτεία στην αλίευση καρχαριών! Ειδικά στη Γηραιά Ηπειρο παρατηρείται η πιο επίμονη ζήτηση για κρέας καρχαρίας. Ειδικά για το πτερύγιο, το οποίο αφαιρείται, και στη συνέχεια το ψάρι πετιέται στη θάλασσα, αλλά αδυνατεί να επιβιώσει.

Μύθος: Ακόμη και αν η αλίευση καρχαριών είναι πρόβλημα, ως άτομο δεν είμαι σε θέση να βοηθήσω.
Πραγματικότητα: Η διάδοση και η μεταφορά της δημόσιας ανησυχίας στις αρμόδιες αρχές, φορείς και τους νομοθέτες είναι το κλειδί για τη βελτίωση του πλαισίου προστασίας των καρχαριών στη Μεσόγειο και σε όλο τον κόσμο. Ισως είναι η τελευταία ελπίδα απέναντι στον ορατό κίνδυνο της εξαφάνισής τους.

Ντίνα Καράτζιου

"ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"

18 Ιουλίου 2010

Νίκος Γκάλης - Εθνική Ελλάδος Ποδοσφαίρου: Η διαφορά

Ο μεγαλύτερος αθλητής που φόρεσε τα γαλανόλευκα ήταν ο Νίκος Γκάλης. Οχι επειδή ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο, που ήταν, αλλά επειδή έμπαινε στο γήπεδο για να κερδίσει. Εκανε το παιχνίδι του όσο καλύτερα μπορούσε, συνήθως κέρδιζε, αλλά ποτέ δεν είχε πει ότι βούλωσε τα στόματα όσων τον είχαν αμφισβητήσει. Γιατί κανένας ποτέ δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει τον Νίκο Γκάλη. Τη στιγμή που θα το έκανε θα είχε βάλει σε αμφισβήτηση τη διανοητική του κατάσταση και όχι την αξία του Γκάλη.
Αντίθετα με την Εθνική Ελλάδας, ο Γκάλης ποτέ δεν αναφέρθηκε στα παλιά του κύπελλα. Ούτε καν στο Πανευρωπαϊκό το 1987. Είχε μάθει από την Αμερική ότι είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα.
Πηγαίνοντας σε τουρνουά ποτέ δεν είχε πει «να με αφήσουν να το ευχαριστηθώ». Για ευχαρίστηση υπάρχουν το “Allou Fun Park” και οι διακοπές.
Ποτέ δεν είχε ζητήσει σεβασμό. Τον σεβασμό σου τον δίνουν, δεν τον ζητάς. Κι ο σεβασμός δίνεται όταν ένας αθλητής τελειώσει την καριέρα του και μπορεί να κριθεί στο σύνολό του.
Ποτέ δεν είχε πει «δεν έχω να αποδείξω τίποτα». Κάθε φορά που ο αθλητής δένει τα κορδόνια του έχει να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από τον άλλο κερατά που δένει τα δικά του κορδόνια στα απέναντι αποδυτήρια.
Δεν είχε πει «γυρνάμε με ψηλά το κεφάλι». Δεν το είπε γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να το κατεβάσει.
Και δεν είχε πει «τώρα να δούμε τι θα λένε αυτοί που περιμένανε να μας σταυρώσουν». Δεν υπήρχε σταυρός να τον χωρέσει.
Ολες οι προηγούμενες φράσεις με τις κραυγές για σεβασμό, αυτοκαταξίωση και κάθε άλλη χατζηαβατιά που έχει εφεύρει το μυαλό του Ελληνα ήρθαν από ποδοσφαιριστές της Ελλάδας στη Νότια Αφρική. Του αθλητή που δεν αντέχει να κρίνεται, θέλει να σταματήσει, να γίνει ένας καταξιωμένος συνταξιούχος.
Οχι άλλοι καταξιωμένοι, όχι άλλο Δημόσιο, όχι άλλοι συνταξιούχοι στα 23 τους.
Οχι άλλος σεβασμός που αντί να δίνεται ζητείται.

Αντώνης Πανούτσος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

27 Ιουνίου 2010

Περί φιλίας

(...)
«Στην πυραμίδα των σχέσεων θα τολμήσω να σου πω ότι βάζω στην κορυφή τη φιλία. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τους φίλους μου. Οι φίλοι για μένα είναι η οικογένεια που έχω επιλέξει. Νομίζω ότι γι’ αυτό ήρθαμε σε αυτή τη ζωή: για να γνωρίσουμε ανθρώπους, να τους ανακαλύψουμε, να συμπορευτούμε και να μοιραστούμε τη ζωή μας». (…)

Βίκυ Σταυροπούλου

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "ΟΛΑ"

06 Ιουνίου 2010

dedicated to my friend Fotis T.

Ο Ερμής με τα roller

Ηρθαν να τον δουν απ’ όλα τα μέρη της Γης, μάλιστα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές υπάρχουν άτομα που θα έδιναν όλα τους τα υπάρχοντα για μια μικρή βόλτα πάνω στα πατίνια του… για λίγο skating μαζί του. Τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Taig Khris γεννήθηκε πριν από 35 χρόνια στο Αλγέρι από πατέρα Αλγερινό και μητέρα Ελληνίδα, μεγάλωσε στο Παρίσι, κρατώντας ωστόσο πάντα την ελληνική υπηκοότητα από πλευράς της μητέρας του. Οι fan του roller και του skating τον αντιμετωπίζουν σαν ζωντανό θεό στα πέρατα και στα πλάτη της Γης.
Με τον Taig γνωριζόμαστε 15 χρόνια τώρα, ακούγαμε ρεμπέτικα τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και πίναμε ούζα. Τελευταία συμμετείχε και στο γαλλικό “Survivor”, όπου έκανε τα υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης εδώ. Μάλιστα τσαντίστηκε τόσο που δεν το κέρδισε και τους κατέβαζε «καντήλια» στα ελληνικά στο διαφημιστικό break. Ελληνάρας με λιονταρίσια καρδιά, σας λέω, κι αυτό είναι που με τρελαίνει σ’ αυτό το παλικάρι, που ενώ δεν έχει ζήσει ποτέ στην Ελλάδα, μιλάει άπταιστα ελληνικά και μέσα του αισθάνεται πιο Ελληνας από πολλούς λουφαδόρους συμπατριώτες μας.
Βλέπετε, η μάνα Ελληνίδα έκανε καλή δουλειά, μυώντας τον στο αθάνατο ελληνικό πνεύμα και κάνοντάς τον υπερήφανο και ελεύθερο να κατακτήσει τον κόσμο όλο – και τον κατέκτησε ξεκινώντας από τη φτωχογειτονιά του μόλις πέντε χρόνων με δανεικά πατίνια. Μια μέρα, έφηβος, ένας φίλος του τον φέρνει να κάνουν roller μπροστά στον Πύργο του Αϊφελ. Εκεί θα περάσει ολάκερες νύχτες και ατελείωτα Σαββατοκύριακα, πέφτοντας και τσακίζοντας τα κόκαλά του, αλλά δεν το βάζει κάτω ποτέ και συνεχίζει με τον ίδιο πάντα ρυθμό. Μια μέρα ορκίζεται στην παρέα ότι κάποτε θα πηδήξει από τον Πύργο του Αϊφελ. Και το κάνει.
29 Μαΐου του 2010, Παρίσι, και σε λίγες ώρες ο Taig θα προσπαθήσει το ακατόρθωτο: να πηδήξει στο κενό από τον πρώτο όροφο του Πύργου του Αϊφελ, από ύψος 40 μέτρων και να καταφέρει να προσγειωθεί πάνω στη μεγαλύτερη ράμπα του κόσμου σπάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ και μπαίνοντας στο βιβλίο με τα ρεκόρ Guinness. Ενα άλμα στο κενό με τα φτερωτά roller του Ερμή. Οι κριτές του Guinness book και οι κάμερες των πέντε ηπείρων περιμένουν από το πρωί. Στην ουσία ο Taig θα πετάξει στο κενό για 12,5 μέτρα πριν καταφέρει να αγγίξει τη ράμπα όρθιος πάνω στα πατίνια του. Ισως το πιο τρελό επίτευγμα του 21ου αιώνα.
Ημουν Αθήνα εκείνη την ημέρα και χτύπησε το κινητό μου: «Ελα, ρε τρελάρα, τι με παίρνεις και μιλάς τηλέφωνο ενώ σε λίγο θα πηδήξεις από τον Πύργο του Αϊφελ;». Και μου απαντάει στα ελληνικά με τη γαλλική προφορά του: «Φίλε, άναψέ μου ένα κεράκι, σε παρακαλώ…».
Γι’ αυτό με τρελαίνει αυτό το παιδί. Μέσα στην τρέλα των κρίσεων και της θολούρας υπάρχουν ακόμα ελληνόπουλα που ονειρεύονται, ακόμα κι εμείς, υπάρχουν ακόμα ελεύθερες συνειδήσεις που τα βάζουν με τον εαυτό τους και ξεπερνούν τα όριά τους.
Τρεις μέρες έκανε να κλείσει μάτι. Εφτασε το απογευματάκι με ένα Red Bull στο χέρι, σκεπτόμενος στο κομπιούτερ του μυαλού του την κάθε λεπτομέρεια που θα μπορούσε να του φέρει νίκη ή να του πάρει τη ζωή. Τρεις μήνες προπόνησης, να πηδάει δεμένος με λάστιχο από τα πόδια πάνω από γκρεμούς και γέφυρες, να δένεται με καλώδιο πίσω από αγωνιστικά αυτοκίνητα πάνω στα πατίνια του και να κρατάει την ισορροπία του τρέχοντας με 150 χλμ. την ώρα.
Ο Taig είναι για τα σίδερα, δεν το βάζει ποτέ κάτω. Επιχειρηματίας παραγωγός, παρουσιαστής, μέγας αθλητής, λάτρης της μουσικής και του ωραίου φύλου, ο Ερμής του roller θα πηδήξει στο κενό μπροστά σε χιλιάδες άφωνα άτομα, θα σπάσει το ρεκόρ του κόσμου, αλλά επειδή η προσγείωση του δεν φαίνεται τέλεια, τα παίρνει στο κρανίο και ξαναπηδάει δεύτερη φορά.
Εκείνη η μανούλα η Ελληνίδα, άναψε το καντηλάκι της το πρωί, λιβάνισε, έκανε το σταυρό της και ήρθε κι εκείνη ανάμεσα στο κοινό να παρακολουθήσει τον γιο της. Της αξίζουν συγχαρητήρια και μια μεγάλη αγκαλιά γιατί δεν γέννησε μονάχα έναν Ελληνα, μεγάλωσε ένα παλικάρι, έναν ήρωα των σύγχρονων χρόνων.
Την ώρα που μας προβληματίζει το γεγονός ότι η εικόνα μας στο εξωτερικό δεν είναι στα καλύτερά της, ιδού λοιπόν ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει πως πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη και στις πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Με τόλμη, δουλειά, αποφασιστικότητα και θάρρος μπορείς να ξεπεράσεις την κατάρα του μύθου. Ακόμη και ο Σίσυφος που καρτερούσε κάπου εκεί ψηλά με έναν βαρύ λίθο παραμάσχαλα, ήταν περήφανος…

Νίκος Αλιάγας

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

6 Ιουνίου 2010

Οι δυσκολίες είναι για τους τεμπέληδες

(…)
- Πόσα χρόνια τώρα είσαι στην Αμερική;
«Ηρθα στην Αμερική το 1993 και κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να πω πως τα πράγματα δεν μου ήρθαν καθόλου άσχημα. Θεωρώ πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, μπορείς να βρεις τον τρόπο να το πετύχεις. Μπορεί να ακούγεται αλαζονικό αυτό που θα πω, αλλά καμία μέρα καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μου δεν σκέφτηκα τις δυσκολίες που μπορεί να συναντούσα. Οι δυσκολίες είναι για τους τεμπέληδες. Για μένα, εκτός κι αν είναι θέμα που αφορά την υγεία, δεν υπάρχουν δυσκολίες. Νιώθω ευλογημένος που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ. Κατάφερα να κάνω το πάθος μου δουλειά και αυτό είναι που με έφερε στο σημείο που είμαι σήμερα. Αυτό που ζω τώρα δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα. Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να μπορέσω να τα καταφέρω».

- Αντιμετώπισες δυσκολίες;
«Δεν άφησα τις δυσκολίες να σταθούν εμπόδιο σε αυτό που ήθελα να κάνω. Δεν τις υπολόγισα. Ωστόσο γνώριζα πως θα έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να τα καταφέρω. Γνώριζα από μικρός τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και ήμουν αποφασισμένος να κυνηγήσω το όνειρό μου για να πετύχω».

(…)
- Για ποια πράγματα είσαι περήφανος;
«Είμαι περήφανος για τους φίλους μου, τα δυο μου σκυλιά και φυσικά για τη δουλειά μου».

Νικόλας Πέτρου

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" - "thema PEOPLE"

11 Απριλίου 2010

Το μυστικό της απόλυτης σοφίας

O Conan πληροφορείται ότι στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχει ένα θεόρατο βουνό, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένας ναός-καταφύγιο, μέσα στον οποίο κατοικεί ο Σοφός Γέροντας που κατέχει την απόλυτη σοφία της ζωής.
Παίρνει, λοιπόν, την ασπίδα του, τοποθετεί τη σπάθα στο θηκάρι της, φοράει το γούνινο γιλέκο του και ξεκινάει για το βουνό.
Περνάει την Ερημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ’ το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από κοπιαστική πορεία εκατό ημερών φτάνει στην Τούνδρα των Μηδέν Βαθμών Κέλβιν που βρίσκεται στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να ξεπροβάλει απειλητικό μέσα από τα γκρίζα σύννεφα.
Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τεντώνονται, ο ιδρώτας γυαλίζει στο στήθος του. Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την κοπιαστική ανάβαση, πατάει στο βράχο της κορυφής και βλέπεται να ορθώνεται μπροστά του ο ναός στον οποίο διαμένει ο Σοφός Γέροντας.
Η ξύλινη πύλη είναι κλειστή, αλλά την γκρεμίζει βρυχώμενος, μ’ ένα τρομερό χτύπημα της ασπίδας του. Η επόμενη πόρτα, πιο βαριά, απαιτεί ακόμα πιο δυνατό χτύπημα. Η τρίτη, σιδερένια, πέφτει μετά από τρία τιτάνια χτυπήματα. Η τελευταία βαριά σιδερένια καταρρέει με πάταγο καθώς ο βρυχηθμός του Conan σπάει την πολύχρονη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο Σοφός Γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω από το πηγούνι του καθισμένος στον ξύλινο θρόνο του.
Ο Conan πλησιάζει αργά το κέντρο της αίθουσας και γονατίζοντας ακουμπάει ευλαβικά τα όπλα του μπροστά στα αποστεωμένα πόδια του Σοφού Γέροντα.
- Τα σέβη μου, Σοφέ Γέροντα. Μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών. Θα μου το αποκαλύψεις;
- Υπάρχουν και τα πόμολα, Conan…
- Μιλάς με γρίφους Γέροντα…

Agradecimentos Do Professor Para Tudo

Σ' ευχαριστούμε για όλα Δάσκαλε!

Ελλάδα, η χώρα που δεν παράγει τίποτα (3)

(…)
- Τους τελευταίους μήνες οι πολίτες αυτής της χώρας ζουν με το φόβο των σκληρών μέτρων… Μήπως έχουμε γίνει μια κοινωνία υπερκαταναλωτών όπου σε συνδυασμό με την έλλειψη πολιτικής ευθύνης φτάσαμε σε αυτό το δύσκολο σημείο;
«Ν’ αγιάσει το στόμα σας. Τριάντα χρόνια τα γράφομε και τα λέμε: Τι διάβολο περιμένεις να γίνει όταν η μεν παραγωγή σου εμφανώς μειώνεται, η καινοτομία σου χλωμιάζει (κλοτσοσκούφια των κομμάτων τα κάναμε τα πανεπιστήμια) – αλλά εσύ περνάς όλο και καλύτερα;
Δεν “ήξερες”, ότι ζούσες με τα δανεικά που ασυστόλως και συνεχώς έπαιρναν οι κανακάρηδες οι πολιτικοί σου – διότι αυτό τους ζητούσες εμμόνως με τις στάσεις σου, με την ξεγνοιασιά σου και με το παραμύθι “μας ζουλεύουνε οι ξένοι”; Κάποτε θα τα πλήρωνες μαζεμένα.
Και το κακό είναι ότι τώρα οι φτωχοί θα υποφέρουν πολύ περισσότερο απ’ ότι θα υπέφεραν αν έγκαιρα σταματούσαμε την κατηφόρα, το 1984, το 1990 ή έστω το 2004. Τώρα καταλαβαίνεις ποιοι ήσαν οι φιλολαϊκοί και ποιοι ήσαν αντιλαϊκοί ποπουλίστες.
Κι όμως το νέο σύνθημα είναι: Οχι ηττοπάθεια, αλλά αντεπίθεση σ’ όλα τα εντοπισμένα σημεία του Αν-Ηθους όλων μας, όλα αυτά τα χρόνια.
Και μην ακούτε τους μεσσίες που έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι τους, για να μη σας στεναχωρήσουν. Πάλι;».

Θεοδόσης Τάσιος

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

25 Απριλίου 2010

Εγκλημα και Τιμωρία

Παρακολουθώντας σήμερα σε κάποιο δελτίο ειδήσεων τον προπηλακισμό που δέχθηκε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής και πρώην υπουργός κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κ.Απόστολος Κακλαμάνης, θεώρησα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να εκθέσω κάποιες σκέψεις μου που έχουν δημιουργηθεί τις προηγούμενες μέρες όταν και αποφασίστηκε η προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε συνδυασμό με τον αντίστοιχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Νομίζω ότι η προσφυγή αυτή καθώς και ότι έχει να επακολουθήσει όσον αφορά την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων ανοίγει οριστικά και αμετάκλητα τον ασκό του Αιόλου…
Με άλλα λόγια, νομίζω ότι ήρθε η ώρα που πρέπει να πληρωθεί ο λογαριασμός:

• της χώρας η οποία επί τριακονταετίας ζούσε με δανεικά, ξοδεύοντας περισσότερο πλούτο απ’ όσο παρήγαγε.

• όλων των πολιτικών που μεσουρανούν, τουλάχιστον επί τριακονταετίας, και οι οποίοι χωρίς την παραμικρή γνώση (πέραν της επιφανειακής, δημοσιογραφικής) αναλάμβαναν με πλήρη αποτυχία διάφορα διοικητικά πόστα, καταφέρνοντας όλως παραδόξως να αυξήσουν προκλητικότατα το ετήσιο ατομικό τους εισόδημα και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν εφ’ όρου ζωής όλους τους συγγενείς τους πρώτου και δεύτερου βαθμού καθώς και τους φίλους, κολλητούς, ψηφοφόρους και λοιπούς παρατρεχάμενους.

• των δικαστών, δικαστικών υπαλλήλων, συνταγματολόγων και δικηγόρων που αφού διεπλάκησαν αρκούντως με τη νομοθετική εξουσία και τις επιχειρήσεις, φρόντισαν να διασφαλίσουν δια βίου το προκλητικότατα υψηλό ετήσιο οικογενειακό τους εισόδημα, παρανομώντας χειρότερα και από κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου και συντέλεσαν καθοριστικότατα με τη συμμετοχή ή την επιλεκτική τους απουσία στη διαμόρφωση ενός συστήματος αδιαφάνειας, τυπολατρίας, αδικίας, ψεύδους και τρομακτικής αργοπορίας στην απονομή της όποιας δικαιοσύνης.

• των εκδοτών, δημοσιογράφων, τηλε-αναλυτών, κριτών και λοιπών αστέρων της έντυπης, τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής δημοσιογραφίας που αναλαμβάνοντας το ρόλο της ενημέρωσης των πολιτών, διεπλάκησαν ποικιλοτρόπως με τους προαναφερόμενους πολιτικούς, καταφέρνοντας κι αυτοί να αυξήσουν προκλητικότατα το ετήσιο οικογενειακό τους εισόδημα, αδιαφορώντας πλήρως για τον πραγματικό σκοπό και ρόλο του επαγγέλματός των.

• των γιατρών, καθηγητών ιατρικής, διοικητικό προσωπικό νοσοκομείων και νοσοκόμων, που αφού εξασφάλισαν πελατεία στα ιδιωτικά τους ιατρεία μέσω της θέσης που απέκτησαν στα δημόσια νοσοκομεία και κέντρα υγείας κατόπιν έχοντας ως μοναδική επιδίωξη το κέρδος και τον προκλητικό πλουτισμό τους αδιαφόρησαν παντελώς για την κατάρτιση και εξέλιξη των γνώσεών τους, την επάρκεια και ποιότητα των υπηρεσιών τους, επικαλούμενοι τον περιβόητο «όρκο του Ιπποκράτη» μόνο ως άλλοθι ή δικαιολογία σε αποτυχημένες ή άνομες ενέργειές τους.

• των πανεπιστημιακών, καθηγητών και δασκάλων που αφού έκαναν ότι αναξιοπρεπές και δουλοπρεπές περιλαμβάνει το ρεπερτόριο γρήγορης και άκοπης επαγγελματικής ανέλιξης, ασχολήθηκαν αποκλειστικά με τη θεμελίωση ενός προκλητικά υψηλού και αναντίστοιχου με τις γνώσεις και την παροχή υπηρεσιών τους πλούτου, παραμελώντας την παιδεία των φοιτητών και μαθητών τους, δίνοντας πρώτοι το βροντερό παράδειγμα της διαπλοκής, του «γλειψίματος», της «αρπαχτής», της έλλειψης αγωγής και παιδείας.

• των πατριαρχών, παπάδων, ιεραρχών, και λοιπών θρησκολάνων που μετέτρεψαν την αγνή και αμόλυντη πίστη των πιστών σε φανατισμό και θρησκοληψία εξυπηρετώντας έτσι προσωπικά και μικροεκκλησιαστικά συμφέροντα, επιτυγχάνοντας προσωπικό και εκκλησιαστικό πλουτισμό τελείως προκλητικού και αναντίστοιχου με την ουσία και το πνεύμα της θρησκείας την οποία υποτίθεται πως υπηρετούν.

• των επιχειρηματιών και των επιχειρήσεων που αποφάσισαν ότι ο δρόμος της θεμελίωσης, ανάπτυξης και οργάνωσης της επιχείρησής των ήταν δύσκολος, κοπιαστικός και χρονοβόρος και θεώρησαν πολύ πιο εύκολο το δρόμο της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής, του λαδώματος, της κερδοσκοπίας και της παρανομίας.

• των δημοσίων υπαλλήλων που αφού έγλειψαν, δωροδόκησαν και εκβίασαν αρκούντως τους προαναφερόμενους πολιτικούς κατάφεραν να διορισθούν σε κάποια δημόσια υπηρεσία και κατόπιν επιδόθηκαν σε ένα ανελέητο κυνήγι απόκτησης γρήγορου και εύκολου χρήματος, αδιαφορώντας πλήρως για τη δουλειά που διορίσθηκαν να προσφέρουν, συνδυάζοντας με εξαιρετική επιτυχία την εργασία τους με την τεμπελιά, την αγένεια, την αδιαφορία, την έλλειψη κατάρτισης και γνώσεων, την κοπάνα.

• των πολιτών, «ανώνυμων» ιδιωτών που μεγάλωσαν και πορεύθηκαν χωρίς αρχές, μόρφωση και παιδεία, επιχειρώντας ή υπηρετώντας λαδώνοντας, αυθαιρετώντας, γλείφοντας, σπρώχνοντας, σκουντώντας, φοροδιαφεύγοντας, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο, ρατσιστές, ασυνείδητοι και μικροσυμφεροντολόγοι.

Για όλους αυτούς που δεν αποτελούν τίποτα άλλο από το σύνολο μιας χώρας στην οποία ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα… ήρθε η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού. Δεν εξαιρείται κανείς!
Κι αν κάποιοι από όλους μας –όπως φαντάζομαι και ο κ. Κακλαμάνης από την πλευρά των πολιτικών- δεν αναγνωρίζουν ή δεν εντάσσουν τον εαυτό τους σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες… δυστυχώς ατυχήσατε… Οπως και τα μέτρα –κατά δήλωση του πρωθυπουργού- αναγκαστικά πέφτουν στις κεφαλές δικαίων και αδίκων… έτσι και οι προπηλακισμοί, ο εξευετελισμός, το ξύλο και τα γιαούρτια που θα πέσουν θα αφορούν σε όλους μας. Αλλωστε, ποιος σας είπε ότι αυτοί που ανέχθηκαν σιωπώντας ή αδιαφορώντας δεν έχουν ευθύνη;

Ας προσέχαμε…

Κ.Π.

Μικρές Χαρές

Η λύση σ' ένα γρίφο που οι άνθρωποι προσπαθούν να λύσουν εδώ και χιλιετίες: Το νόημα της ζωής

...να πιστεύεις σε πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν

Small Pleasures (Μικρές Χαρές) 2008
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Πιλάβιος
Σενάριο: Δέσποινα Λαδή
Παίζουν: Λευτέρης Ελευθερίου, Ευγενία Δελιαλή
Αφήγηση: Μάκης Ρευματάς

Δηλαδή, για να καταλάβω, μας τα χρώσταγαν οι Γερμανοί; (ή εκεί που τους χρωστάγαμε ζητάμε και το βόδι;)

Αν μια γειτονική βαλκανική χώρα μάς ζητούσε δανεικά για να καλύψει το χρέος της, κι εμείς διοργανώναμε δημοψήφισμα για το πώς το βλέπει ο κόσμος ως προοπτική, τι νομίζετε ότι θα απαντούσαμε; Ναι, ευχαρίστως, δώσε στους Βούλγαρους 100 μύρια και στους Αλβανούς άλλα 50;
Είναι ενδεικτικό της αρχοντοχωριατοσύνης ενός ολόκληρου έθνους, του ελληνικού, το ότι μας προκαλεί απορία που οι Γερμανοί δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για δανεικά προς την Ελλάδα. Ενδεικτικό της νοοτροπίας τού ότι πάντα όλοι μάς χρωστάνε, επειδή έτσι, επειδή όταν φτιάχναμε την Ακρόπολη οι άλλοι τρώγανε βελανίδια, επειδή δεν ξέρω και ‘γώ τι.
Χέστηκε ο Γερμανός για την Ακρόπολη και πολύ καλά κάνει, από τη στιγμή που εδώ και δεκαετίες τού τα έχουμε πρήξει του χριστιανού του Ούνου με αυτήν. Ανίκανοι να παράγουμε οτιδήποτε σημαντικό σε επίπεδο σύγχρονου πολιτισμού και οικονομίας ώστε να μνημονευόμαστε στην Ιστορία (δύο Νόμπελ, ένα κύπελλο και ο Ζορμπάς δεν νομίζω να αρκούν σε 200 χρόνια πορείας, ειδικά όταν δεν συνοδεύονται από τζατζίκι), πάντα, όποτε μας στριμώχνουν στη γωνία, κοπανάμε από μια Ακρόπολη και ένα αρχαίο άγαλμα και τη γλιτώσαμε. Είδε κι απόειδε ο ξένος, σου λέει πάρ’ το πίσω το άγαλμά σου με σηκωμένο το κωλοδάχτυλο, να ‘χεις να κάθεσαι και να βολεύεσαι.
Ξενοφοβικοί, αποκλεισμένοι και ρατσιστές, έτοιμοι να στολίσουμε με χίλια δυο επίθετα κάθε λαό, ζητάμε τώρα βοήθεια από τους Γερμανούς. Τους βλάχους, τους άπλυτους, τους ναζήδες. Δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα την ευκαιρία να απαλλαγούν από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, σε περίπτωση που μας βοηθήσουνε. Την ώρα που διεξάγουμε σοβαρολογώντας συζητήσεις για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που τηρούν τις προϋποθέσεις.
Παθαίνουμε φρίκη μπροστά στο ενδεχόμενο διακοπής του 14ου μισθού, μείωσης των αποδοχών και αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης, αδιαφορώντας παντελώς για τον ανύπαρκτο 14ο μισθό, τις κάτω του μισού από τις κανονικές αποδοχές, την ανύπαρκτη ασφάλιση και συνταξιοδότηση ενός εργαζόμενου μετανάστη. Πάντα πρώτοι στον αγώνα και τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, αρκεί να έχουμε δούλους από την εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος και όλα ελληνικά από τη μισή Τουρκία μέχρι τη μισή πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Σικελία, να μη σου πω και την Ακτή του Ελεφαντοστού που άμα πας, λέει, εκεί στην Ακτή θα δεις βότσαλα με μινωικούς σχηματισμούς και μακεδονικές επιγραφές που γράφουν «πωλούνται σαγιονάρες από καουτσούκ» στην αρχαία ελληνική και «Πρωσσεχός Ροσύδες».
Τιμημένη πινακίδα του έθνους το «Πρωσσεχός Ροσύδες» εφόσον, όταν καταλήξει κάτι από τα κοινοτικά πακέτα στήριξης στον αγρότη (από αυτά που δεν έχουν φάει οι τιμημένοι πολιτικοί διαμεσολαβητές), με τη σειρά του, ο συνειδητός εργάτης της υπαίθρου, θα τα καταθέσει στα εξωτικά μπουζουκο-πουτανάδικα του χωριού του, στα πόδια μιας αλλοδαπής, παράνομης καλλονής, η οποία με τη σειρά της θα τα φυλλομετρήσει στον στοργικό της νταβατζή. Ούτως ώστε, για να διατηρηθεί ο κύκλος, να μπορεί μετά ο αγρότης να διαμαρτυρηθεί για την άσπλαχνη πολιτική της Ε.Ε., να μπορεί και η πουτάνα μετανάστρια να συνεχίσει να είναι με μαυρισμένο μάτι σε καθεστώς παρανομίας, να μπορεί να κερδίσει και ο νταβατζής το μεροκάματό του, να συνεχίσει η διατήρηση του χρηστού, ελληνικού και τιμημένου κοινωνικού ιστού, όπως μόνο εμείς μπορούμε να τον διατηρήσουμε, για να έχουμε το δικαίωμα ως έθνος νομιμοφρόνων και τυπικών πολιτών να αναρωτιόμαστε εν εξάλλω γιατί δεν μας τα δίνουν οι μαλάκες οι Γερμανοί τα φράγκα, να μπορέσουμε να διαιωνίσουμε την πατροπαράδοτη τσαχπινιά μας. Και τις πουτάνες μας.

Τάσος Θεοδωρόπουλος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

28 Φεβρουαρίου 2010

Ως εκ θαύματος

…Κάπως έτσι μεγαλώσαμε…
σαν ένα στοίχημα κόντρα σε κανόνες
που δεν ίσχυαν, ενός συστήματος που δεν υπήρχε.
Ευτυχώς, όμως, τα καλύτερα παιδιά
που κάναμε παρέα μάς έκαναν να νιώθουμε
ότι δεν ήμασταν μόνοι, ακόμη κι όταν
μας έζωναν τα φίδια με κείνο
το Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν
από τον κόσμο έξω του Αλεξανδρινού,
καίτοι είχαμε ακούσει και κρότους χτιστών
και ήχους μαστόρων…

(…)
Και γιατί πρέπει να κάνουμε οικογένεια, και γιατί οι άντρες πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι και οι γυναίκες αλλιώς… και γιατί ο άντρας πρέπει να ‘ναι βαρύς κι ασήκωτος και η γυναίκα σιωπηλή και ό,τι απαλό μυρωδάτο και πολύχρωμο να είναι γυναικείο κι ό,τι τραχύ γκρίζο και άκαμπτο να είναι αντρικό… Μας τη σπάνε τα πρέπει και τα μη που μας βάζουν σαν βαρύ χρέος πάνω στους άψητους ώμους μας και που πρέπει με μπέσα και λεβεντιά να το κουβαλάμε εφ’ όρου ζωής… αυτή η ακαλλιέργητη λεβεντιά και η ευαίσθητη κλαψομουνίαση… δεν έχουμε σκοπό να κρατήσουμε τίποτε απ’ όλα αυτά τα… ΑΠΑΡΑΒΑΤΑ… Εμείς θα κάνουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι έτσι για πλάκα, από αντίδραση, διότι… ροκ εντ ρολ.
Να μας αφήσουν ήσυχους οι δυσκοίλιοι ηθικολόγοι και οι συγκαμένοι αρχαιοκάπηλοι, που μες στη σκόνη από αρχαία σκουριά κουνάνε το δάχτυλο αυστηρά μπρος στ’ ανήσυχα πρόσωπά μας. Εμείς θα ζήσουμε όπως γουστάρουμε. Θ’ ακούμε άλλες μουσικές, θα ντυνόμαστε αλλιώς, θα γράφουμε διαφορετικά, θα διαβάζουμε αμφιλεγόμενους και οργισμένους συγγραφείς, θα χαϊδευόμαστε με κορίτσια κι αγόρια κατά το κέφι μας, θα φουμάρουμε ταξιδιάρικα καπνά, κι όχι ρετσίνα και φτωχό κομπολογάκι, ούτε τρεχαλητά Βέγγου και νάζια Βουγιουκλάκη. Τους λαϊκούς εραστές των ελληνικών ταινιών τούς έχουμε για γέλια… κάτι δύσκαμπτοι που γυρίζουνε να μιλήσουν με υγρές λιμασμένες ματιές λες κι έχουν περίοδο, τριχωτοί μέχρι πάνω στον αγκυλωμένο σβέρκο, που αναστενάζουνε και νταβραντίζονται τίγκα στο δράμα και στη μιζέρια. Έξω από μας αυτά… θα ζήσουμε ξένοιαστα, κοσμοπολίτικα, κομψά όπως οι ήρωες του Μπουνιουέλ, του Αντονιόνι, του Φελλίνι, ίσως λίγο μελαγχολικά αλλά με σουρεάλ χιούμορ και αριστοκρατικότητα… Γύρω μας οι οικοδόμοι, τα συλλαλητήρια, οι νεολαίες, τα φαντάσματα του Εμφυλίου, τα ξωκλήσια και το σήμαντρο, το αιγαιοπελαγίτικο μούχρωμα· οι χαροκαμένες μάνες λυσσομανάνε, ξαφνικά όλοι είναι θύματα του φασισμού και της προκλητικής παλατιανής διαχείρισης. Και πρέπει να ‘σαι ή το ένα ή το άλλο… ή με τους αριστερούς ή με τους δεξιούς, με το λαό ή με την εξουσία. Ε, όχι, ούτε το ‘να ούτε τ’ άλλο. Άστε μας ήσυχους, άρρωστοι… Μανία με την αδικία και ποιος έκλαψε και έκλεψε πιο πολύ και ποια διόρισε το χαζοβιόλικο παιδί ποιανού στο δημόσιο. Τι λύσσα να θέλετε να πάρετε τη θέση τους και να νομίζετε κι από πάνω πως μας ενδιαφέρουν τα παιχνίδια σας και θα κάνουμε και μεις τα ίδια, χα, χα, χα.
Δε γουστάρουμε ούτε θέσεις ούτε χοντρά φράγκα, ούτε πρωτιές ούτε τρικλοποδιές και αγκωνιές… Καλοί παίχτες θέλουμε να γίνουμε στο παιχνίδι της ζωής, ανάλαφροι, συνεργάσιμοι, μ’ όσο γίνεται λιγότερο πόνο, να ζούμε με χιούμορ, ν’ ακούμε τον άλλο, να συγχωρούμε… και πού και πού να ξενυχτάμε μ’ έρωτες και μουσική, γιατί το ηλιοβασίλεμα και η ανατολή μάς πήραν το μυαλό και η ελληνική μυθολογία ήρθε και μας μάγεψε. (…)

Αυτό είναι… μ’ αρέσει η φυλή των αέρινων αντρών και γυναικών, που ζούνε ανάλαφρα και με γούστο. Αποφεύγουμε τους φεγγαροχτυπημένους και τους ψυχανώμαλους που αργούν να πάρουν μπρος και ξαφνικά βρίσκονται μπροστά στο χείλος του γκρεμού… και τους άλλους που καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους με ύφος λεβεντομαλάκα και στα δύσκολα «Βοηθάτε, χριστιανοί, με φάγανε». Καλά σου κάνουνε, μπούλη της μαμάς σου, άντε τώρα στην αγκαλιά της για να σε κανακέψει, θρεφτάρι…
Ευτυχώς η μητέρα μου ποτέ δεν μ’ είχε χαϊδέψει με «Είσαι ο πρώτος, θα τους σκίσεις όλους, λεβέντη μου, παλικαρά μου» και τέτοιες μαλακίες –άσε που ‘φυγε νωρίς- αλλά ποτέ ο μόσχος ο σιτευτός. Τι φρίκη, άκου ο μόσχος. Με είχε αφήσει μόνο μου ν’ αποφασίζω για τη ζωή μου που όσο παρορμητικά κι αν τη ζω κιόλας –για να ξεφύγω λίγο απ’ την καλή ανατροφή μου- δεν γέρνω σε καμιά αγκαλιά να με νταντέψει… το βρίσκω φτωχούλικο και λυπητερό και το αποφεύγω… βουρκώνεις χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, με νευριάζει αυτό. (…)

Η παρέα μας εξοργιζόταν με τα κλισέ των μεγάλων, τα ‘χαν υιοθετήσει και κάτι μονοκόμματοι συνομήλικοι και τα επαναλάμβαναν βλακωδώς. Ή άσπρο ή μαύρο, ή δεξιός ή αριστερός, ή άντρας ή αδερφή, ή πλουσιόπαιδο ή φτωχόπαιδο. Δίνουμε τις καθημερινές μας αψιμαχίες με τον μπακάλη, τον περιπτερά, τον εισπράχτορα, που μας κιαλάρουν καχύποπτα επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν τι καπνό φουμάρουμε. Σκουντιούνται στο πέρασμά μας, πετάνε μπηχτές για τα μαλλιά μας, τα ρούχα μας, τον αέρα μας, που δεν έχουν καμία σχέση με τον άχρωμο αποπνιχτικό κόσμο τους. Αυτό μας έλειπε, να μοιάσουμε σ’ αυτούς τους μαγκωμένους χοντράνθρωπους που τρέμουν για την υπόληψή τους –σιγά τ’ αυγά- σ’ αυτή την κοινωνία – σιγά τον πολυέλαιο. Λευκή κάλτσα, σωληνωτό παντελόνι, κόκκινο κοτλέ, τους έπιανε αμόκ και θέλανε να μας νουθετήσουν σώνει και καλά. Μας θέλουν βαρείς κι ασήκωτους, με τη μουντή νοοτροπία τους περί συμφέροντος, διορισμού και άλλα δουλοπρεπή, για να πετύχουμε στην κοινωνία. Σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη κοινωνία τους. Εμείς είχαμε μπει μ’ ορμή στην περιπέτεια του οράματος για τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο, κι αυτοί μας φρέναραν καθημερινά με κακεντρεχείς συνωμοτικότητες κι αρσενικές πρωτιές… όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες… άκου μυαλά. Τ’ αρσενικό – άκου λέξη, απ’ την εποχή των σπηλαίων. Ο κόσμος προχωράει τρέχει με χίλια, αγόρια κορίτσια κι αγοροκόριτσα μ’ άλλο σκαρί, άλλη αύρα κι άλλα γούστα καλπάζουν, κι αυτοί σκιές κολλημένοι στις αραχνιασμένες ρίζες τους.

Ξυπνήστε, μανάρια και κοπελιές, με την αραχτή χαμηλοκωλίαση πάνω στην παράδοση να κλωσάει τ’ αυγά της συντήρησης… Σας μπερδεύει η ελαφράδα του παιχνιδιού μας, άντε, φύγετε απ’ τη μέση, ζήστε όπως ζείτε κι άστε μας εμάς να χορεύουμε στις δικές μας φιέστες που κάνουν τη νύχτα μέρα με τις μουσικές και τους έρωτες, μακριά από τις προκαταλήψεις, τα μη και τα πρέπει των κομμάτων σας, των χριστιανικών σας οργανώσεων και των πατριωτικών συλλόγων σας.

Δεν πα να ‘σαι χοντρός, λεπτός, ψηλός, κοντός, μουνάκιας, αδελφή, πλούσιος, φτωχός, άμα είσαι ωραίος τύπος και γουστάρεις ταξίδι χωρίς ντε και καλά προορισμό, είσαι μέσα, καλώς όρισες… (…)

Κωνσταντίνος Τζούμας

"Ως εκ θαύματος"

2008

Ελλάδα, η χώρα που δεν παράγει τίποτα (2)

(…)
-Σε αυτές τις φιλότιμες προσπάθειες έφτασαν να εξετάζουν ακόμη και το πάγωμα των επιστροφών φόρου για πέντε χρόνια…
«Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά».

-Αυτοί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, ο κόσμος όμως τι θα κάνει;
«Ο κόσμος αυτή τη στιγμή χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο – πιο πολύ τα μεσαία στρώματα και σε λίγο θα το χτυπάνε και τα ανώτερα. Είναι πολύ μικρή η μερίδα των ανθρώπων της πλουτοκρατίας, όπως λέει το ΚΚΕ, που θα είναι εκτός του παιχνιδιού. Ολοι οι υπόλοιποι που έχουν μεσαίες επιχειρήσεις, λίγο καλές, λίγο ανθηρές, θα περάσουν πάρα πολύ δύσκολες ώρες, διότι ζούμε σε μια αντιπαραγωγική χώρα, η οποία έχει σταματήσει να παράγει το οτιδήποτε. Εχει σταματήσει να παράγεται σκέψη στη χώρα αυτή, άρα δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Δεν παράγεται σκέψη, δεν παράγεται πολιτισμός, δεν παράγεται τίποτα, μόνο καταναλώνεται. Καταναλώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες και ο ένας παίζει τον υπάλληλο στον άλλο σε μία υπηρεσία η οποία δεν υπάρχει. Είναι τόσο απλό: είναι μια χώρα που έχει καθίσει πάνω σε μια βαθιά κατάθλιψη. Προσπάθησαν να διοριστούν όλοι, διορίστηκαν όλοι και πλέον δεν υπάρχει κάποιος που να παράγει».

-Πώς κρίνεις τα μέτρα της κυβέρνησης;
«Μπορείς να πεις τη φράση “τι άλλο να κάνουν” και να τους δώσεις άλλοθι, γιατί όπως είναι τα πράγματα δεν έχουν πολλά περιθώρια κινήσεων, αλλά το θέμα είναι ότι και ο κόσμος από τη μεριά του, στο σημείο που έχει φτάσει, δεν έχει ούτε αυτός περιθώρια κινήσεων. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι έχεις έναν Ελληνα που ευημερεί και του ζητάς να βγάλει την ευημερία να σ’ τη δώσει. Ο Ελληνας σπατάλησε μέσα στην ευημερία, που νόμιζε ότι ζει με το δικό του περίσσευμα, που δεν είχε. Αφήνω το γεγονός ότι πρέπει να είμαστε από τις λίγες χώρες όπου οι πολιτικοί πλούτισαν τόσο πολύ». (…)

Λάκης Λαζόπουλος

"ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ"

27 Δεκεμβρίου 2009

Ελλάδα, η χώρα που δεν παράγει τίποτα

(…)
- Και η σημερινή εποχή;
«Τα νέα παιδιά που σπάνε και καίνε, και αυτά στο βάθος θέλουν να καταλάβουν πού βρίσκονται και γιατί βρίσκονται εκεί όπου βρίσκονται. Μια ταυτότητα αναζητούν. Από την άλλη, δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί, πιστεύω όμως ότι όλες οι γενιές δημιουργήσαμε μια χώρα προβληματική. Είναι μια χώρα που δεν παράγει τίποτα, καμιά ιδεολογία πια».

- Στο εξωτερικό παράγεται ιδεολογία;
«Ισως. Αλλά εκεί υπάρχει μια κουλτούρα με βαθύτερες ρίζες από τη νεοελληνική, που καταστράφηκε βίαια μετά τον Εμφύλιο. Ξεριζώθηκαν συνήθειες, ξεριζώθηκε κόσμος, ένας κόσμος που οδηγήθηκε στο πνεύμα της παροχής και της αντιπαροχής. Οσοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν σε μια ανάπτυξη ουσιαστική παρά μόνο μέσα από τη μαύρη οικονομία. Γαλούχησαν μια χώρα με μια τέτοια ηθική. Και μια τέτοια χώρα δεν έχει προοπτική, διότι τελικά υπάρχουν και κάποια όρια που έχουμε παραβιάσει. Δείτε τώρα τι γίνεται με την οικονομία. Μοιάζει να μην έχει επιστροφή αυτό».

Κώστας Βρεττάκος

"Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

20 Δεκεμβρίου 2009